Η δίψα των Κρυπτοχριστιανών

Ο Κώστας Χατζηπέμου γράφει στην ε­φημερίδα «Δικαίωμα»:

«Δεκαετία του '50. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, νεοκόρος τότε στην εκκλη­σία των Δώδεκα Αποστόλων στο Φερίκιοϊ της Πόλης. Κι εγώ παιδί... όμως θυμάμαι που 'ρχονταν αργά τη νύχτα και χτυπού­σαν την πόρτα χανούμισσες με φερετζέδες και μικρά παιδιά στην αγκαλιά. Ερχό­ντουσαν από την Ανατολή και ζητούσαν να βαπτίσουν τα παιδιά τους. 

Κρυφά τους βάζαμε στην εκκλησία, κλειδώναμε την πόρτα κι άρχιζε το μυστήριο της βάφτισης. Σιωπηλά. Χαμηλόφωνα. Κι αυτό γινόταν σχεδόν κάθε βράδυ. Για πολλά χρόνια.

»Κάθε μάνα είχε μαζί της από δύο μέχρι και πέντε παιδιά. Κορίτσια ήταν τα περισσότερα. Φοβισμένα. Όπως κι οι μα­νάδες τους. Κι αυτές με το φόβο στα μά­τια μιλούσαν μονάχα στον παπά και σε κανέναν άλλο.

»Όλοι αυτοί που 'φέρναν τα παιδιά τους και τα βαπτίζανε κρυφά, ήταν χρι­στιανοί. Χριστιανοί που εξισλαμίστηκαν δια της βίας κατά τους διωγμούς του 1918 έως το 1922. Στη συνείδηση τους, όμως, βαθιά μες στην ψυχή τους, παρέ­μειναν χριστιανοί.

 Και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μεταδώσουν την πίστη τους και στα παιδιά τους. Πίστη ικανή να τους οδηγεί να αψηφούν τους κινδύνους από τους φανατικούς ισλαμιστές αλλά και από την επίσημη Τουρκία, πίστη βαθιά ριζωμένη, ικανή να τους οδηγεί στην Πό­λη για να βαφτίζουν τα παιδιά στο σπίτι του Θεού. Και τούτο συνεχιζόταν ακόμη μέχρι το 1959. Με μόνη μια μικρή διακο­πή μετά τους βανδαλισμούς του 1955.

»Τι να 'χουν απογίνει άραγε όλοι αυ­τοί;

 Ποια τύχη απάντησαν στο διάβα του χρόνου; 

Ψυχές που πρέπει να μετριού­νται σήμερα σε δεκάδες χιλιάδες, τι να' χουν άραγε απογίνει; 

Ύστερα μάλιστα α­πό τη συρρίκνωση του Ελληνισμού στην Πόλη, τι να' χουν απογίνει;»

Από το βιβλίο «Γ' Πανελλήνιο Συνέδριο

Εθνικής Αυτογνωσίας», Βέροια 1996.

Santeos