"Απο την γενοκτονια των Ποντιων του χτες, στη ρεαλιστικη πραγματικοτητα-αναγκαιοτητα των γεωπολιτικων σκοπιμοτήτων του σήμερα"

Εισήγηση Νίκου Παπαδόπουλου, Βουλευτή του Σουηδικού Κοινοβουλίου

Πόσα βήματα θα πρέπει να κάνει κα­νείς για να βρεθεί στην πατρίδα του;

Φίλες και φίλοι!

Το ερώτημα αφορά οε όλους μας! Σε κάθε γύρισμα της ιστορίας, το ερώτημα παραμένει ζωντανό και αλύτρωτο! Σαν τις θύμισες που τις αναγκάζει σε μετάλλαξη ο χρόνος. Ο χρόνος και η γεωπολιτική σκοπιμότητα. 
Όταν ξεφυλλίζει κανείς τις ιστορικές σελίδες του 20ου αιώνα, όσον αφορά στον Ελληνισμό, θα ανακαλύψει μια αλυσίδα αλησμόνητων πατρίδων. Από την Κύπρο στην Κωνσταντινούπολη. Ο αιώνας αρχίζει με άνθιση. Με δημιουργία. Με τους γλυκούς καρπούς της ανθρώπιν­ης προσπάθειας για δημιουργία. Οι έλ­ληνες κάτοικοι στη Μαύρη Θάλασσα, στο Γαλατά, στη Σμύρνη άκμαζαν συνεργαζό­μενοι με όλα τα μέλη της κοινωνίας. Είχαν κοινά προβλήματα, κοινές αγωνίες, κοινά ερωτηματικά για το αύριο.

Κι έφτασαν οι γκρίζες μέρες! Οι μέρες που η ιστορία έκανε τα παιχνίδια της. Οι μέρες που ο άνθρωπος ξεχνούσε τον άνθρωπο και ονομαζόταν εχθρός του. Ήταν η δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα όταν άρχιζαν τα παιχνίδια της πολιτικής! Οι διωγμοί απ' την πατρίδα! Ας δούμε την ιστορική ρότα του Πόντου. Ας μιλήσουν πρώτα οι αριθ­μοί πριν κατευθυνθούμε στο συναίσθημα του χθες και τη λογική που θα πρέπει να ασπασθούμε στο σήμερα.
 Η λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σημαίνει για τους Έλληνες του Πόντου τον ξεριζωμό. Μετά το 1923 και τη Συνθήκη της Λοζάνης, η αγκαλιά της Ελλάδας ανοίγει για τον πον­τιακό ελληνισμό. Κι ο ελληνισμός του Πόν­του σμίγει με τον ελληνισμό της Σμύρνης που προσπαθεί να αρχίσει τη ζωή του από την αρχή.

Πώς μπορείς να ξεκινήσεις τη ζωή σου μέσα από τη στάχτη;

Πώς μπορεί να βρεθεί η δύναμη και η μεγαλοψυχία να προσφέρεις χαμόγελο όταν η ψυχή σου ματώνει;

 Πώς μπορείς να ξεχάσεις το χθες και να κοινωνήσεις το αύριο, έστω κι αν είσαι στην αγκαλιά της μητέρας Ελλάδας!

Κι ο Γολγοθάς ξεκινούσε για τους κυνηγημένους Έλληνες. 'Ένας αγώνας που επίσημα δεν έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστο­ρία! Ένας αγώνας που δεν έχει συνυπολο­γιστεί στη δύναμη του Έλληνα, του να με­τουσιώσει μια χούφτα πόνο σε δημιουργία. Οι Έλληνες του Πόντου ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή στην Ελλάδα με οδηγό την κου­λτούρα που έφεραν μαζί τους μέσα στις φτωχές βαλίτσες τους.

Έφεραν μαζί τους την αξιοπρέπεια και την αισιοδοξία! Και χάθηκαν μέσα στις σελίδες της ιστορίας... Ακολούθησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος Ακολούθησε ο εμφύλιος. Ακολούθησε η φυγή των Ελλήνων! Τα με­ταναστευτικά ρεύματα που ερήμωναν την επαρχία! Μεταναστευτικά ρεύματα που δεν είχαν κοινή προέλευση! Είχαν όμως κοινά όνειρα! Μια καλύτερη μέρα! Κι ήρθαν κι άλλα χρόνια. Χρόνια δημοκρ­ατίας, ελευθερίας και ανάπτυξης. Οι φω­νές των ανθρώπων σώπασαν, καθώς η Δύση επέβαλε τη βούληση της: Ευμάρεια. Και τότε, οποιαδήποτε φωνή διαμαρτ­υρίας για τις ιστορικές θύμισες, φάνταζε αιθεροβαμισμός!

 Και όλο και χανόταν η μνημοσύνη για τις αλησμόνητες πατρίδες στο ευρύ κοινό. Όλο και ξέφτιζαν οι ασπρ­όμαυρες φωτογραφίες από τα έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης! Μας τρομά­ζει η αλήθεια; Ας δούμε τα δημοσιεύματα στον Τύπο τη δεκαετία του '90! Όλο και λιγόστευαν συγκριτικά με άλλες δεκα­ετίες! Τι συνέβη; Χάσαμε τη μνήμη μας; Γίναμε σκληρότεροι; Χάσαμε τα αντανα­κλαστικά μας; Όλα μαζί ή τίποτε απ' όλα! Απλά, η Δύση απώλεσε τη μνήμη της για λίγο! Όσο χρειαζόταν να κριθεί στη συνείδηση μας, η αντοχή μας απέναντι στον πόνο του χθες! Όσο χρειαζόταν να κριθεί ο υλικός μας εαυτός με τον ιστορικό μας πόνο. Το ιστορικό όραμα!

Φίλες και φίλοι!

Πέρασαν ογδόντα τρία χρόνια από τη γενοκτονία των Ποντίων! Πέρασαν αρκε­τές δεκαετίες που έκριναν τις αντοχές και ανοχές μας! Σήμερα κάνουμε έναν απο­λογισμό! Κάνουμε τον απολογισμό μας, ενώ οι ενταξιακές διαδικασίες της Το­υρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μας επι­βάλλουν έναν άλλο τρόπο σκέψης, έναν άλλο τρόπο δράσης. Αν θέλετε, έναν άλλο τρόπο στρατηγικής της βούλησης μας! Που δεν είναι άλλη από την καταρχήν ιστορική αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων σε διεθνές επίπεδο!

Ποιο θα είναι το κέρδος; Καταρχάς, οφείλουμε στους γονείς μας και τους παππούδες μας την αναγνώριση! Στη μνήμη που μας άφησαν οφείλουμε μια λύτρωση! Να ησυχά­σουν στα χώματα που τους φιλοξενούν! Να ησυχάσει και η δική μας ψυχή από το χρέος! Το μοναδικό χρέος της μνημοσύνης!

Όταν οι λαοί ξεχνούν, αφήνουν παραθ­υράκια στην επανάληψη!

Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε! Αλλά, πέρα από τη συναι­σθηματική δυναμική, υπάρχει και η απτή ρεαλιστική πραγματικότητα των διπλωμα­τικών διαπραγματεύσεων! Μπορεί να πέρ­ασαν δεκαετίες, όμως αυτό δεν μας καθι­στά επαίτες στη λησμονιά! Τα σύγχρονα γεωπολιτικά δεδομένα σαφώς και μας επιβάλλουν τους όρους τους! Ναι. πρέπει να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω και να δούμε το μέλλον της συνεργασίας και όχι της αποστασιοποίησης και της διχόνοιας!
 Όμως, αυτό δεν συνεπάγεται την άρνηση μιας ιστορικής πραγματικότητας που έθε­σε τον Ελληνισμό του Πόντου στη φθορά και το διωγμό! Που έθεσε τον Πόντο στη γενοκτονία και τον αφανισμό! Να κάνο­υμε ένα βήμα μπροστά και να αποδεχτούμε την βούληση της ρεαλιστικής πολιτικής! Να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να δούμε την Τουρκία ως μέλος της ίδιας οι­κογένειας με μας! Όμως, δεν μπορούμε αλλά και δεν πρέπει να αρνηθούμε την πραγματικότητα της βίας, των διωγμών και του θανάτου των αδελφών μας!

Είμαστε άνθρωποι! Με τις αδυναμίες και τα προτερήματα μας! Είμαστε άνθρ­ωποι με τις ανασφάλειες μας! Όμως έχο­υμε μνήμη! Και δεν πρέπει να τορπιλίζεται η λογική μας στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας! Η αλήθεια μας είναι διαπραγ­ματευτικό χαρτί ειρήνης! Η ιστορική μας πραγματικότητα αποτελεί θέσφατο διπλω­ματικών διαπραγματεύσεων!

Φίλες και φίλοι!

Τα όρια μεταξύ αγάπης στο έθνος και εθνικισμού, πολλές φορές δεν είναι ευδιά­κριτα! Είναι πολύ εύκολο να παρεξηγη­θείς στην προσπάθεια σου να μιλήσεις για Ελλάδα και Ελληνισμό.

Είναι εύκολο να χαρακτηριστείς αβα­σάνιστα και να χαθεί η ουσία μέσα από την αναζήτηση της σημειολογίας! Ας είμα­στε προσεκτικοί! Προσεκτικοί αλλά ασυμβίβα­στοι στην ιστορική πραγματικότητα! Και τελικά, δεν έχει σημασία το χρώμα της σημαίας που κρατάς όταν οδηγός είναι η ηθική για το κοινό καλό. Για το ειρηνικό μέλλον!

Αυτό είναι το αιτούμενο! θύμισες που πονούν! Αναγνώριση μιας ιστορικής πρα­γματικότητας, χωρίς να χάνεται η ηθική απέναντι στον άνθρωπο!

Στον άνθρωπο που είναι πάντα το με­γάλο θύμα της ιστορίας! Αυτόν τον άν­θρωπο είναι χρέος μας να υπερασπίσο­υμε! Αυτό τον άνθρωπο θα πρέπει να υπο­στηρίξουμε σε κάθε μας επιχείρημα! Και υπάρχουν χιλιάδες επιχειρήματα για τη γενοκτονία των Ποντίων.

Υπάρχουν όμως και τόσα επιχειρήματα για συνεργασία! Φτάνει μονάχα να μη χαθεί το μέτρο! Σαν θέση, αλλά πάνω απ' όλα, σαν διαπραγμάτευση!

Ας μην το ξεχνάμε αυτό! Όποια πλευρά κι αν εκπροσωπούμε.