Η μεγαλη κοροϊδια

Με τον νόμο 2193 του 1994 θεσπίστηκε η 19 του Μάη ως "ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου" (ΦΕΚ 1994/Α/32, νόμος 2193 της 8 Μάρτη 1994) και με τον νόμο 2645 του 1998 καθιερώθηκε ως "ημέρα εθνικής μνήμης" η 14 Σεπτέμβρη (ΦΕΚ 1998/Α/234, νόμος 2645 της 13 Οκτώβρη 1998), χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για ημέρα εθνικής μνήμης των θυμάτων της γενοκτονίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας. 

Ξεκάθαρα όμως, η Βουλή αναφέρεται στη δεύτερη περίπτωση στα "θύματα της μικρασιατικής καταστροφής», δηλαδή στους στρατιώτες που σκοτώθηκαν ή δεινοπάθησαν  κατά την μικρασιατική εκστρατεία και στους άμαχους, που τους έσφαξαν οι Τούρκοι ή τους εξόντωσαν στα τάγματα εργασίας ή κατά τις μετακινήσεις από το ένα  μέρος στο άλλο ή πέθαναν από τις αρρώστιες και την πείνα κατά την βίαιη μεταφορά τους στην Ελλάδα.
Στην περίπτωση των Ποντίων γίνεται αναφορά από την ελληνική Βουλή στον όρο "γενοκτονία", επειδή οι οργανωμένοι σε διάφορους φορείς Πόντιοι προέβαλαν έντονα από το 1998 (Β' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού) και μετά το αίτημα αναγνώρισης της γενοκτονίας σε βάρος των παππούδων και πατέρων τους, από το 1915 έως το 1923.
Με τον νόμο, ωστόσο, 2193 του 1994, δεν αναγνωρίστηκε από την Ελληνική Βουλή η γενοκτονία, αλλά απλώς καθιερώθηκε μια ημέρα μνήμης για τα θύματα. Η σύγχυση αυτή δεν διευκρινίστηκε παρά μόνον το 1998, όταν οι βουλευτές όλων των κομμάτων (βλέπε αγόρευση στη βουλή, στις 24 Σεπτέμβρη 1998, του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας  Αναστάσιου Νεράντζη) εξέφρασαν σοβαρές επιφυλάξεις για την  σκοπιμότητα,  όχι της  αναγνώρισης της γενοκτονίας, για την οποία δεν γίνεται  ούτε  καν λόγος,  αλλά γιατί  αν καθιερωθεί ημέρα μνήμης και για τους Μικρασιάτες (για τους Θρακιώτες  πάγωσε το  θέμα) "υπάρχει φόβος, με την πρόταση αυτή να καλυφθούν  τα πολεμικά γεγονότα  της  εποχής  και η κατάρρευση του μετώπου", δηλαδή μην και αποκαλυφθούν τυχόν  ωμότητες του ελληνικού στρατού σε βάρος  μουσουλμάνων  πολιτών. Η "επιβαλλομένη  αντικειμενικότητα" στην αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων- και για τα κόμματα της  Αριστεράς- ορίζει πως μιλάμε για ότι μας συμφέρει ή για όσα  επιβάλλουν το στάτους κβο και η φιλία μεταξύ των λαών.

Η φιλία ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας επιβάλλει στους Έλληνες να μην κάνουν λόγο για όσα έκανε ο Ελληνικός στρατός σε βάρος των Τούρκων κατά την μικρασιατική εκστρατεία, να ξεχνάμε τους αγνοούμενους της Κύπρου και τα σημερινά  εγκλήματα των Τούρκων- σήμερα-κατά του Κουρδικού λαού, που αγωνίζεται για μια  ελεύθερη πατρίδα.

Στους Τούρκους επιβάλλει αυτή η φιλία να μην αναγνωρίζουν  τα εγκλήματα  που  διέπραξαν,  να κυνηγάνε τος ελληνόφωνους του Πόντου- οι ίδιοι βάζουν τους  Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, ακόμη και τους Πομάκους, να αυτοπροσδιορίζονται  ως Τούρκοι- να μην επιτρέπουν στους ορθόδοξους  χριστιανούς παπάδες  να φοράνε  ράσα στην τούρκικη επικράτεια, να εξαφανίζουν τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης , της Ίμβρου και της Τενέδου και τόσα άλλα, που κάθε τόσο καταγγέλλουν  οι  οργανωμένοι Πόντιοι ,Θράκες και Μικρασιάτες.με τους Τούρκους "επέβαλε" στους  Έλληνες βουλευτές  να μιλήσουν  για γενοκτονίες και από τις δυο πλευρές- από τους  Τούρκους και από τους Έλληνες-που τις δέχτηκαν και οι βουλευτές της Αριστεράς,  διαφωνώντας  στο σκεπτικό των εισηγητικών  εκθέσεων.

Προκειμένου δε να μην υπονομευτεί "το κλίμα ενότητας, προσέγγισης και τιμής, με το οποίο πρέπει να προσεγγίσουμε το συγκεκριμένο θέμα", δηλαδή τα γενοκτονικά 

εγκλήματα των Τούρκων και τις ωμότητες των Ελλήνων, η ελληνική βουλή  "πήρε πίσω  την απόφαση της του 1994 για την ημέρα μνήμης  της  γενοκτονίας των  Ελλήνων  του  Πόντου και το 1998 στο νόμο 2645 για την καθιέρωση της 14 Σεπτέμβρη ως "ημέρας  εθνικής μνήμης" για τους Μικρασιάτες  δεν αναφέρει  καθόλου τον όρο γενοκτονία, παρά μόνον κάνει λόγο για τα θύματα της καταστροφής.

Είναι ενδεικτικό του πνεύματος που γίνεται προσπάθεια επί του προκειμένου , το γεγονός ότι πολιτικοί και άλλοι, προσπάθησαν να αλλάξουν το αίτημα για αναγνώριση 
της γενοκτονίας και να μετατρέψουν  σε διδασκαλία  τμημάτων από το  μαρτυρολόγιο  του ελληνισμού της Ανατολής. Βγήκαν και διάφοροι συγγενείς που έγραψαν για την ανάγκη αποφυγής της εκδίκησης  από μέρους των Ελλήνων σε βάρος των Τούρκων, για κατανόηση ανάμεσα  στους  γειτονικούς και συμμάχους λαούς (στο ΝΑΤΟ που  εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 και κατέστησε τη βόρεια Κύπρο τουρκική), για  μικρασιατική καταστροφή  και όχι  γενοκτονία,για δικαιολόγηση των γενοκτονιών με την επίκληση  του φταίχτη εθνικισμού των Ποντίων κατά την περίοδο 1918-1922 ,για τον μικρό ή μεγάλο αριθμό των θυμάτων (!) και άλλα διάφορα.

Αυτή η υποχώρηση καταγγέλθηκε από τους φορείς των Ποντίων, των Μικρασιατών και των Θρακιωτών-για τους οποίους, ακόμη δεν ορίστηκε "ημέρα μνήμης", χωρίς να υπάρξει, όμως μέχρι στιγμής, θετικό αποτέλεσμα.

Φαίνεται από όλα αυτά ότι, χωρίς να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα οι Πόντιοι, έγιναν μέχρι ενός ορισμένου σημείου παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων ξύπνιων ατόμων από όλο το πολιτικό φάσμα, που τους κοροϊδεύουν.

Ξεχνούν οπωσδήποτε όλοι αυτοί οι ξύπνιοι ότι "η Ρωμανία αν πέρασαν, η Ρωμανία αν 'παρθεν,ανθεί και φέρει κι άλλο....