Επήα είδα την Σαντά

Απαγγελία του ποιήματος :"Επήα ειδα την Σαντά" απο την Ποππη Τσακμακίδου - Κωτίδου.

Στην λύρα ο Πιπερίδης Δημήτρης, εκδότης του περιοδικού "ΑΜΑΣΤΡΙΣ"



Επήγα είδα τή Σαντά, με το ποίον καρδίαν!

Επήγα είδα τή Σαντά, τον πόνον έγκαλάστα.

Έμέν όντάν ιστόριζεν καί έλεεν ή Μάννα μ'

για τή Σαντάς τα έμορφα τ' εύλοημένα μέρα,

εγώ, καρδόπον άδολον, έκεινα όρωματάστα.

Έποίκα όρκον κι όμνυμαν τα χρόνα π' αν δαβαίν'νε,

να πάω 'λέπω τή Σαντά, το κοσμολαλεμένον.

Να 'λέπω τα Σκολεία μουν πετροπελεκεμένα,

τα Εγκλησίας τα τρανά και τα Παρεκκλησόπα.

Τ' έμορφα τα πεγάδα μουν τα καμαροχτισμένα

και το νερόπον κρύσταλλον, κατενόν άμον δάκρεν.

Άτώρα 'πήγα είδα 'τα και-ν-έκαρδοπονέθα.

Όλα τ' έκέσ'χαλάγματα, πέτρας χορταραγμένα!

Τ' όσπίτα τα πετρόχτιστα, ρουγμένα, ρημαγμένα

ντ'έπέμναν πα, άσολάτευτα, άκλερα και ίσούζ'κα.

Τα στράτας 'κι χωρίουνταν αχάντα και κιντέας.

Είδα και τή κυρου'μ' τ'όσπιτ' 'ς σ'έγκλησίας το γιάνι,

στέκ' όρφανόν και μαναχόν, διπλοκαρακωμένον.

Έκόπαν τα ποδάρα μου και σύγκορμος τρομάζω

και ή καρδία τ' έρημον ντο 'κι λαθών' καμμίαν,

έγροικ'σεν πώς ευρίουμαι 'ς άγιασματένεν τόπον.

Τ' όμματα μ' έγομώθανε, ή ψήμ 'μοιρολογάει.

Έκατσα κά' και-ν-έκλαψα, δάκρα πικρά, φαρμάκια:

- Πόσα φοράς, Μαννίτσα μου κ' εσύ χρυσέ μ' Πατέρα,

'δέβετεν κ'έντιδέβετεν άβούτα τα στρατόπα,

με το γέλος, με τήν χαράν, για με τήν κλαίη 'ς σ' ομμάτα.

Έκλαψα τα ψηλά ραχά, τα υψηλά τ' αλάτα

τά ρακανόπα τ' έμορφα, τά βαθέα τ' όρμία,

λιβάδα όλοπράσινα, πάντα σκουττουλιγμένα.

Κ' εκείνα τά απόμακρα, τά πέραν κιάν' τ' όρμάνα,

αγέραστα και έμορφα, πρασινοχλοϊσμένα,

πνκνόκλαδα, πνκνόφυλλα, και χλωροφορεμένα,

άναραεύν' τοί παλαιούς, πικραπορφανιγμένα.

Και ντο νά λές, και ντο νά κλαις,

φουρκιζ'νε σε τά δάκρα!....



Πήγα και είδα τη Σαντά, με τι καρδιά στ' αλήθεια!

Πήγα και είδα τη Σαντά και πνίγηκα στον πόνο.

Όταν τα εξιστόριζε και τα 'λεγε η Μάνα,

για της Σαντάς τα όμορφα, τα ευλογημένα μέρη,

εκείνα ονειρεύτηκα με άδολη καρδούλα.

Όρκο και τάμα έκανα τα χρόνια κι αν διαβούνε,

εγώ να πάω στη Σαντά, την κοσμοξακουσμένη.

Για να δω τα Σχολεία μας, πετροπελεκημένα,

τις Εκκλησίες τις τρανές και τα Παρεκκλησάκια.

Τις βρύσες μας τις όμορφες, καμαροσκεπασμένες,

με το κρυστάλλινο νερό, καθάριο σαν το δάκρυ.

Επήγα τώρα να τα δω και πόνεσε η καρδιά μου.

Όλα γύρω χαλάσματα, πέτρες χορταριασμένες.

Τα σπίτια τα πετρόχτιστα, πεσμένα, ρημαγμένα

και κείνα που απόμειναν, μόνα κι ερημωμένα.

Δρόμοι δεν διακρίνονται, αγκάθια και τσουκνίδες.



Είδα το σπίτι του «Κυρού μ'», πλάι στην Εκκλησία,

στέκει ορφανό και μοναχό, διπλοαμπαρωμένο.

Εκόπηκαν τα πόδια μου και το κορμί μου τρέμει

και η καρδιά η έρημη, ποτέ δεν κάνει λάθος,

κατάλαβε πως βρίσκεται σε αγιασμένο τόπο.

Τα μάτια μου δακρύσανε, μοιρολογείς ψυχή μου.

εκάθησα και έκλαψα, δάκρυα πικρά φαρμάκι.

Πόσες φορές Μανούλα μου κι εσύ χρυσέ Πατέρα,

διαβήκατε, περάσατε, ετούτα τα δρομάκια,

το γέλιο, με τη χαρά, ή δάκρυα στα μάτια;

Έκλαψα τα ψηλά βουνά, τα υψηλά ελάτια,

τις ραχούλες τις όμορφες και τα βαθιά φαράγγια,

τα λιβάδια τα πράσινα, τα μοσχοβολημένα.

Κι εκείνα τα απόμακρα, τ' αλαργινά τα δάση,

αγέραστα, πανέμορφα, πρασινοχλογιασμένα,

πυκνόκλαδα, πυκνόφυλλα και χλωροφορεμένα,

αναζητούν τους παλαιούς, πικρά ορφανεμένα.

Και ποια να λες και ποια να κλαις, σε πνίγουνε τα δάκρυα!...