Μουσταφά Κεμάλ πασά (ηθικός αυτουργός της σφαγής των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας)

Στα χρόνια 1920-1922 ο Κεμάλ Μουσταφά, γνήσιο τέκνο της τουρανικής φυλής και θεωρίας, υπήρξε ο ηθικός αυτουργός της σφαγής των αμάχων πληθυσμών των Ελλήνων και η πρόταση του Ελευθερίου Βενιζέλου να τιμηθεί ο Κεμάλ με το βραβείο Νόμπελ, μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως μια υπεράνθρωπη προσπάθεια εξευμενισμού του νικητή του ελληνικού στρατού Γαζή Μουσταφά Κεμάλ και διώ­κτη του ελληνισμού από τις προαιώνιες εστίες του.

 Οι τουρκικές σφαγές, όπως αναφέρει ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο του αμερικανού Γενικού Προξένου στη Σμύρνη Χόρτον, πάντοτε γίνονται με διαταγή από ανώτερες αρχές.

 "Αυτή είναι πολύ γνωστή αρχή και ο τρόπος με τον οποίο διάφορες ιστορικές σφαγές έχουν διεξαχθεί, το αποδεικνύουν αναντίρρητα. Τέτοια ήταν η περίπτωση στη Σμύρνη και σε άλλες περιοχές της Μ. Ασίας και η δήλωση του Μουσταφά Κεμάλ πως δε μπορούσε να ελέγχει το στράτευμά του, είναι ψευδής".

Είναι περίεργο το γεγονός ότι ο Τούρκος είναι ακόμα ικανός να εξαπατά τους Ευρωπαίους, παρά την πολύχρονη παρακολούθηση της τακτικής του. Χαρακτηριστικές είναι οι πληροφορίες που αναφέρονται στο πρόσφατο βιβλίο του Ιλιτσώφ: "Κρατικοί παράγοντες, επίσκοποι, ακόμα και επιστήμονες διεκήρυτταν:

Οι Τούρκοι είναι άγριοι, πρέπει να διωχθούν απ' την Ευρώπη  "

 και αλλού:

Λοϋδ. Τζωρτζ: Σ' αντίθεση με το άγριο θηρίο που περιγράφεται στη μυθολογία, ο Τούρκος δε γνωρίζει ακόμα αισθήματα ευγνωμοσύνης προς τον άνθρωπο, ο ο­ποίος θεράπευσε την πληγή του".

Το περίεργο είναι πως, ενώ οι Τούρκοι δεν ασχολούνται φιλολογικά με την επανάσταση του 1821, για τα χρόνια 1917-1922, στην Τουρκία παρατηρείται ένα πραγματικός οργασμός συγγραφικής δραστηριότητας, που ασχολείται με τον αγώνα της "ανεξαρτησίας" τους στα χρόνια 1919-1922.

Θα περίμενε κανείς ότι οι Έλληνες που για 500 πλέον χρόνια υπέφεραν τα πάνδεινα από τους Τούρκους, πήγαν στη Μικρά Ασία για εκδίκηση. Βέβαια αυτό δεν έγινε. Όμως η οικονομία και το εμπόριο της Τουρκίας πλήγηκαν από την πα­ρουσία των Ελλήνων που για πρώτη φορά μέσα στους εφτά αιώνες δουλείας, πά­τησαν στην καρδιά του τουρκισμού.

Εδώ οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα και ο αγώνας των Τούρκων με όλα τα μέσα, για την εξόντωση των Ελλήνων και τη "λύτρωσή" τους από την ελληνική κατοχή με τις ευλογίες και την ηθική, πολιτική και στρατιωτική βοήθεια των σοβιετικών ηγετών Λένιν, Τσιτσέριν, Φρούντζε κλπ.

Οι οπαδοί του τουρανισμού στην Τουρκία αναπτύσσουν μια εξαιρετική συγ­γραφική δραστηριότητα σε βάρος του ελληνισμού, με κύριους εκπροσώπους τους τον πολιτικό και διπλωμάτη Yakup Kadri Karaosmanoglou ή τη λογοτέχνιδα Halide Edip Adivar, τα έργα της οποίας συκοφαντούν τους Έλληνες και επαινούν τους αγώνες των Τούρκων.

Κυρίως όμως οι ομιλίες του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ είναι ιδιαίτερης ση­μασίας για αυτούς τους ίδιους τους Τούρκους που στρέφονται κατά του ελληνι­σμού. Στην ομολογία του αυτή, ο Κεμάλ εκθέτει τη δραστηριότητα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, μιλά για την οργάνωση "Μαύρη Μοίρα" που όπως ισχυρίζεται είχε την έδρα της στα Πατριαρχεία και φτάνει στην ίδρυση της ελλη­νικής δημοκρατίας του Πόντου με την παράθεση του ρόλου και των ονομάτων πολλών κληρικών, στρατιωτικών και άλλων Ελλήνων πολιτών.

Εξάλλου οι Έλληνες είχαν πολιτιστικές σχέσεις με τους Τούρκους στην οθω­μανική αυτοκρατορία ιδίως με τις ιδιότητες των διπλωματών, τραπεζιτών, εμπό­ρων, δικαστών, τεχνικών και τεχνιτών, με επιδόσεις στην άσκηση των ιατρικών επαγγελμάτων και ιδίως των μεταλλείων κ.α.

Αχιλλέα Στεφάνου Ανθεμίδη

Διδάκτορα Νομικής Πανεπιστημίου Gottingen