Με ξένες λέξεις.

MΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥ ο κ. Χαρ. Παπαδάτος παρουσιάζει τη μελέτη του με τον τίτλο: « Η  Ανατομία της δημοτικής γλώσσας».

Τοποθετημένος ο ίδιος στην καθαρεύουσα, κατακυρώνει τη δημοτική στη δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Στη δεξιά η καθαρεύουσα. Κάποια ανακρίβεια στο σημείο αυτό. Όχι μόνο δεξιός αλλά και δικτάτορας ο Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε ό δημοτικιστής που προώθησε θετικά τη μητρική μας.

Σε άλλο σημείο όμως της μελέτης θα περιοριστούμε: Στις ξένες λέξεις που έχουν σφηνωθεί στη γλώσσα μας. Όσες δεν φαντάζεστε σε αριθμό και έννοια. Και τι λέξεις... Απ' αυτές που είναι δεμένες με τους παλμούς του έθνους. Η "φουστανέλα", το "τσαρούχι", η " λεβεντιά".

Γυμνούς σαν το σκουλήκι μας βλέπει ο κ. Παπαδάτος από τη στιγμή που αποβάλαμε τα ελληνικά ενδύματα και καλύψαμε με σλαβικά «ρούχα» τη γυμνότητα μας.

Ούτε «καπέλο» ούτε «σκούφο» στο κεφάλι. Αν, τουλάχιστον, ήταν Ιταλική η βράκα. Ιταλική κι αυτή. Ιταλικό και το παντελόνι και η κάλτσα.

 Καταργήσαμε τα θυλάκια για να ράψουμε τσέπες στη θέση τους. Τουρκοαιγυπτιακό το φουστάνι. Ιταλική η κάπα, Γαλλικά όλα τα γυναικεία, από τα μαντώ ως τις κιλότες, το κομπινεζόν.           

Παλαιότερα. σημειώναμε ότι θα ρέψουμε από την πείνα αν αποκλείσουμε από τα γεύματά μας τα ξενόφωνα εδέσματα. 'Αλλά μήπως και το πιάτο είναι ελληνικό; θα παγώναμε χωρίς πόρτες και τζάμια.

Ενετικό το μπαστούνι και γαλλική η μαγκούρα που πήραν τη θέση της βακτηρίας και — ξένους ξένιζε - οι μπράβοι, οι τραμπούκοι, οι νταήδες, που σπάζουν μ’ αυτά κεφάλια.

Αλβανικό — ποιο νομίζετε; - το κατσίκι- λατινικό το μουλάρι, αραβικός κι αυτός ο γάιδαρος που κολακευόμασταν να τον κατατάσσουμε στα προϊόντα του τόπου

Ευέξαπτοι, πιάνουμε καβγά τουρκιστί, χαστουκίζουμε, σκαμπιλίζουμε, μπατσίζουμε, γερμανοεβραϊστί.

Τούρκικο το αλισβερίσι, ο βερεσές, τα κεσάτια. τα ποθητά, τζάμπα και ρουσφέτι , το γούρι, η γρουσουζιά, η γκρίνια

Γλέντι δεν γίνεται χωρίς την γλώσσα του Ετσεβίτ. Ξένη η ταβέρνα όπου καταφεύγετε για να σας φύγουν τα μεράκια και τα ντέρτια και να κάνετε το κέφι σας.

Από εξωελληνικά ανθρακωρυχεία κι αυτό το κάρβουνο. Εξωελλαδικά, ο βάρβαρος, η κουβέντα, το κουρέλι. Αν θέλετε το πιστεύετε ότι ούτε ο κάμπος είναι ελληνικής καταγωγής. Αλβανικό — το φανταστήκατε -αυτό; κι αυτό το λουλούδι ακόμα.

Αγαπητή αλλά ξένη η παρέα. Ξένο το τουφέκι, ο στάβλος, ο τσέλιγκας, η τσιγκουνιά, η φέτα, που τη γεύεστε βέβαιος για την εθνικοφροσύνη της.

Λίγες γραμμές μόνο για το συμπέρασμα του κ. Παπαδάτου: «Αυτήν την γλωσσικήν ταυτότητα λοιπόν πρέπει να επιβάλωμεν εις το έθνος;

Ως  εδώ. Από δω και πέρα χωρίζουν οι δρόμοι μας. Χωρίζουν πρώτα γιατί η εισροή ξένων λέξεων είναι ζήτημα μακρών αιώνων. 
Δεύτερον όλες οι γλώσσες είναι κατάμεστες από ελληνικές λέξεις, κι ούτε στο θέατρο, ούτε στην κομεντί, ούτε στο ωδείο. ούτε στον κινηματογράφο, ούτε στη φωτογραφείο, ούτε και σε Πανεπιστήμιο μπορεί να πάει ο ξένος χωρίς ελληνικά.
 Τρίτο, γλώσσα δεν θα πει μόνο λέξεις. θα πει δομή, κλίμα, γεύση, ατμόσφαιρα.

 Τα σημειώνουμε βιαστικά και πρόχειρα για να πάει στον τόπο της η καρδιά του κ. Γλωσσολόγου που βλέπει τη μητρική μας σαν εθνικό ατύχημα.

Π. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ

Σ.Σ. Το κείμενο πρέπει να γράφηκε πριν 40 τουλάχιστον χρόνια. Ο Παύλος Παλαιολόγος έγραφε το καθημερινό χρονογράφημα του Βήματος με τίτλο :ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ.