Εξήντα χρόνια αγχόνες

Κύπρος: Εξήντα χρόνια αγχόνες Λευκωσία - Φυλακισμένα Μνήματα  Αύγουστος 2016

Κάθε Έλληνας, κάθε Ελληνίδα, θα πρέπει να προσκυνήσει τα φυλακισμένα μνήματα στην ημικατεχόμενη Λευκωσία. Εκεί όπου βρίσκεται  η μήτρα του νέου Ελληνισμού, του νέου αγωνιζόμενου Έλληνα για Ελευθερία. 

Σήμερα, 9 Αυγούστου 2016, συμπληρώνονται εξήντα χρόνια από τις αγχόνες που στήθηκαν για ακόμη τρεις νέους Έλληνες που πάλεψαν ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στην σκλαβιά. 
Σαν σήμερα οδηγούνταν στην αγχόνη από τους Βρετανούς κατακτητές, οι νέοι εθνοιερομάρτυρες και μετά τη θυσία τους θαβόταν στα φυλακισμένα Μνήματα.  Ο Ιάκωβος Πατάτσος ( γεν. στη Λευκωσία 1.7.1934) έγραφε τα εξής:  «Αγαπημένη μου μητέρα, χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ  των αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω απ το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ».

Ο Ανδρέας Ζάκος ( Λινού  επαρχίας Λευκωσίας, 12.11.1931) έδινε θάρρος στους συγγενείς με τα παρακάτω λόγια :  «Η ώρα του θανάτου πλησιάζει μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία».

Ο Χαρίλαος Μιχαήλ ( Γαληνή  επαρχίας Λευκωσίας 9.2.1935), έδινε το μήνυμα της θυσίας του: «Επειδή γνωρίζω για ποιο σκοπό θα εκτελεστώ, αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο και είμαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσω όλα με αφάνταστη ψυχραιμία».

Πριν τον  Πατάτσο, τον Ζάκο, τον Μιχαήλ, είχαν προηγηθεί στην αγχόνη, ο Μιχαλάκης Καραολής 
( Παλαιχώρι ἐπαρχίας Λευκωσίας,  13.2.1933) και  απαγχονίστηκε στις 10.5.1956. («Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε... εφ᾿ όσον εγώ δεν βρίσκω λόγον για να κλαίω τον εαυτόν μου, ούτε και οι δικοί μου δεν πρέπει να με κλαιν».) και ο Ανδρέας Δημητρίου ( Άγιος Μάμα επαρχίας Λεμεσού  18.9.1934), ο οποίος απαγχονίστηκε στις 10.5.1956.( «Λυπούμαι που δε θα δω την Κύπρο μας ελεύθερη. Όμως δε με φοβίζει ο θάνατος, γιατί η ζωή είναι περιττή μέσα στη σκλαβιά»). 

 Το δρόμο της αγχόνης ακολούθησαν  ο Στέλιος Μαυρομμάτης (Λάρνακα Λαπήθου της επαρχίας Κερύνειας,  15.11.1932), ο οποίος απαγχονίστηκε στις 21.9.1956. («Θέλω να ξέρετε πως ο γιος και αδελφός σας πέθανε με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί κράτησε μέχρι τέλους τον ιερό όρκο που έδωσε να θυσιαστεί χάριν της ελευθερίας της Κύπρου»), ο  Μιχαήλ Κουτσόφτας  ( Παλαιομέτοχο  επαρχίας Λευκωσίας ,  12.11.1934) ο  οποίος απαγχονίστηκε στις 21.9.1956,  ( «Οι μόνες λέξεις που μπορούν να ακούσουν απ᾿ τα χείλη μας οι δυνάστες είναι αυτές: Ελευθερία ή Θάνατος. Αυτές τις λέξεις τις μάθαν και αυτοί οι τοίχοι των φυλακών»), ο Ανδρέας Παναγίδης ( Παλαιομέτοχό  επαρχίας Λευκωσίας,  14.11.1934) που απαγχονίσθηκε στις 21.9.1956, («Λατρευτά μου παιδιά, στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Κάποτε η μάνα σας και ο θείος σας θα σας αναπτύξουν γιατί εκτελέστηκα. Σας εύχομαι, αγαπητά μου παιδιά, να γίνετε καλοί χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα το δρόμο της αρετής») και έσχατος ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (Τσάδα  επαρχίας Πάφου, 26.2.1938), ο οποίος απαγχονίσθηκε στις 14.3.1957,  («Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στη λευτεριά»).

Μαζί με τους απαγχονισθέντες στα Φυλακισμένα Μνήματα βρίσκονται και οι πεσόντες στη μάχη Μάρκος Δράκος (Λευκωσία,  24.9.1932), ο οποίος έπεσε σε ενέδρα των Άγγλων στο Σινάορος κοντά στην Ευρύχου στις 18.1.1957, ( «Ο Θεός και η Πατρίδα με καλούν, πατέρα. Ζητώ την ευχή σου»),  Γρηγόρης Αυξεντίου (Λύση  επαρχίας Αμμοχώστου,  22.2.1928), ο οποίος έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετό του, κοντά  στη Μονή  Μαχαιρά, μετά από πολύωρη μάχη με τους Άγγλους στις 3.3.1957, («Στην έσχατην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά  ζωντανόν δεν θα με πιάσουν»),  Στυλιανός Λένας (Χανδριά επαρχίας Λεμεσού, 1932), που πέθανε στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ακρωτηρίου στις 28.3.1957, μετά από τραυματισμό του σε μάχη ανάμεσα στο Πελέντρι και την Ποταμίτισσα στις 17.2.1957. («Εγώ δε θα ζήσω. Θα σκοτωθώ για την ελευθερία της Κύπρου») και ο Κυριάκος Μάτσης (Παλαιχώρι επαρχίας Λευκωσίας , 23.1.1926), που έπεσε μαχόμενος στο κρησφύγετό του στο Δίκωμο στις 19.11.1958, («Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλώ περί αρετής»).

Οι απαγχονισθέντες, οι πεσόντες, οι νέοι Έλληνες της Κύπρου, είναι συνεχιστές της αντιστασιακής παράδοσης του Ελληνισμού του 1955, του 1974, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον Θεόφιλο Γεωργιάδη, τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολωμού Σολωμού. Προφανώς όλοι οι παραπάνω και άλλοι χιλιάδες δεν αγωνίστηκαν για την ομοσπονδία και την  νομιμοποίηση της τουρκικής φασιστικής εισβολής, για να ανεβαίνει στο κατεχόμενο θέατρο της Σαλαμίνας "Αντιγόνη"!

Εξήντα χρόνια μετά από τους απαγχονισμούς, η  Ελευθερία ήταν και παραμένει το αίτημα. 

Θεοφάνης Μαλκίδης