Η συνταρακτική εξομολόγηση του 25χρονου Αχμέτ
Ποταμός ήταν ο εικοσιπεντάχρονος Αχμέτ, που ζει στην Πόλη, αλλά κατάγεται από μια κωμόπολη της πόλης Αρτβίν, της ανατολικής Τουρκίας. Τον συνάντησα στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Κουδουνά, στην Πρίγκιπο της Κωνσταντινούπολης, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, της εορτής της Αγίας Θέκλας.
Επισκέφθηκε το Μοναστήρι, όπως τόσοι άλλοι χιλιάδες προσκυνητές. Όταν τον πλησίασα για να τον ρωτήσω πώς ένας μουσουλμάνος επισκέπτεται έναν ορθόδοξο ναό και προσκυνά μια εικόνα, με κοίταξε περίεργα. Δεν απάντησε αμέσως στην ερώτηση μου, αλλά μου είπε:
- Από που είσαι;
- Από την Ελλάδα.
- Είσαι χριστιανός Ορθόδοξος;
- Ναι.
- Να δω το διαβατήριο σου;
- Ορίστε. Και του το έδειξα.
Όταν είδε ότι είμαι από την Ελλάδα και το όνομα μου, μου αποκάλυψε ότι είναι κρυπτοχριστιανός και βαφτισμένος με το όνομα Ιορδάνης. Επίσης, συμπλήρωσε ότι μέσα στο σύνολο των προσκυνητών είναι αρκετοί πιστοί Ορθόδοξοι, κρυπτοχριστιανοί, οι οποίοι ζουν «διπλή ζωή». Από τη μια, εξωτερικά, του μουσουλμάνου και, από την άλλη, την πραγματική, του Ορθοδόξου.
Τον άφησα να μονολογήσει και άλλοτε με ύφος πονεμένο και άλλοτε με τα μάτια να λάμπουν, άρχισε να λέει:
«Λυπάμαι για την κατάσταση αυτή. Ποια Θα είναι η κατάσταση μας είναι άγνωστο. Όλοι στην οικογένεια μου είμαστε κρυπτοχριστιανοί.
Δεν γνωρίζουμε πώς πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα μας. Θα ζήσουμε σε όλη μας τη ζωή σαν κρυπτοχριστιανοί;
Όχι, κύριε, αυτή δεν είναι ζωή. Εάν ο άνθρωπος αρνηθεί την ύπαρξη του, τότε δεν μπορεί να ζει ευτυχισμένος. Έχω μιλήσει πολλές φορές για το πρόβλημα με τους γονείς μου, οι οποίοι συμμερίζονται τον προβληματισμό μου.
Αναρωτιόμαστε πώς θα διορθώσουμε την κατάσταση. Όλοι οι γείτονες μας θεωρούν Τούρκους και μουσουλμάνους.
Εάν τους αποκαλύψουμε ότι είμαστε χριστιανοί, σίγουρα θα μας αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Επιθυμώ να λυθεί το θέμα πολύ σύντομα, γιατί διαφορετικά δεν πιστεύω ότι θα συνεχίσω να ζω για πολύ.
Ο άνθρωπος είναι ό,τι είναι. Δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του. Απευθυνόμενος στους μουσουλμάνους, τους λέμε ότι είμαστε μουσουλμάνοι. Στους χριστιανούς, λέμε ότι είμαστε χριστιανοί.
Όταν χρησιμοποιώ αυτούς τους όρους, νευριάζω.
Και αυτό γιατί ξεγελάμε τον εαυτό μας και λέμε ψέματα. Διερωτώμαι, όταν, αύριο, θα πεθάνουμε, ποιος θα μας θάψει;
Ο παπάς ή ο χότζας; Φυσικά και σαν χριστιανός θέλω να με θάψει ο παπάς. Είμαι χριστιανός και γι' αυτό αισθάνομαι υπερήφανος. Δεν γνωρίζω την εθνοτική μου καταγωγή. Δεν γνωρίζω τα ήθη και τα έθιμα. Δεν γνωρίζω ελληνικά, δεν γνωρίζω προσευχές. Η μητέρα μου γνωρίζει λίγα ελληνικά, ίσως επειδή γεννήθηκε στη Γερμανία.
Σκέφτομαι να παντρευτώ με Ελληνίδα. Αυτό είναι το σωστό, να παντρεύεσαι με ομόθρησκη σου. Αυτό σε κάνει ευτυχισμένο. Ναι κύριε μου, εύχομαι στο μέλλον η κατάσταση αυτή να διορθωθεί. Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο. Θα προσπαθήσω».
Με άφησε άφωνο και δεν ήθελα να διακόψω τον ποταμό των λέξεών του, που έβγαιναν από το στόμα, αλλά άγγιζαν την ψυχή του. Ήταν μια εξομολόγηση, ένα κατηγορώ κατά πάντων.
Αυτούς που τους οδήγησαν να αλλαξοπιστήσουν και αυτούς που ίσως δεν εργάστηκαν για να τους πουν οε ποια εθνοτική ομάδα ανήκουν.
0 Αχμέτ πληρώνει τα λάθη του παρελθόντος. Και δεν είναι ο μοναδικός. Είναι άλλα δύο εκατομμύρια, όπως υποστήριξε, κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία. Είναι δύσκολο πρόβλημα. Ίσως όχι άλυτο.
Όταν απομακρύνθηκε και χάθηκε μέσα στο εκκλησίασμα και έμεινα για λίγο μόνος, για να συναισθανθώ τα λεγόμενα του, τον πόνο της ψυχής του, την καρτερικότητα και την πίστη του.
Ήταν ένας από τους πολλούς. Είχα ακούσει την περίπτωση των κρυπτοχριστιανών. Τώρα τον είχα μπροστά μου. Για λίγο και μετά την «εξομολόγηση-χείμαρρο» του Αχμέτ, έστρεψα τα μάτια μου προς τον ορίζοντα.
Έβλεπα τα δύο άλλα νησιά των Πριγκιπονήσων: Την Οξειά και την Πλάτη. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα, άκουγα ξανά τα λόγια:
«Είμαι κρυπτοχριστιανός... θα ζήσουμε σε όλη μας τη ζωή σαν κρυπτοχριστιανοί; Όχι, κύριε, αυτή δεν είναι ζωή. Εάν ο άνθρωπος αρνηθεί την ύπαρξη του, τότε δεν μπορεί να ζει ευτυχισμένος...».
Συμεών Σολταρίδης
(εφημ. «Ελευθεροτυπία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου