Ας προσπαθήσουμε, αδελφοί μου, «νυν καιρός
ευπρόσδεκτος», μας δίνεται για μία ακόμη φορά η ευκαιρία, μέσα στο διήμερο, να
δούμε με ξεκάθαρη και λαμπερή ματιά ποιά είναι, τελικά, ή, καλύτερα, ποια είναι τα ζητήματα
των Ποντίων.
Διότι, μάλλον, δεν είναι μόνον η αναγνώριση
της τραγωδίας των προγόνων μας ή τα προβλήματα των αδελφών μας Ελληνοποντίων ή
η συμπεριφορά κάποιων προς εμάς κ. τ. λ.
Είναι πιο βαθύ το ζήτημα. Είναι, κατά την
ταπεινή μου άποψη, το ζήτημα της ενότητας, κυρίως, των Ποντίων και έπονται όλα
τα υπόλοιπα. Δεν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να καταρρίψουμε από ετών θεσμούς,
τους οποίους με κόπο οι προγονοί μας έχτισαν και παρέδωσαν. Δεν είναι δυνατόν
να αμφισβητούμε τη βούληση και τη θέληση της Πολιτείας και της Εκκλησίας.
Αλλά πρέπει, όλοι μαζί, ενωμένοι, αγαπημένοι
και με πνεύμα θυσίας, να αγωνισθούμε για το καλύτερο αύριο και των παιδιών μας
και της πατρίδας μας, αλλά και της ιστορίας μας.
Δεν ήρθαμε από το
πουθενά, δεν είμαστε χωρίς πατρίδα, δεν έχουν το δικαίωμα να μας φιμώνουν το
στόμα.
Και υπήρξαμε.
Και υπάρχουμε.
Και θα υπάρχουμε.
Και θα ζητούμε.
Απαιτητικά; Όχι.
Απλά, ανθρώπινα και
αληθινά, θα ζητούμε να γίνει πράξη το όνειρο των παλαιοτέρων και των νεοτέρων.
Μια ιστορία, η οποία έχει δικαίωμα να ακούγεται. Μια παγκόσμια παρουσία, χωρίς
φόβο. Χωρίς ντροπή. Χωρίς μικροπολιτικές και ψευτοσυνειδησιακούς ελέγχους.
Όλοι μαζί. Ενωμένοι
και αποφασισμένοι για το καλύτερο αύριο.
Ένα αύριο γεμάτο ζωή,
όραμα και ελπίδα, τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας...