Για τη Σαντά εχπάστανε Σαντέτ', Σαντετοπούλα,
να πάγ'ν ελέπ'νε τη Σαντά, τη καρταλί' φωλέαν,
το ξακουστόν, το έμορφον και το αντρειωμένον,
με τα χτισώνας τα τρανά, πετροπελεκεμένα,
ας σοι Σαντέτας τοι μαστόρ'ς, τοι κοσμολαλεμένους,
σκολεία, οσπίτα κ' εγκλησιάς, όσα και το επέμ'ναν,
νά 'λέπ'νε άτα πριχού ο Καιρόν, να τρώει άτα και χάνταν.
Ατό, 'σ έμέν πικρόν φαρμάκ’, τρανόν τυραννισία,
νουνίζ'ατο και θλίφκουμαι, χωρίς να θέλω κλαίω.
Γαλέν'τσα την καρδία μου, επέρα παρ'γορίαν:
«Θα πάγ'ν ε», είπα, «οι Σαντέτ' και τά Σαντετοπούλα,
'ς σά γονικά, τ' ανέσπαλτα, τ' ευλοεμένα μέρα,
θά 'λέπ'νε, θ' αγαπούν άτα, θά μπαιν'νε 'σ σήν καρδίαν,
θ'απομέν'νε 'ς σον νούν άτουν κι ατότε 'κι ανασπάλλ'νε».
Κι ατότε 'κι ανασπάλκεται, άλλο 'κι χάται η Σάντα!
Η Σάντα πια δεν θα χαθεί
Για την Σάντα κινήσανε Σανταίοι, Σανταιοπαίδια,
να πάν' να δούνε τη Σαντά, των αετών «φωλέαν»,
την ξακουστή, την όμορφη και την αντρειωμένη,
με τα τρανά τα κτίσματα, πετροπελεκημένα,
από Σανταίους μάστορες, τους πολυξακουσμένους,
σχολεία, σπίτια κι εκκλησιές, όσα έχουν απομείνει,
να τα ιδούν, πριν ο καιρός τα καταστρέψει όλα.
Αυτό, είναι για μένανε, πολύ πικρή τυράννια,
το σκέφτομαι, μελαγχολώ, χωρίς να θέλω κλαίω.
Την καρδιά μου ηρέμησα, παρηγοριά επήρα:
Θα πάνε, είπα, οι Σανταιοι και τα Σανταιοπαίδια,
στα πατρικά, τ' αξέχαστα, τα ευλογημένα μέρη,
θα δουν', θα τ' αγαπήσουνε, θα μπούνε στην καρδιά τους,
στο μυαλό τους θα μείνουνε και τότε δεν ξεχνάνε.
Και τότε δεν θα ξεχαστεί, δεν θα χαθεί η Σάντα!
Φιλόλογος-Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου