 |
| Πηλείδης Γεώργιος του Θεοδώρου 1891-1972 απο την ενορία Ζουρνατσάντων |
Είναι αλήθεια πως
τα κινήματα αντίστασης κάθε έθνους και μέχρι την τελική δικαίωσή τους
αντιμετώπισαν την εχθρική στάση άλλων ομάδων κάθε τόπου και κυρίως των
κοινωνικών εκείνων ομάδων που είτε ως κατακτητές είτε ως κατεστημένο κατέχουν
κάθε φορά την εξουσία.
Εδώ οφείλεται και το γεγονός ότι η ιστορία
της δράσης των ανταρτικών σωμάτων του Πόντου (1914-1924) δε γράφηκε ακόμη. Δε
θα ήταν τόλμημα αν προβάλλονταν ο ισχυρισμός ότι οι άνθρωποι που θα ήταν δυνατό
να ασχοληθούν με τους ηρωισμούς των ανταρτών, δηλ. η ηγέτιδα τάξης της εποχής
εκείνης, δεν είχαν πάρει μέρος στους αγώνες αυτούς και τολμώ να πιστεύω ακόμη
πως μισούσαν τη δόξα των ηρώων αυτών (1914-1924).
Και η έχθρα αυτή
εκδηλώνεται κάθε φορά με την ολοκληρωτική και μάλιστα τη φυσική εξόντωση των
αγωνιστών, ώστε με τη λήξη της σύγκρουσης και εφόσον ο νικητής θα είναι το
κατεστημένο, θα επιβάλλει και πάλι τη θέλησή του, αλλά με νέα διδάγματα και
αλλοίωση της ιστορίας και τη συγγραφή της κατ' αρέσκεια και κατά το "δοκούν". Εάν πάλι
νικητές είναι οι δυνάμεις της Αντίστασης τότε πρέπει να υπάρχουν όσο το δυνατόν
λιγότεροι φυσικοί ηγέτες, ώστε να μην υπάρχουν γραπτά κείμενα, για να μη
μπορούν οι νικητές να προστρέξουν στα φώτα των ντοκουμέντων.
Έτσι, η μνήμη για
τα ανταρτικά σώματα του Πόντου χάθηκε κάτω από τον οδοστρωτήρα της προσφυγιάς
και της πολιτικής σκοπιμότητας και μια ζωή τεσσάρων περίπου αιώνων αντίστασης
του ελληνισμού του Πόντου έσβησε από τις ιστορικές μας παρακαταθήκες. Από παιδί
ακόμα, διαβάζοντας τα κατορθώματα των ηγετών της επανάστασης του 1821, ρωτούσα
και ξαναρωτούσα τους γονείς μου:
Τι έκαναν οι
πρόγονοι τους;
Τι έκαναν αυτοί για τους αγώνες της ανεξαρτησίας;
Και η απάντηση ήταν εκπληκτικά οδηνηρή. Στη
συνείδηση τους ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ο Τούρκος ως νόμιμη εξουσία, παρά ως
δυνάστης και κατακτητής. Τρεις φορές δραπέτευσε ο πατέρας μου από τα "Αμελέ Ταπουρού"1 και ποτέ
δεν υπηρέτησε τον κατακτητή. Έτσι οι διηγήσεις τους θέριευαν μέσα μου την αγάπη
για την πατρίδα μας και πολλές φορές έκλαιγα και εγώ μαζί τους για το
"μελμεκέτ" που δε γνώρισα ποτέ μου δηλ. την πατρίδα τους, τον Πόντο2.
1 "Αμελέ Ταπουρού"
ήταν τα περίφημα στρατόπεδα συγκεντρώσεως για τους αλλοεθνείς στρατιώτες.
2 Αναφέρομαι στην πατρίδα των γονιών και προγόνων μου, γιατί η δική
μου πατρίδα είναι η Μακεδονία, είναι ο τόπος που γεννήθηκα που σπούδασα, που
έκανα απογόνους και που το χώμα της θα με σκεπάσει μια μέρα όπως λέει ο λαϊκός
μας ποιητής: Να σαν εκείνον π' αποθάν σον τόπον τ' εγενέθεν".
Αχιλλέα Στεφάνου Ανθεμίδη
Διδάκτορα Νομικής Πανεπιστημίου Gottingen
