Τα δύο αδέλφια

Μίαν έσαν δύο αδέλφια, ο είνας γνωστικός και o άλλος παλαλός. 'Eναν ημέραν κάπ επέγναν και σον ρδόμον εύραν έναν κατσσιάν και έναν σακούλ λίρας.

Ο γνωστικόν έρπαξεν τά λίρας και τον αδελφόν άτ εδέκεν την κα­τσσιάν, ο παλαλόν δεν 'κ είπεν, επαίρεν την κατσσιάν και εκολούθεσεν τον αδελφόν άτ.

Επορπάτεσαν όλεν την ημέραν, κι οντάν εβράδυνεν είδαν έναν τρανόν δεντρόν και είπαν νά κοιμούνταν εκεί αφκά. Εύραν εκαικά και έναν τρανόν πόρταν και επλώθαν κ’ εκοιμέθαν απάν.

Εκείνο τό βράδον ο κρύον ερχίνεσεν νά ξυρίζ, και ο γνωστικόν επαρακάλνεν τον  αδελφόν άτ:

Χωριά της Σαντας

Παρακαλώ σε, αδελφέ, ας δίγω σε έναν λίραν και δόμα τ' ημσόν την κατσσιάν νά σσκεπάουμαι κι όγώ, αν ‘κ έν θ' αποθάνω ας  σον κρύον.

Ο παλαλόν πα είπεν άτον: Για δό μα τη λίραν ας τερώ ντόϊσον έν. Ο γνωστικόν εδέκεν άτον τή λίραν, κι άτός εθέκεν άτο απάν σήν κατσσιάν κ’ έκοψεν άπ' ολόερα έναν στρογγυλόν κομματόπον, όσον τή λίραν και είπεν άτον: Αδελφέ, έπαρ το, όσον πράγμαν δίς με, ατόσον ογώ πα δίγω σε.

Ο γνωστικόν ετέρεσεν μέ τον παλαλόν δουλείαν κι γίνεται, έστρωσεν λίρας απάν σήν κατσσιάν και έκοψεν κ’ επαίρεν έναν κομμάτ όσον να μη αποθάν άς σον κρύον. Έπεσαν κά κ’ εκοιμέθαν.

Αλλομίαν ντο τερείς! Σά  μεσάνυχτα απάν έξαν κερβανί κωδώνια νά σουμώνν' άτς. Τά δύο αδέλφια εχπαράγαν κι ό γνωστικόν είπεν:

Αδελφέ, αβουτουνούς τοι καμελτζζήδας φοοούμαι, νά φεύομε 'κι' θα προφτάνομε, έλα ας εβγαίνομε αδά σό δεντρόν απάν και κρύφκουμες σά κλαδία ‘θε αναμεσά.

Ο παλαλόν εδέχτεν, άμα είπεν:Όγώ την πόρταν πά 'θά παίρω κ' έβγαίνω σό δεντρόν, κάπ γιαραεύ μας.

Αρ επαίρεν την πόρταν κ’ εξέβεν απάν σό δεντρόν, τά κλαδία εσσκέπασαν άτς, κι ο Θεόν πα 'κ έλεπεν άτς.

Οι καμελτζζήδες εχάλασαν τό κερδάν αβκά σό δεντρόν, και εκάτσαν νά τρώγνε. Ατότε ο παλαλόν επουσστίρτσεν τον άδελφόν άτ:

 — Ογώ ζόρ έχω, θά τσιλτεύω.

 — Ντο λές, λέει άτον ο γνωστικόν, θά νοΐζνε μας αδαπάν και θά σκοτώννε μας!

 Ό παλαλόν κ’ έξεν άτον κ' ετσίλτεψεν. Οι καμελτζζήδες εχπαράαν:

 — Παιδία, είπαν, άς σον ουρανόν νερόν εκατήβεν. Ημψόν ώραν 'κ έδέβεν κι ο παλαλόν ξάν είπεν:

— Άδελφε, ογώ θά κρεμίζω την πόρταν.

— Ανάθεμα σε, αφορισμένε, λέει ο γνωστικόν, άρ άτώρα εγροίξα ντο είσαι παλαλός. Αν κρεμίεις την πόρταν και σκοτώντζ κάτιναν, ναϊλοί τή μάναν έμουν!

- Ο παλαλόν ακούει αοίκα; Εκρέμψεν την πόρταν. Η πόρτα γρα - γρά οντάν εκατηβαίνεν, οι καμελτζζήδες εχπαράαν, επαίραν τά καμέλια τουν και ατού είσαι!

Αρ άέτς ο παλαλόν εγαζάνεψεν.

Μιλτιάδη Νυμφόπουλου