Τάσος Τσεπραϊλίδης-Ξύπνησε το χωριό του απο το λήθαργο.

Άρθρο της Βίβιαν Μόρις δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 13 Απρίλη 2006 στην ελληνική έκδοση της εφημερίδας της Μελβούρνης «Νέος Κόσμος» και που αφορά το ξαναζωντάνεμα του χωριού Κτενά Κοζάνης - γενέτειρας του Τσεπραϊλίδη — με δαπάνη του ίδιου. 

Η αναδημοσίευση γίνεται, γιατί, δυστυχώς, παραμένουν εντελώς άγνωστα στην Ελλάδα πολλά σημαντικά γεγονότα που αφορούν τον απόδημο ελληνισμό και γιατί τα περιγραφόμενα στη συνέντευξη από τον Τάσο Τσεπραϊλίδη, αποτελούν την εικόνα πολλών χωριών της Ελλάδας, που την ξέχασαν, όμως, οι νεότεροι.

Τάσος  & Μαρία Τσεπραϊλίδη

Το σήμαντρο της εκκλησιάς του Άη Δημήτρη, στα Κτενά Κοζάνης, χτυπά, για πρώτη φορά, τη μέρα της χάρης του, 26 Οκτωβρίου 2005. Ένα όνειρο ζωής του Τάσου και της Μαρίας Τσεπραϊλίδη παίρνει σάρκα και οστά. 

Η παλιά γκρεμισμένη εκκλησιά έχει ξαναχτιστεί εκ θεμελίων. Σήμερα γίνονται τα θυρανοίξια και αρχιερατι­κή λειτουργία για πρώτη φορά στο χωριό. Ένα χωριό που για τριάντα και χρόνια τώρα ήταν σε λήθαργο.

Έφυγε από το χωριό του πάμπτωχος

Είναι μια απίστευτη ιστορία νοσταλγίας, αγάπης για τον τόπο που γεννήθηκε ο απόδημος και μεγαλοεπιχει­ρηματίας σήμερα Τάσος Τσεπραϊλίδης, αλλά και απί­στευτου θάρρους, γενναιοδωρίας και δυναμισμού.

Ξετυλίγοντας το νήμα της πορείας του, τον βρίσκουμε να φεύγει το 1964 με τη γυναίκα του και τα δυο μικρά παιδιά του, τη Δέσποινα και τον Κωνσταντίνο, από τα Κτενά Κοζάνης.

"Ήμουν πάμπτωχος", θα πει σιγά, σχεδόν εξομολογη­τικά.

Το χωριό άγονο, οι καιροί δύσκολοι, τα όνειρα του Τάσου Τσεπραϊλίδη δεν ήταν δυνατόν να χωρέσουν σ' ένα μικρό χωριό, που οι 24 όλες κι όλες οικογένειες το εγκατέλειπαν η μια μετά την άλλη. Μέχρι το 1970, δεν είχε μείνει ούτε ψυχή.

"Έφυγα, παίρνοντας μαζί μου ένα μικρό εικόνισμα του Αη Δημήτρη, του προστάτη του χωριού. Πιστεύω ότι εκείνος με βοήθησε να ορθοποδήσω, να φτιάξω όλα αυτά που δημιούργησα σαράντα χρόνια στην ξενιτιά, αλλά κι εκείνος κράτησε ζωντανό το όραμά μου να γυρίσω και να φέρω τη ζωή πίσω, στο χωριό. Να το αναστήσω".

Ούτε ένα σπίτι όρθιο στο χωριό Κτενά Κοζάνης

Κάθε φορά που τα ταξίδια του τον έφερναν στην Ελλάδα, τον έφερναν στο αγαπημένο του χωριό, το έβρισκε όλο και πιο ερειπωμένο: 

"Ο χρόνος, αλλά και οι άνθρωποι επέσπευδαν τη φθορά. Γκρέμιζαν τα σπίτια για να πάρουν τις πέτρες και τα ξύλα, έβοσκαν τα ζώα τους από τις γύρω περιοχές, στο νεκρο­ταφείο, που το είχαν πνίξει τα αγκάθια. Και δεν ξεχώριζες το ένα μνήμα από το άλλο. Όλα αυτά μ' έκαιγαν. Δεν μπορούσα να ησυχάσω. Ήταν μια θέα που με πλήγωνε".

