Συχνά οι ναύτες απ’ την πλήξη κάνουν τους βανδάλους,
Για την ανούσια διασκέδαση, πιάνουν πουλιά
Του Ωκεανού, τους αλμπατρός τους μεγάλους,
Που συνοδεύουν τα καράβια, από παλιά.
Ριγμένος στο κατάστρωμα, γύρω οι ναύτες αλαλάζοντες,
Ατιμασμένος βασιλιάς που τα Ύψη ανεμοδέρνει,
Τα γιγάντια λευκά φτερά κατεβάζοντας,
Σαν βαριά κουπιά από πίσω του σέρνει.
Πριν από λίγο τρυπούσε τον ουρανό με πάθος,
Και τώρα τόσο αδέξιος, παράλογος, γελοίος!
Ο ένας ναύτης φουμάρει καπνίλα στο ράμφος,
Ο άλλος τον κοροϊδεύει κουτσαίνοντας ομοίως.
Έτσι κ’ εσύ Ποιητή, πετάς πάν’ απ’ την καταιγίδα,
Απρόσιτος για βέλη, στη μοίρα ενάντια,
Ενώ μες στα σφυρίγματα, στη γη να περπατάς,
Σε εμποδίζουν τα φτερά σου γιγάντια.
Σαρλ Μπωντλαίρ
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου