Το κρένερον

Πεγάδ' που βίρα αράευεν να ευτάει προξενείας
είχεν τα κρένερα ατό, εκόμπωνεν καρδίας.
 Κι έναν κουτσήν χιλέμορφον, αγγελοζωγραφίαν
π' είχεν κατζία άμον φεγγάρ', τη ήλονος μαλλία,
 ατέν ερέχτεν το πεγάδ' κ' ένοιξεν την καρδίαν.
 Εγώ εσέν θα παίρω σε, κορτσόπον, ν' αφουγκράς με.
Πέ α τη μάνα σ' έρκετεν κι άλλο μη περιμέντσε.
 Εγέλασεν το άχαρον 'κ' ινάεψαν τ' ωτία τ'ς .
Παίρ', εκατήβεν με χαράν, τα χείλα τ'ς να δροσίουν.
 Σίτα η βέτρα έρουζεν ση πεγαδί' το στόμαν,
 τη γλώσσαν ατ' ετράνυνεν και την κουτσήν επέρεν.
 Άλλο η κουτσή 'κι θα γελά σα στράτας ντ' επορπάτνεν.
 Η μάνα μαύρα θα φορεί, ατό θα καταράται,
 γιάτι επέρεν τ' ακριβόν, τ' έμορφον το κορίτσ'ν ατ'ς.
Μόνον τη πεγαδί' τ' ομμάτ', πάζου, θα λέει, ντ' έποικα,
εχάσα ατό ντ' εγάπεσα, εχάσ' ατο κι εδέβεν ...


Βαγγελιώ Ταχματζίδου - Καγιά