Στα σύγχρονα χρόνια που ζούμε, γνωρίσαμε, είδαμε και ακούσαμε, για την αυθαίρετη και αλόγιστη παραβίαση της φύσης από τον άνθρωπο, ανά τον κόσμο όλο, αλλά δυστυχώς και πρωτίστως, εδώ στην ίδια την πατρίδα μας, την Ελλάδα.
Χείμαρροι καταργήθηκαν με μπαζώματα, προκειμένου να κτισθούν και οι παραλίες της χώρας τείνουν να εκλείψουν με καταλήψεις και ανοικοδομήσεις, που αλλοιώνουν και καταστρέφουν το περιβάλλον.
Και έρχονται οι καταιγίδες και γκρεμίζουν τα όσα ο άνθρωπος αυθαίρετα οικοδόμησε. Και έρχονται οι σεισμοί και κατεδαφίζουν τα αλόγιστα έργα της ανθρώπινης απληστίας. Και όλα αυτά με θύματα τις ανθρώπινες ζωές, που χάνονται σε κάθε τέτοια θεομηνία.
Για όλα αυτά ο λαός μας συνηθίζει να λέει: Η φύση μπορεί ν΄ αργεί, αλλά οπωσδήποτε κάποτε θα έρθει η στιγμή, που θα εκδικηθεί. Μάλιστα, η φύση εκδικείται τον άνθρωπο, στα έργα παραλογισμού του.
Εγώ σήμερα εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι δεν είναι μόνον η φύση που εκδικείται τον άνθρωπο. Διότι πολλοί αγνοούν ακόμη, ότι τις ανθρώπινες αυθαιρεσίες τιμωρεί και η Ιστορία. Μπορεί και αυτή, σαν τη φύση ν΄ αργεί, αλλά δεν λησμονεί και αργά ή γρήγορα κάποτε θα εκδικηθεί. Ναι η Ιστορία εκδικείται τον άνθρωπο!
Το αντικείμενο της σημερινής μου θέσης, την οποία ανέλαβα να παρουσιάσω και ν΄ αναλύσω, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια σαφής καραμπινάτη εκδίκηση της Ιστορίας, που αφορά και αναφέρεται στη γη της καταγωγής των δικών μας προγόνων, τον Εύξεινο Πόντο.
Όλοι γνωρίζουμε, ότι με την είσοδο του πορθητού σουλτάνου Μωάμεθ του Β΄ στην Τραπεζούντα, τη Δευτέρα 15 Αυγούστου 1461, κατόπιν συνθηκολογήσεως του Αυτοκράτορα Δαυίδ του Κομνηνού, έσβησε η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το τελευταίο αυτό προπύργιο αντίστασης του ελληνικού κόσμου. Και σκότος βαθύ κατέλαβε την καθ΄ ημάς Ανατολή, του οποίου τις επιπτώσεις ζει και αισθάνεται το έθνος μας μέχρι σήμερα.
Στη φάση αυτή της τουρκικής κατάκτησης, είναι ιστορική αλήθεια, ότι ένα μέρος του χριστιανικού ελληνικού πληθυσμού στον Εύξεινο Πόντο, προσέφυγε στον κατακτητή, κοινώς εκτουρκίστηκε, προκειμένου να διατηρήσει τη γη και την περιουσία του. Άλλοι βιαίως έγιναν Μωαμεθανοί και άλλοι έφυγαν από τη χώρα, καταφεύγοντας στις βόρειες περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, όπου ζούσαν αλλοεθνείς αλλά χριστιανικοί λαοί, προκειμένου να ζήσουν εν ελευθερία.
Υπήρξαν όμως και οι πολλοί, που δε θέλησαν, τα δύσκολα χρόνια, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Για την ελευθερία και την οικογενειακή τους τιμή, πήραν τα βουνά και κατοίκησαν επί αιώνες σε απρόσιτες βουνοκορφές του Πόντου, σαν Έλληνες και σαν χριστιανοί. Και εκεί πάνω στα βουνά, αναπνέοντας τον αέρα της ελευθερίας, έζησαν χρόνους πολλούς, δίπλα και μακριά από τον κατακτητή, μέχρι το 1650.
Η χρονιά αυτή του 1650 έχει καταγραφεί στην ιστορία του ποντιακού λαού, σαν την πιο αποφράδα εποχή της ύπαρξής του. Τη χρονιά εκείνη άρχισαν στη Μαύρη Θάλασσα οι βίαιοι εξισλαμισμοί, που οδήγησαν τον ποντιακό λαό μας, στην επόμενη λύση σωτηρίας του, που πήρε το ιστορικό όνομα κρυπτοχριστιανισμός. Λίγοι ίσως αναλογίζονται το μέγεθος αυτού του θέματος. Κράτησε ο κρυπτοχριστιανισμός πάνω από 200 χρόνια, δηλαδή έξη γενιές προγόνων μας. Και ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης με το Χάττι Χουμαγιούμ, το 1856.
Γνωρίζουμε όμως, ότι με το Χάττι Χουμαγιούμ, δεν αποκαλύφθηκαν όλοι. Άλλοι από φόβο και άλλοι από άγνοια. Ένα μεγάλο μέρος, στο πέρασμα των χρόνων και ζώντας μακριά από τα ιστορικά μοναστήρια, έχασε τη θρησκευτική του συνείδηση και προσχώρησε μόνιμα στο μωαμεθανισμό.
Οι απόγονοι της τελευταίας ομάδας, που ανέφερα, έχουν όλοι εκτουρκισθεί. Οι περισσότεροι μάλιστα έχασαν τη μητρική τους λαλιά την ποντιακή, και σήμερα οι απόγονοί τους ομιλούν την τουρκική. Η περιοχή γύρω από την Τραπεζούντα και συγκεκριμένα η περιοχή του Όφεως ποταμού, τα χωριά νότια των Σουρμένων και τα χωριά της Τόνιας, δέχθηκαν τον ισλαμισμό και παρέμειναν μωαμεθανοί, μετά το Χάττι Χουμαγιούμ. Αυτοί οι άνθρωποι παρέμειναν πιστοί στο Μωαμεθανισμό και μετά την τελική καταστροφή και τον ξεριζωμό του γένους μας, από τον Πόντο.
.jpg)
Τα ιστορικά συμβάντα στον Εύξεινο Πόντο, σε σχέση με τους ποντιόφωνους, αλλά μωαμεθανούς κατοίκους της επαρχίας Τραπεζούντος, χωρίζονται σε δύο ιστορικές φάσεις.
Η πρώτη φάση αφορά τη συμπεριφορά και δράση τους από της εποχής του εξισλαμισμού μέχρι τον ξεριζωμό των δικών μας προγόνων.
Και η δεύτερη φάση αφορά το τραγικό παρόν τους.
Είναι ιστορικά διαβεβαιωμένο από όλες τις καταγραφές και τις προφορικές αφηγήσεις των προγόνων μας, ότι οι άνθρωποι αυτοί έδρασαν καθ΄ όλη εκείνη την περίοδο αρνητικά, εις βάρος των χριστιανικών πρώην αδελφών τους, δηλαδή ενάντια των προγόνων μας.
Το τουρκικό κράτος τους χρησιμοποίησε σε κάθε περίπτωση στις όποιες προσπάθειές του ενάντια των χριστιανών και αυτοί ανταποκρίθηκαν πάντα στο έπαρκο.
Οι Τόνυαληδες διακρίθηκαν σαν το παραστρατιωτικό παρακράτος στους διωγμούς των χριστιανών και οι Οφλήδες στη θρησκευτική επιθετικότητά τους ενάντια στο χριστιανισμό, ενισχυμένοι από τους μεντρεσέδες, δηλαδή τα ιεροδιδασκαλεία που τους κατήρτιζαν και τους ξαπόστελναν στην ύπαιθρο του Πόντου, αλλά και ολάκερης της Τουρκίας, σαν τους καλύτερους κήρυκες της θρησκείας του Μωάμεθ.
Και σήμερα, σε όλη την Τουρκία, είναι μεγάλη η φήμη του Οφλή Χότζα. Η πιο βάρβαρη, ωμή και εγκληματική δράση των ποντιοφώνων Οφλήδων και Τονυαλήδων, εμφανίσθηκε κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής του Ανατολικού Πόντου.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες, με τον ερχομό του ρωσικού στρατού, έφευγαν προς τα δυτικά για να σωθούν, από τη μήνι των Αρμενίων, που ήσαν ενδεχομένως μέσα στο ρωσικό στρατό, λόγω των εγκλημάτων που είχαν κάμει ένα χρόνο πριν, το 1915, ήδη εις βάρος των Αρμενίων.
Πολλοί νέοι από την Τόνυα πλαισίωσαν τις ορδές του σφαγέα Τοπάλ Οσμάν, στον αγώνα του ενάντια στον ελληνισμό. Ο Τόνυαλης, Αχμέτς τη Κάντζογλη, ήταν πρωτοπαλίκαρο του Τοπάλ Οσμάν και οργάνωσε ιδιαίτερη δική του ομάδα τσετών.
Οι Οφλήδες ιερωμένοι φανάτιζαν τις ορδές αυτές με κηρύγματα κατά των γκιαούρηδων, πρώην αδελφών τους.
Και ήρθε η τρισκατάρατη μέρα του ξεριζωμού και οι δικοί μας ήρθαν εδώ και όλοι οι άλλοι έμειναν εκεί. Από τότε πέρασαν εννενήντα ολάκερα χρόνια και κάθε λογικός άνθρωπος θα πίστευε, ότι όλα θα ξεχνιόντουσαν και όλα θα ησύχαζαν. Στα εννενήντα αυτά χρόνια η νέα τουρκική πολιτεία ανέπτυξε την εθνική παιδεία της και προσπάθησε όλους αυτούς να τους εκτουρκίσει. Όπως απέβαλε τη θρησκεία τους, έτσι προσπάθησε να αποβάλει και τη λαλιά τους. Σε πολλούς το πέτυχε, σε πάρα πολλούς απέτυχε.
Όταν το 1960, για πρώτη φορά επισκέφτηκα το χώρο εκείνο και ήρθα σε επαφή με τους ποντιόφωνους απογόνους των χριστιανομάχων διωκτών, μεγάλη εντύπωση μου προξένησε η αρχαιοπρεπής ποντιακή λαλιά τους. Αλλά με τρόμαξε η νεφελώδης ιστορική τους ενημέρωση. Άλλοι πίστευαν ότι ομιλούν αρχαία τουρκική διάλεκτο και άλλοι, ότι ομιλούν τη διάλεκτο της Ρώμης, τα ρωμαίηκα.
Έτσι τους έλεγαν οι δάσκαλοί τους. Από το 1960 μέχρι σήμερα πέρασαν πενήντα χρόνια και στο χώρο εκείνο έγινε το πάνω κάτω. Πολλοί παράγοντες συνήργησαν στο γεγονός αυτό. Πρωτίστως οι επισκέψεις δικών μας Ποντίων στα μέρη εκείνα, η εν Γερμανία συμβίωση δικών μας μεταναστών με μετανάστες από εκεί, η πολιτική διαφοροποίηση των κοινωνικών τάξεων και τελεσίδικα η βιβλιογραφία, των όσων, ποντιακού περιεχομένου βιβλίων, κυκλοφόρησαν στην τουρκική γλώσσα.
Τα τελευταία μαζί με τις κοινές μουσικές εκδηλώσεις ήταν η χαρισματική βολή, για να επαληθευθεί αυτό, που στην αρχή είπαμε. Η Ιστορία μπορεί ν΄ αργεί, αλλά κάποτε και η Ιστορία εκδικείται, για τις παραβιάσεις που υπέστη. Η αυτογνωσία, που κατέλαβε τη νεολαία των σημερινών Ποντίων στην Τουρκία, είναι ένα φαινόμενο πρωτάκουστο, που όμως πέρα για πέρα επαληθεύει την αλήθεια, ότι η Ιστορία εκδικείται.
Μια πρώτη σοδειά νέων μαθαίνουν την ελληνική γραφή και τα νεοελληνικά, τόσο στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όσο και στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Χρονιά με χρονιά αυξάνει συνεχώς ο αριθμός των νέων, που ασχολούνται με τη νεοελληνική στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας.
Το γεγονός της αυτογνωσίας, οδήγησε τη νεολαία σε σοβαρές ακραίες πολιτικές καταστάσεις, ανάμεσα στις κοινωνίες των Ποντιοφώνων. Το φαινόμενο αυτό είναι κοινωνιολογικά δικαιολογημένο. Έτσι στους Ποντιοφώνους έχουμε έξαρση φασιστικών ακροδεξιών τάσεων, σαν αντίδραση στην συνεχώς αυξανόμενη στρατιά των νέων, που φανερά πλέον θέλουν ν΄ αποβάλουν από πάνω τους κάθε σχέση με τον τουρκισμό.
Ο αριθμός της νεολαίας, ιδίως των φοιτητών, συνεχώς αυξάνει και βρίσκει καταφύγιο ιδεολογικό στις ρωμαίηκες ρίζες του.
Δυστυχώς οι τουρκικές απογραφές κρατούν απόρρητους τους αριθμούς όσων δηλώνουν διαφορετικότητα προς τον τουρκισμό.
Έτσι κανείς σήμερα δεν μπορεί να αναφέρει με ακρίβεια αριθμούς σχετικά με τους ποντιοφώνους. Με βάση τα όσα οι ίδιοι ισχυρίζονται, ο αριθμός των ποντιοφώνων σήμερα στην Τουρκία πρέπει να ανέρχεται σε 500.000 ανθρώπους. Μέχρι στιγμής η μεγάλη πλειοψηφία τους, πιστεύει και θέλει να ανήκει στον τουρκισμό. Αλλά η αυτογνωσία συνεχώς οδηγεί μέλη της κοινωνίας τους προς τον Ελληνικό κόσμο.
Από το 1960 και μετέπειτα, η οικονομική μετανάστευση οδήγησε πολλούς απ΄ αυτούς στα μεγάλα αστικά κέντρα της Τουρκίας και στην Ευρώπη. Η δημογραφική έξαρση τούς δίνει κάθε τόσο αριθμούς, που εκπλήσσουν.
Για παράδειγμα τα Σούρμενα και η Τόνια, δύο κεφαλοχώρια, έχουν να παρουσιάσουν στην περιοχή της Πόλης πολλαπλάσιους απογόνους, απ΄ ότι στους χώρους καταγωγής τους. Έτσι ζουν σήμερα στην Πόλη τριάντα χιλιάδες Σουρμενίτες και άλλοι τόσοι Τόνυαληδες.
Παροικίες έχουν στην Άγκυρα, τη Σμύρνη και στα τουριστικά κέντρα του Νότου, αλλά και κατά μήκος των ακτών του Αιγαίου. Σήμερα λείπει το αντικείμενο που ονομάζετο Γκιαούρης, για να χρησιμοποιηθούν πάλι σαν διώκτες των απίστων.
Σήμερα το αντικείμενο της κοινωνικής εξαθλίωσης και η παράλληλη μόρφωση και διαφώτιση, οδηγεί μέγα μέρος από αυτούς προς την αυτογνωσία της ελληνικής τους καταγωγής, σε σημείο να το διαλαλούν πλέον φανερά και ανοικτά, για να συμπληρώσω ότi το πράττουν και λίαν προκλητικά.
Έτσι η αναβίωση του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία θα γίνει από τους απογόνους των διωκτών μας, για να επαληθευθεί ότι και η Ιστορία κάποτε εκδικείται, αυτούς που την παραβιάζουν.
Γεώργιος Ανδρεάδης
Χείμαρροι καταργήθηκαν με μπαζώματα, προκειμένου να κτισθούν και οι παραλίες της χώρας τείνουν να εκλείψουν με καταλήψεις και ανοικοδομήσεις, που αλλοιώνουν και καταστρέφουν το περιβάλλον.
Και έρχονται οι καταιγίδες και γκρεμίζουν τα όσα ο άνθρωπος αυθαίρετα οικοδόμησε. Και έρχονται οι σεισμοί και κατεδαφίζουν τα αλόγιστα έργα της ανθρώπινης απληστίας. Και όλα αυτά με θύματα τις ανθρώπινες ζωές, που χάνονται σε κάθε τέτοια θεομηνία.
Για όλα αυτά ο λαός μας συνηθίζει να λέει: Η φύση μπορεί ν΄ αργεί, αλλά οπωσδήποτε κάποτε θα έρθει η στιγμή, που θα εκδικηθεί. Μάλιστα, η φύση εκδικείται τον άνθρωπο, στα έργα παραλογισμού του.
Εγώ σήμερα εδώ θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι δεν είναι μόνον η φύση που εκδικείται τον άνθρωπο. Διότι πολλοί αγνοούν ακόμη, ότι τις ανθρώπινες αυθαιρεσίες τιμωρεί και η Ιστορία. Μπορεί και αυτή, σαν τη φύση ν΄ αργεί, αλλά δεν λησμονεί και αργά ή γρήγορα κάποτε θα εκδικηθεί. Ναι η Ιστορία εκδικείται τον άνθρωπο!
Το αντικείμενο της σημερινής μου θέσης, την οποία ανέλαβα να παρουσιάσω και ν΄ αναλύσω, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια σαφής καραμπινάτη εκδίκηση της Ιστορίας, που αφορά και αναφέρεται στη γη της καταγωγής των δικών μας προγόνων, τον Εύξεινο Πόντο.
Όλοι γνωρίζουμε, ότι με την είσοδο του πορθητού σουλτάνου Μωάμεθ του Β΄ στην Τραπεζούντα, τη Δευτέρα 15 Αυγούστου 1461, κατόπιν συνθηκολογήσεως του Αυτοκράτορα Δαυίδ του Κομνηνού, έσβησε η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το τελευταίο αυτό προπύργιο αντίστασης του ελληνικού κόσμου. Και σκότος βαθύ κατέλαβε την καθ΄ ημάς Ανατολή, του οποίου τις επιπτώσεις ζει και αισθάνεται το έθνος μας μέχρι σήμερα.
Στη φάση αυτή της τουρκικής κατάκτησης, είναι ιστορική αλήθεια, ότι ένα μέρος του χριστιανικού ελληνικού πληθυσμού στον Εύξεινο Πόντο, προσέφυγε στον κατακτητή, κοινώς εκτουρκίστηκε, προκειμένου να διατηρήσει τη γη και την περιουσία του. Άλλοι βιαίως έγιναν Μωαμεθανοί και άλλοι έφυγαν από τη χώρα, καταφεύγοντας στις βόρειες περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, όπου ζούσαν αλλοεθνείς αλλά χριστιανικοί λαοί, προκειμένου να ζήσουν εν ελευθερία.
Υπήρξαν όμως και οι πολλοί, που δε θέλησαν, τα δύσκολα χρόνια, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Για την ελευθερία και την οικογενειακή τους τιμή, πήραν τα βουνά και κατοίκησαν επί αιώνες σε απρόσιτες βουνοκορφές του Πόντου, σαν Έλληνες και σαν χριστιανοί. Και εκεί πάνω στα βουνά, αναπνέοντας τον αέρα της ελευθερίας, έζησαν χρόνους πολλούς, δίπλα και μακριά από τον κατακτητή, μέχρι το 1650.
Η χρονιά αυτή του 1650 έχει καταγραφεί στην ιστορία του ποντιακού λαού, σαν την πιο αποφράδα εποχή της ύπαρξής του. Τη χρονιά εκείνη άρχισαν στη Μαύρη Θάλασσα οι βίαιοι εξισλαμισμοί, που οδήγησαν τον ποντιακό λαό μας, στην επόμενη λύση σωτηρίας του, που πήρε το ιστορικό όνομα κρυπτοχριστιανισμός. Λίγοι ίσως αναλογίζονται το μέγεθος αυτού του θέματος. Κράτησε ο κρυπτοχριστιανισμός πάνω από 200 χρόνια, δηλαδή έξη γενιές προγόνων μας. Και ήρθε η στιγμή της αποκάλυψης με το Χάττι Χουμαγιούμ, το 1856.
Γνωρίζουμε όμως, ότι με το Χάττι Χουμαγιούμ, δεν αποκαλύφθηκαν όλοι. Άλλοι από φόβο και άλλοι από άγνοια. Ένα μεγάλο μέρος, στο πέρασμα των χρόνων και ζώντας μακριά από τα ιστορικά μοναστήρια, έχασε τη θρησκευτική του συνείδηση και προσχώρησε μόνιμα στο μωαμεθανισμό.
Οι απόγονοι της τελευταίας ομάδας, που ανέφερα, έχουν όλοι εκτουρκισθεί. Οι περισσότεροι μάλιστα έχασαν τη μητρική τους λαλιά την ποντιακή, και σήμερα οι απόγονοί τους ομιλούν την τουρκική. Η περιοχή γύρω από την Τραπεζούντα και συγκεκριμένα η περιοχή του Όφεως ποταμού, τα χωριά νότια των Σουρμένων και τα χωριά της Τόνιας, δέχθηκαν τον ισλαμισμό και παρέμειναν μωαμεθανοί, μετά το Χάττι Χουμαγιούμ. Αυτοί οι άνθρωποι παρέμειναν πιστοί στο Μωαμεθανισμό και μετά την τελική καταστροφή και τον ξεριζωμό του γένους μας, από τον Πόντο.
.jpg)
Τα ιστορικά συμβάντα στον Εύξεινο Πόντο, σε σχέση με τους ποντιόφωνους, αλλά μωαμεθανούς κατοίκους της επαρχίας Τραπεζούντος, χωρίζονται σε δύο ιστορικές φάσεις.
Η πρώτη φάση αφορά τη συμπεριφορά και δράση τους από της εποχής του εξισλαμισμού μέχρι τον ξεριζωμό των δικών μας προγόνων.
Και η δεύτερη φάση αφορά το τραγικό παρόν τους.
Είναι ιστορικά διαβεβαιωμένο από όλες τις καταγραφές και τις προφορικές αφηγήσεις των προγόνων μας, ότι οι άνθρωποι αυτοί έδρασαν καθ΄ όλη εκείνη την περίοδο αρνητικά, εις βάρος των χριστιανικών πρώην αδελφών τους, δηλαδή ενάντια των προγόνων μας.
Το τουρκικό κράτος τους χρησιμοποίησε σε κάθε περίπτωση στις όποιες προσπάθειές του ενάντια των χριστιανών και αυτοί ανταποκρίθηκαν πάντα στο έπαρκο.
Οι Τόνυαληδες διακρίθηκαν σαν το παραστρατιωτικό παρακράτος στους διωγμούς των χριστιανών και οι Οφλήδες στη θρησκευτική επιθετικότητά τους ενάντια στο χριστιανισμό, ενισχυμένοι από τους μεντρεσέδες, δηλαδή τα ιεροδιδασκαλεία που τους κατήρτιζαν και τους ξαπόστελναν στην ύπαιθρο του Πόντου, αλλά και ολάκερης της Τουρκίας, σαν τους καλύτερους κήρυκες της θρησκείας του Μωάμεθ.
Και σήμερα, σε όλη την Τουρκία, είναι μεγάλη η φήμη του Οφλή Χότζα. Η πιο βάρβαρη, ωμή και εγκληματική δράση των ποντιοφώνων Οφλήδων και Τονυαλήδων, εμφανίσθηκε κατά τη διάρκεια της ρωσικής κατοχής του Ανατολικού Πόντου.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες, με τον ερχομό του ρωσικού στρατού, έφευγαν προς τα δυτικά για να σωθούν, από τη μήνι των Αρμενίων, που ήσαν ενδεχομένως μέσα στο ρωσικό στρατό, λόγω των εγκλημάτων που είχαν κάμει ένα χρόνο πριν, το 1915, ήδη εις βάρος των Αρμενίων.
Πολλοί νέοι από την Τόνυα πλαισίωσαν τις ορδές του σφαγέα Τοπάλ Οσμάν, στον αγώνα του ενάντια στον ελληνισμό. Ο Τόνυαλης, Αχμέτς τη Κάντζογλη, ήταν πρωτοπαλίκαρο του Τοπάλ Οσμάν και οργάνωσε ιδιαίτερη δική του ομάδα τσετών.
Οι Οφλήδες ιερωμένοι φανάτιζαν τις ορδές αυτές με κηρύγματα κατά των γκιαούρηδων, πρώην αδελφών τους.
Και ήρθε η τρισκατάρατη μέρα του ξεριζωμού και οι δικοί μας ήρθαν εδώ και όλοι οι άλλοι έμειναν εκεί. Από τότε πέρασαν εννενήντα ολάκερα χρόνια και κάθε λογικός άνθρωπος θα πίστευε, ότι όλα θα ξεχνιόντουσαν και όλα θα ησύχαζαν. Στα εννενήντα αυτά χρόνια η νέα τουρκική πολιτεία ανέπτυξε την εθνική παιδεία της και προσπάθησε όλους αυτούς να τους εκτουρκίσει. Όπως απέβαλε τη θρησκεία τους, έτσι προσπάθησε να αποβάλει και τη λαλιά τους. Σε πολλούς το πέτυχε, σε πάρα πολλούς απέτυχε.
Όταν το 1960, για πρώτη φορά επισκέφτηκα το χώρο εκείνο και ήρθα σε επαφή με τους ποντιόφωνους απογόνους των χριστιανομάχων διωκτών, μεγάλη εντύπωση μου προξένησε η αρχαιοπρεπής ποντιακή λαλιά τους. Αλλά με τρόμαξε η νεφελώδης ιστορική τους ενημέρωση. Άλλοι πίστευαν ότι ομιλούν αρχαία τουρκική διάλεκτο και άλλοι, ότι ομιλούν τη διάλεκτο της Ρώμης, τα ρωμαίηκα.
Έτσι τους έλεγαν οι δάσκαλοί τους. Από το 1960 μέχρι σήμερα πέρασαν πενήντα χρόνια και στο χώρο εκείνο έγινε το πάνω κάτω. Πολλοί παράγοντες συνήργησαν στο γεγονός αυτό. Πρωτίστως οι επισκέψεις δικών μας Ποντίων στα μέρη εκείνα, η εν Γερμανία συμβίωση δικών μας μεταναστών με μετανάστες από εκεί, η πολιτική διαφοροποίηση των κοινωνικών τάξεων και τελεσίδικα η βιβλιογραφία, των όσων, ποντιακού περιεχομένου βιβλίων, κυκλοφόρησαν στην τουρκική γλώσσα.
Τα τελευταία μαζί με τις κοινές μουσικές εκδηλώσεις ήταν η χαρισματική βολή, για να επαληθευθεί αυτό, που στην αρχή είπαμε. Η Ιστορία μπορεί ν΄ αργεί, αλλά κάποτε και η Ιστορία εκδικείται, για τις παραβιάσεις που υπέστη. Η αυτογνωσία, που κατέλαβε τη νεολαία των σημερινών Ποντίων στην Τουρκία, είναι ένα φαινόμενο πρωτάκουστο, που όμως πέρα για πέρα επαληθεύει την αλήθεια, ότι η Ιστορία εκδικείται.
Μια πρώτη σοδειά νέων μαθαίνουν την ελληνική γραφή και τα νεοελληνικά, τόσο στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όσο και στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Χρονιά με χρονιά αυξάνει συνεχώς ο αριθμός των νέων, που ασχολούνται με τη νεοελληνική στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας.
Το γεγονός της αυτογνωσίας, οδήγησε τη νεολαία σε σοβαρές ακραίες πολιτικές καταστάσεις, ανάμεσα στις κοινωνίες των Ποντιοφώνων. Το φαινόμενο αυτό είναι κοινωνιολογικά δικαιολογημένο. Έτσι στους Ποντιοφώνους έχουμε έξαρση φασιστικών ακροδεξιών τάσεων, σαν αντίδραση στην συνεχώς αυξανόμενη στρατιά των νέων, που φανερά πλέον θέλουν ν΄ αποβάλουν από πάνω τους κάθε σχέση με τον τουρκισμό.
Ο αριθμός της νεολαίας, ιδίως των φοιτητών, συνεχώς αυξάνει και βρίσκει καταφύγιο ιδεολογικό στις ρωμαίηκες ρίζες του.
Δυστυχώς οι τουρκικές απογραφές κρατούν απόρρητους τους αριθμούς όσων δηλώνουν διαφορετικότητα προς τον τουρκισμό.
Έτσι κανείς σήμερα δεν μπορεί να αναφέρει με ακρίβεια αριθμούς σχετικά με τους ποντιοφώνους. Με βάση τα όσα οι ίδιοι ισχυρίζονται, ο αριθμός των ποντιοφώνων σήμερα στην Τουρκία πρέπει να ανέρχεται σε 500.000 ανθρώπους. Μέχρι στιγμής η μεγάλη πλειοψηφία τους, πιστεύει και θέλει να ανήκει στον τουρκισμό. Αλλά η αυτογνωσία συνεχώς οδηγεί μέλη της κοινωνίας τους προς τον Ελληνικό κόσμο.
Από το 1960 και μετέπειτα, η οικονομική μετανάστευση οδήγησε πολλούς απ΄ αυτούς στα μεγάλα αστικά κέντρα της Τουρκίας και στην Ευρώπη. Η δημογραφική έξαρση τούς δίνει κάθε τόσο αριθμούς, που εκπλήσσουν.
Για παράδειγμα τα Σούρμενα και η Τόνια, δύο κεφαλοχώρια, έχουν να παρουσιάσουν στην περιοχή της Πόλης πολλαπλάσιους απογόνους, απ΄ ότι στους χώρους καταγωγής τους. Έτσι ζουν σήμερα στην Πόλη τριάντα χιλιάδες Σουρμενίτες και άλλοι τόσοι Τόνυαληδες.
Παροικίες έχουν στην Άγκυρα, τη Σμύρνη και στα τουριστικά κέντρα του Νότου, αλλά και κατά μήκος των ακτών του Αιγαίου. Σήμερα λείπει το αντικείμενο που ονομάζετο Γκιαούρης, για να χρησιμοποιηθούν πάλι σαν διώκτες των απίστων.
Σήμερα το αντικείμενο της κοινωνικής εξαθλίωσης και η παράλληλη μόρφωση και διαφώτιση, οδηγεί μέγα μέρος από αυτούς προς την αυτογνωσία της ελληνικής τους καταγωγής, σε σημείο να το διαλαλούν πλέον φανερά και ανοικτά, για να συμπληρώσω ότi το πράττουν και λίαν προκλητικά.
Έτσι η αναβίωση του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία θα γίνει από τους απογόνους των διωκτών μας, για να επαληθευθεί ότι και η Ιστορία κάποτε εκδικείται, αυτούς που την παραβιάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου