Όσοι είδαν την αγγελία του θανάτου τοιχοκολημένην διερωτήθηκαν αν εγνώριζαν κανένα τέτοιο συμπολιτη. Κανένας.
Και όμως ο εξελληνισθείς αυτός εις Παναγιώτην- Πάντζον εις τον οποίο προσετέθη το κλασσικόν εις -ιδης επίθετον, υπήρξε ένας ισχυρός τύπος που ήλθε και πέρασε ανάμεσα μας πασίγνωστος, ξακουστός και αλησμόνητος.
Μπορούσε στην αγγελία να λεχθεί πως «πέθανε ο Πάντζον ο ψαράς». Αυτό θα έφτανε να το γνωρίσει όλος ο κόσμος και να καταλάβει ποιον απώλεσεν η πατρίς. Αλλα συνηθίζομεν βλέπετε εις τους γάμους και τας βαπτίσεις και τους θανάτους να εξελληνιζομεθα επί το ευπρεπέστερον, να φορούμε τον αρχαίο μανδύα και την «χαρά» να την πούμε γάμον , και το «εγέννησε κορίτσι» να το απαγγείλωμεν «έτεκε θυγάτριον» και τον Πάντζον, τον ξελαρυγγιστήν εκείνον του δρόμου, να τον πούμε αντί επικήδειου Παναγιώτη.
Εξεμετρησε λοιπόν το ζην ο Πάντζον. Γράφομε ολίγας γραμμές δι ένα τύπον που χρόνια τώρα έγινε γνωστός εις όλους μας, που κατέκτησε, που εισεχωρησεν.. Ενθυμεισθε βέβαια, καλοφαγάδες συμπολιται , τα φρε φρε φρεσκα ψαρια». Εις τονους και ηχους και ξελαρυγγισμους πολλους και πολυποίκιλους.
Ανάστημα μέτριον, και φυσιογνωμία, ας ειπωμεν, σιτόχρους. Εν καρνάλιον(πλατύ καλάθι) εκ δεξιών και έτερον εξ ευωνύμων. Και μειδίαμα πλούσιων, αιώνιων, αειθαλές. Φωνή τενόρου, διαπεραστική, ξυπνούσα πάντα «κοιμισμένον». Χέρια τεταμένα, και ευλογούντα δεσποτικώς.
Τώρα εδώ, μετ' ολίγον εις το κέντρον της πόλεως, ταυτοχρόνως εις όλα τα εύθυμα κέντρα. Καρδιά πλουσιωτέρα δεν ανεφάνη εις τον εύανδρον τόπον. Έπινε το πρωί, συνήθως το μεσημέρι και τακτικώς το βράδυ. Γνώστης παντός συμπολίτου γενεαλογικώς. Ιδιαίτερος συζητητής με τες κυράτσες.
Προέβλεπεν αθανασίαν και εισεπήδησεν προχθές εις αυτήν. Αιωνία του η μνήμη.
Εξέπιλεν ένας τύπος. Σβήνουν αυτοί. Δεν παραδέχεστε πως η ζωή μας καταντά ολονέν πληκτική;
Σπύρος Φωτεινός
Χρονογράφημα του Νίκου Καπετανιδη στην «Εποχή» 16-1-1920 , που προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην κοινωνία της Τραπεζούντας!!!!
Santeos
Και όμως ο εξελληνισθείς αυτός εις Παναγιώτην- Πάντζον εις τον οποίο προσετέθη το κλασσικόν εις -ιδης επίθετον, υπήρξε ένας ισχυρός τύπος που ήλθε και πέρασε ανάμεσα μας πασίγνωστος, ξακουστός και αλησμόνητος.
Μπορούσε στην αγγελία να λεχθεί πως «πέθανε ο Πάντζον ο ψαράς». Αυτό θα έφτανε να το γνωρίσει όλος ο κόσμος και να καταλάβει ποιον απώλεσεν η πατρίς. Αλλα συνηθίζομεν βλέπετε εις τους γάμους και τας βαπτίσεις και τους θανάτους να εξελληνιζομεθα επί το ευπρεπέστερον, να φορούμε τον αρχαίο μανδύα και την «χαρά» να την πούμε γάμον , και το «εγέννησε κορίτσι» να το απαγγείλωμεν «έτεκε θυγάτριον» και τον Πάντζον, τον ξελαρυγγιστήν εκείνον του δρόμου, να τον πούμε αντί επικήδειου Παναγιώτη.
Εξεμετρησε λοιπόν το ζην ο Πάντζον. Γράφομε ολίγας γραμμές δι ένα τύπον που χρόνια τώρα έγινε γνωστός εις όλους μας, που κατέκτησε, που εισεχωρησεν.. Ενθυμεισθε βέβαια, καλοφαγάδες συμπολιται , τα φρε φρε φρεσκα ψαρια». Εις τονους και ηχους και ξελαρυγγισμους πολλους και πολυποίκιλους.
Ανάστημα μέτριον, και φυσιογνωμία, ας ειπωμεν, σιτόχρους. Εν καρνάλιον(πλατύ καλάθι) εκ δεξιών και έτερον εξ ευωνύμων. Και μειδίαμα πλούσιων, αιώνιων, αειθαλές. Φωνή τενόρου, διαπεραστική, ξυπνούσα πάντα «κοιμισμένον». Χέρια τεταμένα, και ευλογούντα δεσποτικώς.
Τώρα εδώ, μετ' ολίγον εις το κέντρον της πόλεως, ταυτοχρόνως εις όλα τα εύθυμα κέντρα. Καρδιά πλουσιωτέρα δεν ανεφάνη εις τον εύανδρον τόπον. Έπινε το πρωί, συνήθως το μεσημέρι και τακτικώς το βράδυ. Γνώστης παντός συμπολίτου γενεαλογικώς. Ιδιαίτερος συζητητής με τες κυράτσες.
Προέβλεπεν αθανασίαν και εισεπήδησεν προχθές εις αυτήν. Αιωνία του η μνήμη.
Εξέπιλεν ένας τύπος. Σβήνουν αυτοί. Δεν παραδέχεστε πως η ζωή μας καταντά ολονέν πληκτική;
Σπύρος Φωτεινός
Χρονογράφημα του Νίκου Καπετανιδη στην «Εποχή» 16-1-1920 , που προκάλεσε βαθιά εντύπωση στην κοινωνία της Τραπεζούντας!!!!
Santeos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου