Το τάγμα των Ποντίων

Ξενοφών Άκογλου

Κατά τα τέλη του Μάη 1920, ο υπολοχαγός Ξενοφών Άκογλου, που είχε τη διοίκηση του τάγματος των Ποντίων στη Σμύρνη, πήρε μια πρόσκληση και παρουσιάστηκε στην κατοικία του συνταγματάρχη Καθενιώτη, που μόλις είχε γυρίσει από την αποστολή του στην Τιφλί­δα της Γεωργίας.

«Δεν έχουν άλλη φιλοδοξία και άλλο καημό», είπε στον Καθε­νιώτη, «παρά να πέσουν μαχόμε­νοι στα ιερά χώματα των προγό­νων τους. Είναι διαποτισμένοι με τις παραδόσεις και τους θρύλους των προσφάτων αγώνων των α­νταρτών στα βουνά του Πόντου.

Φλέγονται από τον πόθο της εκδί­κησης για τα χιλιάδες αθώα θύμα­τα της τουρκικής θηριωδίας, για τα χιλιάδες καμένα σπίτια, για τις ατιμώσεις και τους βιασμούς των παρθένων από τους απολίτιστους Οθωμανούς».

Ο Καθενιώτης με έκφραση με­γάλης λύπης στα μάτια, του μίλησε για την άσχημη διπλωματική πορεία του ποντιακού ζητήματος και απέδωσε την αιτία και την ευθύνη της τέτοιας πορείας στην αλόγι­στη αδιαλλαξία των ποντιακών με­λών της αποστολής στην Τιφλίδα και ιδιαίτερα του Μητροπολίτη Χρύσανθου, ενώ φάνηκε να θεω­ρεί την υπόθεση της ανεξαρτησίας του Πόντου χαμένη.

 Τότε ο Άκο­γλου είπε στον Καθενιώτη ότι όλοι οι Πόντιοι αξιωματικοί και οπλίτες είναι πρόθυμοι να ριχτούν σ' έναν παρόμοιο αγώνα, φτάνει να βρεθεί ένας ανώτερος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, με κύρος και αποφασιστικότητα, για να αναλά­βει την ηγεσία του εγχειρήματος. 

 Ο Καθενιώτης κοίταξε για λίγες στιγμές τον Άκογλου με μεγάλη προσοχή και του είπε:

Καθενιώτης

«Σας συνιστώ να πειθαρχήσε­τε στους ανωτέρους σας. Επίσης να έχετε εμπιστοσύνη στον Κυ­βερνήτη της χώρας, που αγωνίζε­ται σκληρά για τα εθνικά δίκαια. Οταν ωριμάσει το ζήτημα σας, σε σημείο που να προκύψουν δυνατό­τητες να πραγματοποιηθεί ένα παρόμοιο εγχείρημα, τότε θα υ­ποδειχτεί ο κατάλληλος ηγέτης για να ξεκινήσει τον αγώνα».

Ο Ξενοφών Άκογλου έφυγε α­πογοητευμένος από τη συνάντηση του με τον συνταγματάρχη Καθε­νιώτη. Γύρισε στην έδρα του τάγ­ματος και μετέδωσε τα θλιβερά νέα στους συναδέλφους του αξιω­ματικούς.

Σε λίγο άρχισαν οι επιχειρή­σεις. Το τάγμα των Ποντίων πήρε μέρος σ' αυτές, σκορπίστηκε σε μεγάλη έκταση και ανέλαβε υπεύ­θυνη υπηρεσία.

Ασφαλώς μέσα στη φωτιά της μάχης και των μετακινήσεων, δε μπορούσε να γίνει ούτε σκέψη για μια διαφορετική, πραξικοπηματι­κή, ενέργεια με σκοπό την εκπλή­ρωση του πόθου των οπλιτών να πολεμήσουν μονάχα για τον Πό­ντο. Έπεσαν στα πεδία των μαχών μέχρι τον τελευταίο.

Αχιλ. Ανθεμίδη, «Τα απελευθερω­τικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-24».