Μια ξεχωριστή κατηγορία γυναικών ήσαν οι "μολυβούδες". Αυτές που υπάρχουν παντού και πάντοτε, αφού οι κοινωνίες των ανθρώπων είναι πάντοτε ίδιες.
Έχουν τους καλούς και τους κακούς, τους έξυπνους και τους πονηρούς.
Έτσι λοιπόν από τα χωριά της Σάντας δεν έλειπαν οι "μολυβούδες". Ήσαν κακόβουλες και ραδιούργες γυναίκες, συνήθως μεγάλης ηλικίας.
Παρακολουθούσαν όλες και όλα, μεγαλοποιούσαν τα γεγονότα, τα διέδιδαν, έβαζαν διαβάλματα και "έτάραζαν τόν κόσμον", δηλ. κάνανε την γειτονιά άνω-κάτω, δημιουργούσαν προβλήματα σ' όλο το χωριό.
Ήσαν το φόβητρο όλων στο χωριό και τις θεωρούσαν αναγκαίο κακό. Απέφευγαν να τις συναντήσουν και όταν αυτό συνέβαινε το θεωρούσαν "κακό συναπάντημα".
Προσπαθούσαν με πονηριές να τα μαθαίνουν όλα, για να τα χρησιμοποιήσουν στην κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές χαλούσαν συνοικέσια και αρραβώνες ακόμη.
Οι μάνες συμβούλευαν τις κόρες τους να μιλάνε προσεκτικά μπροστά σ' αυτές και χρησιμοποιούσαν μάλιστα μια κάπως κακόηχη έκφραση:
"Σ άτουνούς σουμά τό στόμα σ’ άσ' σον κόλο σ’ πολλά ώρία!".
Κοντά τους πρόσεχε τη γλώσσα σου, περισσότερο και απ' τον... πισινό σου! δηλαδή, προτιμότερο είναι να "πορδίσεις" παρά να πεις κάτι που θα το διαδώσουν και πολλές φορές ίσως και διαστρεβλωμένο!
Θ' αναφέρω δύο από τις κλασικές πονηριές τους: Όταν πήγαιναν σε γειτονικά σπίτια να καθήσουν για νυχτέρι, καμώνονταν πως τις ξέφευγε το κουβάρι, η κλωστή από το πλεχτό τους, κάτω από τον καναπέ!
Στην πραγματικότητα το έσπρωχναν οι ίδιες. Έπειτα τραβούσαν την κλωστή κι έρχονταν το κουβάρι πίσω. Με τον τρόπο αυτό έβλεπαν αν είχε σκόνες κάτω από τον καναπέ, αν δηλαδή σκούπιζαν σε βάθος και όχι μόνο "όσα βλέπει η πεθερά".
Άλλοτε πάλι καμώνονταν πως δεν βλέπουν καλά και φώναζαν το κορίτσι της οικογένειας, λέγοντας:
- Έλα κορίτσι μου, πέρασε μου την κλωστή στο βελόνι. Γέρασα και... δεν βλέπω καλά.
Έτσι παρατηρούσαν αν το κορίτσι είχε καλή όραση. Αν κρατούσε πολύ κοντά το βελόνι, την έλεγαν "κοντοφώσαινα", είχε κοντή όραση, δηλαδή μυωπία.
Αλίμονο σ' εκείνον που δεν τον συμπαθούσαν! Στόχοι τους ήσαν κυρίως τα κορίτσια και οι νέες γυναίκες. Κακία; Ζήλια; Ποιος ξέρει;
Οι παλιοί έλεγαν γι' αυτές:
"Άφκά ζ σό βούδ' μουσκάρ' άραεύνε"
δηλαδή κάτω απ' το βόδι ψάχνουν για μοσχάρι!
(Γεννάνε ποτέ τα βόδια; Γι' αυτές... γεννούσαν ίσως και τα βόδια!)
Φιλόλογος - Συγγραφέας
"Οι γυναικες της Σαντας του Ποντου"
Εκδοσεις Αδελφων Κυριακιδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου