Άμον Σαντέτκον κριάρι
Σήν πόρτα σ' πά νά σπάουμαι, άμον Σαντέτκον κριάρι,
ν' έμπαίν'τς, ν' έβγαίν'τς, νά κλαίς καί λές,
κρίμαν σό παλληκάρι.
Άνοιξον,
ρίζα μ', άνοιξον, άνοιξον άς έμπαίνω,
τσεχέλκον
παλληκάρ' είμαι κι άσή σεβτά σ' καμένον.
Η
τζάμια σ' κοσκινίεται, ντό κείται άπάν' σήν ράχια σ',
κόψον,
ρίζα μ' κρέμψον άτο, μή κοπανίζ' τά πάχυα σ’.
 |
| Παντελικας Σεβαστιδης(Λυραρης της Σαντας) |
Πάτ' καί δέβα
'Ανάθεμα τ' όσπίτοπο σ' - ν' άηλί έμέν,
την κάμαρην ντό κείσαι - έλα, έλα, πάτ' καί δέβα,
άτού σό τσόλ' καί τή κυρού σ' - ν' άηλί έμέν,
όσον πόσον θά είσαι - έλα, έλα, πάτ' καί δέβα.
Τό
κορίτσ' δεκα-έξ χρονών, κουΐζ' κυρά κι άφέντα,
ατέ
έμέναν αγαπά, τά νισανόπα φαίνταν.
