Στην
περίπτωση της μονής του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, που κάηκε από
πυρκαγιά το 1904, το Πατριαρχείο μερίμνησε για την πλήρωση των αναγκών
της μονής και ανέθεσε στον μητροπολίτη Ροδόπολης Γερβάσιο να προτείνει
και να συστήσει τετραμελή επιτροπή, η οποία θα φρόντιζε να αποκαταστήσει
τις υλικές ζημιές στη μονή.
Η
οικονομική δυσχέρεια στην οποία περιήλθε η μονή φαίνεται και σε μια
αντιδικία που είχε σχετικά με ένα μετόχι της Κοίμησης της Θεοτόκου στην
Κολίαχα, το οποίο διεκδικούσαν και οι κάτοικοι της Μανδρανόης.
Στην υπόθεση αυτή επενέβη η μοναστηριακή επιτροπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, η οποία και επιδίκασε το 1907 το παρεκκλήσι υπέρ της μονής του Περιστερεώτα.
Στην απόφαση αναφέρεται, εκτός του ότι ανέκαθεν το παρεκκλήσι ήταν κτήμα της μονής, ότι η μονή μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1904 χρεία έχει απόλυτον και των ελάχιστων αυτής προσόδων.
Οι αποφάσεις αυτές πάντοτε είχαν την έγκριση των τούρκικων αρχών. Οι οικονομικές αυτές δυσκολίες δεν ξεπεράστηκαν ούτε μετά από μια οκταετία. Έτσι το 1912 το Πατριαρχείο, κατανοώντας του δύσκολη οικονομική θέση της μονής, της χάρισε το οφειλόμενο πόσο των 80 λιρών, το οποίο ένα χρόνο νωρίτερα είχε συμφωνήσει, μετά από μεσολάβηση του Ροδοπόλεως Κύριλλου, να το στέλνει η μονή προς το Πατριαρχείο σταδιακά.
Η δυσχερής αυτή οικονομική κατάσταση στη μονή είχε σαν συνέπεια να αυξηθούν τα ταξίδια των μονάχων της για συλλογή προαιρετικών συνδρομών (ζητείες). Συγκεκριμένα ο Γεράσιμος Περσίδης ταξίδεψε το 1907 στην περιοχή του Πόντου, ενώ το έτος 1909 ο διάκονος Γρηγόριος με τον ιερομόναχο Ιερεμία επισκέφτηκαν την Αμάσεια, την Κάβζα, τη Μερζιφουντα , το Μεταλλείο Σιμ, το Τσορούμ, την Ιοσγατη και το Μεταλλείο Ακ Νταγ.
Η περιοδεία αυτή κράτησε πέντε μήνες και επιστρέφοντας στις 24 Απρίλη 1909 στη μονή, κατέθεσαν στο ταμείο της 45 οθωμανικές λίρες, προκείμενου να ανακατασκευαστούν οι ζημιές, που προκλήθηκαν στη μονή από την καταστροφική πυρκαγιά του 1904.
Τον ίδιο χρόνο, ο Γρηγόριος μετέβη στην Κριμαία και στον Καύκασο για να συλλέξει εισφορές υπέρ της μονής. Το ποσό των συνδρομών που συγκέντρωσε ήταν 3.500 χρυσά φράγκα, που απεστάλησαν στη μονή μέσω της ρώσικης πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και του ρώσικου προξενείου στην Τραπεζούντα.
Παρόλα αυτά η μονή δεν μπόρεσε να ανακτήσει ξανά την παλιά μεγαλοπρέπεια και επιβλητικότητα των κτισμάτων, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ηγούμενου της Γρηγορίου Παντελιδη και τη βοήθεια των πατέρων της Μάνης Ιλαρίωνα και Θεοδοσίου, οι οποίοι πραγματοποίησαν ταξίδια για να ανακουφίσουν οικονομικά την μονή.
Στην υπόθεση αυτή επενέβη η μοναστηριακή επιτροπή του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, η οποία και επιδίκασε το 1907 το παρεκκλήσι υπέρ της μονής του Περιστερεώτα.
Στην απόφαση αναφέρεται, εκτός του ότι ανέκαθεν το παρεκκλήσι ήταν κτήμα της μονής, ότι η μονή μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1904 χρεία έχει απόλυτον και των ελάχιστων αυτής προσόδων.
Οι αποφάσεις αυτές πάντοτε είχαν την έγκριση των τούρκικων αρχών. Οι οικονομικές αυτές δυσκολίες δεν ξεπεράστηκαν ούτε μετά από μια οκταετία. Έτσι το 1912 το Πατριαρχείο, κατανοώντας του δύσκολη οικονομική θέση της μονής, της χάρισε το οφειλόμενο πόσο των 80 λιρών, το οποίο ένα χρόνο νωρίτερα είχε συμφωνήσει, μετά από μεσολάβηση του Ροδοπόλεως Κύριλλου, να το στέλνει η μονή προς το Πατριαρχείο σταδιακά.
Η δυσχερής αυτή οικονομική κατάσταση στη μονή είχε σαν συνέπεια να αυξηθούν τα ταξίδια των μονάχων της για συλλογή προαιρετικών συνδρομών (ζητείες). Συγκεκριμένα ο Γεράσιμος Περσίδης ταξίδεψε το 1907 στην περιοχή του Πόντου, ενώ το έτος 1909 ο διάκονος Γρηγόριος με τον ιερομόναχο Ιερεμία επισκέφτηκαν την Αμάσεια, την Κάβζα, τη Μερζιφουντα , το Μεταλλείο Σιμ, το Τσορούμ, την Ιοσγατη και το Μεταλλείο Ακ Νταγ.
Η περιοδεία αυτή κράτησε πέντε μήνες και επιστρέφοντας στις 24 Απρίλη 1909 στη μονή, κατέθεσαν στο ταμείο της 45 οθωμανικές λίρες, προκείμενου να ανακατασκευαστούν οι ζημιές, που προκλήθηκαν στη μονή από την καταστροφική πυρκαγιά του 1904.
Τον ίδιο χρόνο, ο Γρηγόριος μετέβη στην Κριμαία και στον Καύκασο για να συλλέξει εισφορές υπέρ της μονής. Το ποσό των συνδρομών που συγκέντρωσε ήταν 3.500 χρυσά φράγκα, που απεστάλησαν στη μονή μέσω της ρώσικης πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη και του ρώσικου προξενείου στην Τραπεζούντα.
Παρόλα αυτά η μονή δεν μπόρεσε να ανακτήσει ξανά την παλιά μεγαλοπρέπεια και επιβλητικότητα των κτισμάτων, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ηγούμενου της Γρηγορίου Παντελιδη και τη βοήθεια των πατέρων της Μάνης Ιλαρίωνα και Θεοδοσίου, οι οποίοι πραγματοποίησαν ταξίδια για να ανακουφίσουν οικονομικά την μονή.
