Κορτσόπον είδεν όνερον (Καημοί της ξενιτιάς)

Κορτσόπον είδεν όνερον, εκείτον με τον ξένον

κι όνταν εσκώθεν τον πουρνόν, κοιμάται μαναχέσσα.

Μαλών’, μαλών’ τα λώματα τ’ς και κρούει τα μαξιλάρια τ’ς.

-Μαξιλαρόπα μ’ άκλερα και ρούχα μ’ απαρδάλια,

ντ’ εποίκετε τον ξένον μου, το νέν το παλληκάρι;

-Κορτσόπον, μη κομπίεσαι σα ψεύτικα τ’ ονέρτα,

άμον καπνός χάνταν ατά κι άμον ισκιά διαβαίνε

κι άμον αέρας φύσεμαν, που πάει και ’κί γυρίζει.

★★★

λώματα = ρούχα,

απαρδάλια = κουρέλια, παλιόρουχα,

νέν = νιό, νέο.

 Κοπέλα ονειρεύτηκε

Με τον ξενιτεμένο της κοιμόταν στ’ όνειρό της

μα σαν ξυπνάει, τι να δει! Κοιμάται μοναχή της.

Μαλώνει με τα ρούχα της, χτυπάει τα μαξιλάρια.

-Μαξιλαράκια μου έρημα κι εσείς παλιόρουχα μου,

 τι κάνατε το ταίρι μου, το νιό το παλικάρι;

-Στα ψεύτικα τα όνειρα, κόρη μου, μη γελιέσαι,

σαν τον καπνό περνούν αυτά, χάνονται σαν τον ίσκιο

και σαν αγέρα φύσημα, που πάει και δεν γυρίζει.