Ο καταλυτικός παράγοντας ήταν «ένα ολοζώντανο όνειρο που είδα τον πατέρα μου να λέει: 

'Δεν μας βλέπεις εμάς εδώ, μας έφαγαν τα' αγκάθια;'. Εκεί ήταν θαμμένοι δυο αδέλφια μου κι ένας θείος μου».

Καθάρισε τον τόπο, έχτισε εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου και, για πρώτη φορά απέκτησε το χωριό μεγάλο οστεοφυλάκιο «όπου ξενιτεμένοι από όλα τα μέρη της γης έφερναν τους δικούς τους να ξεκουραστούν εκεί, στον τόπο που γεννήθηκαν. Περιφράξαμε το νεκροταφείο και μετά στράφηκα αλλού».

Το «αλλού» είναι μια εντυπωσιακή σειρά έργων υποδο­μής, που έδωσαν ζωή στο χωριό. Χτίσιμο της εκκλησίας του Άη Δημήτρη με έναν πελώριο φωτεινό σταυρό, ανακαίνιση του γκρεμισμένου σχολείου, άνοιγμα και στρώσιμο δρόμων, τεράστια κιόσκια, δεντροφυτείες, αίθουσα πολιτιστικών εκ­δηλώσεων, εντευκτήριο του Πολιτιστικού Συλλόγου «Άγι­ος Δημήτριος», που έδωσε το μήνυμα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό ότι το χωριό Κτενά ξύπνησε από  τον λήθαργο. Έφτασε το όραμα ενός συντοπίτη τους για να μπούν σήμερα να απολαμβάνουν την ήρεμη ομορφιά της φύσης, να ακούνε το κελάηδημα των αηδονιών, πόυ πανηγυρίζουν το ξύπνημα του τόπου, να δροσίζονται κάτω από το πυκνό φύλλωμα της βελανιδιάς, που δημιουργεί μια υπέροχη αρμονία με το κοκκινόχωμα, που αγκαλιάζει τις ρίζες της.

Το χαρμόσυνο μήνυμα από το χωριό Κτενά

Βίλες άρχισαν να ξεφυτρώνουν εκεί που ήταν πριν γκρεμισμένα σπίτια και το χωριό να παίρνει ζωή. Επιχει­ρηματίες από τις γύρω περιοχές, αλλά και τα ξενιτεμένα παιδιά του χωριού επέλεξαν να χτίσουν εκεί που ήταν πριν χαλάσματα. Οι κουκουβάγιες πέταξαν τρομαγμένες και τ' αηδόνια πήραν θέση στα πιο ψηλά κλαδιά των δέντρων, για να δώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα.

Τη μέρα που έγιναν τα θυρανοίξια του ναού ήλθαν εκεί εκκλησιαστικοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι, πρόεδροι πολιτιστικών συλλόγων από την Πάτρα, την Πτολεμαΐδα, τη θεσσαλονίκη, ο δάσκαλος Μαντάς, που έμαθε στον Τάσο τα πρώτα γράμματα, καθώς και πλήθος κόσμου, να πάρουν μέρος στο σημαντικό αυτό γεγονός της αφύπνι­σης ενός χωριού.

Τα επαινετικά λόγια πολλά από αρχιερείς, ιερείς και πο­λιτικούς ηγέτες για τον «Οδυσσέα που γύρισε στην Ιθάκη του».

Συμβολικό το δώρο στη Μαρία Τσεπραϊλίδου η χρυ­σοποίκιλτη εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που δέχτηκε με ταπεινοφροσύνη.

Βίβιαν Μόρις

 Ελληνοαυστραλέζα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος , γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και ήταν η πρώτη γυναίκα, απο τους μετανάστες , που κατόρθωσε να μπει στον ανδροκρατούμενο χώρο των ελληνοαυστραλιανών μέσων ενημερωσης. 





 http://santeos-best.com