στουλάρ 'ς σην Τραπεζούνταν.
Εκεί αγγέλ, με τοι Ρωμαίοις
ωριάζνε, κι κοιμούνταν.
Αναμέν' τοι Τραντέλλενας,
ρωμέικα παληκάρια,
να σκίζνε ράχια-θάλασσας
να φέρνε τ' ανοιγάρια.
'Σ σα κάστρα απάν των Κομνηνών
να κρούνε τα καμπάνας
Ρωμαίοι, αγγέλ', ούλ' χαρεμέν',
ν' φτήνε τα λαμπάδας.
'Σ σην Τραπεζούνταν αναμέν'
ολόεν έναν Έθνος,
με τα πλακία απάν' 'ς σην ψην
γογγύζ', βαρύν ο πόνος.
0 ουρανόν να μαρμαρίζ'
'Σ σην μαυρο-Τραπεζούνταν,
Κι η θάλασσα να γαλενίζ',
τα λίβα όλα να σκούνταν.
Ο ήλον ν' άφτ' το αγιοκέρ,
ο φέγγον τα καντήλας,
η Ρωμανία ξαν ανθίζ'
κι' εχάθαν τα ελπίδας.
Τα δάκρυα ντο εξύανε
ευχάντας λιτανεία,
να λειτουργά και να φωτάζ'
πάντα η αγιά Σοφία.
Ν' εφτάν ανάστασιν λαμπρήν
τ' εννέα μαχαλάδας.
Κι ούλ' οι Ρωμαίοι να ξύουνταν
άμον τα παρχανάδας.
'Σ σ' Αγιά Σοφιάς τ' αυλόπορτον,
Χριστέ μ', ποίσον το θάμαν.
Κλωστοί, Ρωμαίοι, ούλ' τ' εμετέρ,
ν' εφτάν' τη ψης το Τάμαν.
Τα κεμεντζέδες ν' αρχινούν
σύναυγα τραγωδίας,
συντάραγα με τοι Δεσπότς
ποπάδες ψαλμωδίας.
Αγροσυκιά 1995
Θεόδωρος Τσελεπίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου