Προηγουμένως εργαζόταν στους Financial Times ως διπλωματικός συντάκτης και υπήρξε ανταποκριτής από τη Μόσχα για τους Times.
Κατά τη δεκαετία του 1980 έζησε στην Αθήνα ως ανταποκριτής του πρακτορείου Reuters ταξιδεύοντας συχνά στην Κύπρο και την Τουρκία.
Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο St Johns College του Cambridge.
Έχει γράψει επίσης Τα καινούργια ρούχα τον αυτοκράτορα: το τέλος τον φιλελεύθερου ονείρου της Ρωσίας, Vintage, 1995.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, όσοι ζούμε στην Ευρώπη ή σε μέρη επηρεασμένα από ευρωπαϊκές αξίες, παραμένουμε παιδιά της Λωζάννης, της συνθήκης δηλαδή που υπογράφηκε στην όχθη μιας ελβετικής λίμνης μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου πολέμου, όπου αποφασίστηκε μια μαζική, αναγκαστική μετανάστευση κατοίκων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.
Ως μάχιμος δημοσιογράφος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη νοτιοανατολική Ευρώπη, βρίσκω συνεχώς μπροστά μου αναμνηστικά της κληρονομιάς που άφησε αυτή η μοιραία συνθήκη.
Η κεφαλαιώδης σημασία της συνθήκης της Λωζάννης επικυρώθηκε για άλλη μία φορά την άνοιξη του 2004, όταν οι προσπάθειες των ειρηνευτικών δυνάμεων στις εμπόλεμες ζώνες των Βαλκανίων διαταράχτηκαν από διαδηλώσεις στο Κοσσυφοπέδιο οι οποίες κράτησαν δύο μέρες.
Κάτω από τη μύτη αστυνομικών και φαντάρων που ανήκαν σε ορισμένα από τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου, χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι Σέρβοι, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους. Αρκετά χωριά που κατοικούνταν από επαναπατρισθέντες Σέρβους μετανάστες πυρπολήθηκαν, εκκλησίες καταστράφηκαν και άνθρωποι σκοτώθηκαν.
Ο δεδηλωμένος στόχος της ευρωπαϊκής τακτικής - να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους κατοίκους της περιοχής να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ειρήνη χωρίς το φόβο ότι καταδιώκονται για εθνικιστικούς ή θρησκευτικούς λόγους - είχε τιναχτεί στον αέρα.
Σε απάντηση αυτών των γεγονότων κυκλοφόρησε ένα κείμενο μιας ΜΚΟ γνωστής με το όνομα Πρωτοβουλία για την Ευρωπαϊκή Σταθερότητα. Τα μέλη της, νεαροί Ευρωπαίοι με εμπειρία σε πολιτικές και ανθρωπιστικές αποστολές στα Βαλκάνια, εξέφρασαν την ακόλουθη παράκληση: ό,τι και να έκαναν τώρα οι κυβερνήσεις, δεν έπρεπε να υποκύψουν στον γνωστό πειρασμό να διευθετήσουν το ζήτημα εφαρμόζοντας «την αρχή της Λωζάννης».
Με άλλα λόγια έπρεπε να αποφύγουν την εύκολη οδό της επίλυσης παγιωμένων εδαφικών διεκδικήσεων με τη διαίρεση των περιοχών και με τον εξαναγκασμό όσων ανήκαν στην «άλλη πλευρά» των συνόρων να ξεριζωθούν προκειμένου τα γεωγραφικά όρια και οι εθνικότητες να συμπίπτουν απόλυτα. Ό,τι δηλαδή είχαν κάνει οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας με τη βοήθεια της "διεθνούς κοινότητας" το 1923 στη Λωζάνη...
Bruce ClarK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου