Τα οικιακά σκεύη
ήταν λίγα και τα απολύτως χρήσιμα:
1.Ενα χαμηλό στρογγυλό τραπέζι για φαγητό.
2.Μερικα ξύλινα χαμηλά καθίσματα (σκαμνιά) με κάλυμμα από δέρμα μοσχαριού.
3.Ξυλινα κουτάλια (χουλιάρια) και λίγα ξύλινα πιάτα.
4.Χαλκινα σκεύη για μαγείρεμα, μεγάλο χάλκινο καζάνι με δυο λαβες, ξύλινη σκάφη για το πλύσιμο των ρούχων (σκαφιδ).
5.Ειδικο χάλκινο σκεύος για την μεταφορά του νερού (το σταμνιν) από την βρύση του χωριού στο σπίτι.
6.Ειδικο χάλκινο ποτήρι ,από το οποίο έπινε νερό όλη η οικογένεια (μαστραπάν).
7.Ειδικη χάλκινη μικρή στάμνα (το κουκούμ) αντί καράφας για το πρωινό πλύσιμο των χεριών και του προσωπου (το νυψιμον).
8.Χαλκινο μεγάλο σκεύος για μαγειρευμα (το χαλκοτσουκι) και ένα τηγάνι.
9.Δεν έλειπαν βεβαία και τα απαραίτητα χαλκοτσούκ, χάλκινα μπρίκια (τσιαβζάδες) για το ψήσιμο του καφέ.
Από αυτά όλα τα μακρύτερα τα τοποθετούσαν ειδικά ράφια δίπλα στο τζάκι (Τα ταρέζια). Επίσης υπήρχε και ειδικό ξύλινο κατασκεύασμα για την τοποθέτηση των κουταλιών (το χουλιαρόν). Κάτω από τα ράφια υπήρχαν αρκετά μεγάλα πήλινα πιθαρια (τα πουλουλια) για την διατήρηση ,μέσα σ' αυτά των τουρσιών από λάχανα (στύπα) ή αχλάδια (πουλουλάπια), που τα διατηρούσαν μέσα σε ξινισμένο νερό.
Τα τελευταία χρόνια (στην Πατρίδα) έκαναν την εμφάνιση από την Ρωσία τα σαμαβάρια ,για την παρασκευή τσαγιού και οι κουβάδες ( βετρα). Σε κάθε οικογένεια υπήρχαν απαραίτητα χειρόμυλοι για το άλεσμα του καφέ ,που προμηθεύονταν ωμό από την Τραπεζουντα. Τον έψηναν μέσα σε πήλινα δοχεία και μετά τον άλεθαν.
Κάθε οικογένεια είχε και πέτρινο χειρομυλο (σιορομυλια) που αποτελούνταν από δυο κυλινδρικές πέτρες διαμέτρου 50-60 εκ. Με αυτό άλεθαν το σιτάρι ή το καλαμπόκι για την παρασκευή του κορκότου απαραίτητου για την σουπα (σουρβαν).
Κάθε οικογένεια είχε ένα λανάρ για να γνέθει το μαλλί και στη συνέχεια να το κλώσουν σε κλωστή για να πλέξουν τ' ορτάρια (μάλλινες κάλτσες).
Όλα τα χάλκινα σκεύη κάθε χρόνο, για τον κίνδυνο δηλητηρίασης, τα γάνωναν ειδικοί από την Γαλλίαιναν ή την Ματσούκα, που τους έλεγαν χαλαϊτσίδες.
Τα πιρούνια τα πρώτα χρόνια ήταν εντελώς άγνωστα και αξίζει να αναφέρει κάνεις πως τα αντίκρισε για πρώτη φορά ένας από την Τερζαντων .Κάποιος σπουδαστής από την Αθήνα ,υποψήφιος γαμπρός, όταν επισκέφτηκε κάποιο καλοκαίρι την Σαντά έφερε μαζί του και ένα ζευγάρι πιρούνια.
Το μεσημέρι στο τραπέζι που του παράθεσε ο μέλλων πεθερός του ,και το οποίο ήταν πατάτες γιαχνί, χρησιμοποιησε το ένα πιρούνι τρώγοντας , ο υποψήφιος γαμπρός....
Έκπληκτος ο πεθερός παρακολουθούσε τον τρόπο με το οποίο έτρωγε ο μέλλων γαμπρός του, οπότε εκείνος του εξήγησε πως λεγόταν, γιατί το χρησιμοποιουσαν, και τον τρόπο που το χρησιμοποιούσαν, μάλιστα στο τέλος του φαγητού του χάρισε το ένα.
Την επόμενη το μεσημέρι όταν η κόρη του τον σέρβιρε φαγητό σούπα και τον έδωσαν ένα κουτάλι για να φάει, πέταξε το κουτάλι πάνω στο τραπέζι φωνάζοντας:
Πως να τρώγω την σουρβαν χωρίς πηρόν; Φέρτε αλήγορα το περόν να τρώγω
'''(πως να φάω την σούπα χωρίς πιρούνι; φέρτε γρήγορα το πιρούνι για να φάω).'
1.Ενα χαμηλό στρογγυλό τραπέζι για φαγητό.
2.Μερικα ξύλινα χαμηλά καθίσματα (σκαμνιά) με κάλυμμα από δέρμα μοσχαριού.
3.Ξυλινα κουτάλια (χουλιάρια) και λίγα ξύλινα πιάτα.
4.Χαλκινα σκεύη για μαγείρεμα, μεγάλο χάλκινο καζάνι με δυο λαβες, ξύλινη σκάφη για το πλύσιμο των ρούχων (σκαφιδ).
5.Ειδικο χάλκινο σκεύος για την μεταφορά του νερού (το σταμνιν) από την βρύση του χωριού στο σπίτι.
6.Ειδικο χάλκινο ποτήρι ,από το οποίο έπινε νερό όλη η οικογένεια (μαστραπάν).
7.Ειδικη χάλκινη μικρή στάμνα (το κουκούμ) αντί καράφας για το πρωινό πλύσιμο των χεριών και του προσωπου (το νυψιμον).
8.Χαλκινο μεγάλο σκεύος για μαγειρευμα (το χαλκοτσουκι) και ένα τηγάνι.
9.Δεν έλειπαν βεβαία και τα απαραίτητα χαλκοτσούκ, χάλκινα μπρίκια (τσιαβζάδες) για το ψήσιμο του καφέ.
 |
| Μύλος |
Από αυτά όλα τα μακρύτερα τα τοποθετούσαν ειδικά ράφια δίπλα στο τζάκι (Τα ταρέζια). Επίσης υπήρχε και ειδικό ξύλινο κατασκεύασμα για την τοποθέτηση των κουταλιών (το χουλιαρόν). Κάτω από τα ράφια υπήρχαν αρκετά μεγάλα πήλινα πιθαρια (τα πουλουλια) για την διατήρηση ,μέσα σ' αυτά των τουρσιών από λάχανα (στύπα) ή αχλάδια (πουλουλάπια), που τα διατηρούσαν μέσα σε ξινισμένο νερό.
Τα τελευταία χρόνια (στην Πατρίδα) έκαναν την εμφάνιση από την Ρωσία τα σαμαβάρια ,για την παρασκευή τσαγιού και οι κουβάδες ( βετρα). Σε κάθε οικογένεια υπήρχαν απαραίτητα χειρόμυλοι για το άλεσμα του καφέ ,που προμηθεύονταν ωμό από την Τραπεζουντα. Τον έψηναν μέσα σε πήλινα δοχεία και μετά τον άλεθαν.
Κάθε οικογένεια είχε και πέτρινο χειρομυλο (σιορομυλια) που αποτελούνταν από δυο κυλινδρικές πέτρες διαμέτρου 50-60 εκ. Με αυτό άλεθαν το σιτάρι ή το καλαμπόκι για την παρασκευή του κορκότου απαραίτητου για την σουπα (σουρβαν).
Κάθε οικογένεια είχε ένα λανάρ για να γνέθει το μαλλί και στη συνέχεια να το κλώσουν σε κλωστή για να πλέξουν τ' ορτάρια (μάλλινες κάλτσες).
Όλα τα χάλκινα σκεύη κάθε χρόνο, για τον κίνδυνο δηλητηρίασης, τα γάνωναν ειδικοί από την Γαλλίαιναν ή την Ματσούκα, που τους έλεγαν χαλαϊτσίδες.
Τα πιρούνια τα πρώτα χρόνια ήταν εντελώς άγνωστα και αξίζει να αναφέρει κάνεις πως τα αντίκρισε για πρώτη φορά ένας από την Τερζαντων .Κάποιος σπουδαστής από την Αθήνα ,υποψήφιος γαμπρός, όταν επισκέφτηκε κάποιο καλοκαίρι την Σαντά έφερε μαζί του και ένα ζευγάρι πιρούνια.
Το μεσημέρι στο τραπέζι που του παράθεσε ο μέλλων πεθερός του ,και το οποίο ήταν πατάτες γιαχνί, χρησιμοποιησε το ένα πιρούνι τρώγοντας , ο υποψήφιος γαμπρός....
Έκπληκτος ο πεθερός παρακολουθούσε τον τρόπο με το οποίο έτρωγε ο μέλλων γαμπρός του, οπότε εκείνος του εξήγησε πως λεγόταν, γιατί το χρησιμοποιουσαν, και τον τρόπο που το χρησιμοποιούσαν, μάλιστα στο τέλος του φαγητού του χάρισε το ένα.
Την επόμενη το μεσημέρι όταν η κόρη του τον σέρβιρε φαγητό σούπα και τον έδωσαν ένα κουτάλι για να φάει, πέταξε το κουτάλι πάνω στο τραπέζι φωνάζοντας:
Πως να τρώγω την σουρβαν χωρίς πηρόν; Φέρτε αλήγορα το περόν να τρώγω
'''(πως να φάω την σούπα χωρίς πιρούνι; φέρτε γρήγορα το πιρούνι για να φάω).'
