Η αροθυμία τη χωρί’

Η αροθυμία τη χωρί', τη κάρδας έν' ο πόνον,
 σ' αχούλ'-ι-μ' γυροκλώσκεται, όραμαν που 'κι χάται.
 Σα χώματα εκάθουμνες να παίζομε τα λίντσα,
 πινακωτήν με το κουτσόν, τα γκάζας τα αγούρα
Ση ήλονος το λάλεμαν, λαλίας η γειτονία,
Χωρέτ'κα κτήνα σο ρακάν, πιρνά πιρνά ελάσκουν,
σην στράταν ετραγώδνανε το ίδιον τραγωδίαν,
 τη κοσαρί' το γνέψιμον επαίρνεν τα ωτία,
το τσου τσου 'κ' ενέσπαλα πετειναρί' τσαρκούλ'-ι,
 το βούτορον και το ψωμίν, έμορφα μυρωδιάς,
αγνέρ'κα σκουντουλίσματα έμπαιναν σα μυτία.
Κεπία άμον το ορμάν εχάρουταν τ' ομμάτα.
 Τα κουσκουντούρας κόμπωναν αγνέστικα πουλιά.
Εκει απέσ' τρανύνανε τη τραπέζι' τα κάλλα.
Εχαίρουσ'νε το κύλιγμαν, το στόλισμαν τη ώρας.
Ο ήλον όνταν έφευεν, 'γνέφιζαν μουχαπέτα.
Σ' αυλία εκάθουμνες μωρά ν' ακούμε παραμύθα,
κι η καλομάνα παραμύθ' έλεεν με τα ώρας.
Αέρας όνταν έρχουτουν ση παραμύθ' την έβγαν,
σκάλωναμε κυνηγητόν σα χέρα 'μουν να έρται
 Κι η κεμεντζέ σ' έναν κιοσάν εθέλνεν τραγωδάνον,
το τρομαχτόν τη πάππονος να σύρ' κι η καλομάνα.
 Νύχτας 'κ' επερανείνανε, ο φέγγον 'κ' εληγόρνεν,
 βίρα εκράτ'νεν τ' άψιμον σ' εμέτερα να έρται.
Τα χρόνα επιδέβανε, ετσόκεψαν τ' ωμία,
απέσ' σ' αχούλ' εράζν' ατα, γεράδας να λαρών'νε
κι αν ρούζ'νε δάκροπα ση γην, είν' τη αροθυμίας.

Βαγγελιώ Ταχματζίδου- Καγιά