Ποντιακά δίστιχα του Άδη...

Ακείν’ το πέραν τα ραχιά, ντο έχνε και βουίζνε;

Διαβαίν’ ο Χάρων επ’ εκεί κι αποθαμέν’ γογγίζνε.

Όλια τα ψιλοχόρταρα σκίζνε την γην κι εβγαίνε

κι άμον εμάς παλληκάρια, σκίζνε την γην κι εμπαίνε.

  

Αν αποθάνω γιάβρικα μ’, εμέν σην αύλια σ’ θάψον,

κάθαν πουρνόν, κάθαν βραδύν, έναν κερόπον άψον.

  

Τον ουρανόν χρωστώ την ψή μ’, τον Αδην το κορμόπο μ’,

εσέν, κορτσόπον, ντο χρωστώ και τυριαννίεις το ψόπο μ'.

Αν αποθάνω, θάψτε με αφκά σα σταυροστράτια,

όσα διαβαίν’ η κάλη μου, να ξύν' για τ’ εμέν δάκρυα.

 Av αποθάνω, μάνα μου, θάψο με με το φέγγον,

μάραντα και τραντάφυλλα σο κιφαλόπο μ’ θέκον.

Αρνί μ’ απάν’ σον τάφο μου, φύτεψον τζιτζεκόπα,

να έρχεσαι, ποτίεις άτα με τ’ εσά τα δακρόπα.

Κόρ’,  έπαρ’ ασό σάβανο μ’ κορδέλλαν σα μαλλία σ’

και όντες αποδελιάεις άτα, να κλαίς  από καρδίας.

Την ψη σ’ επαίρεν άγγελον και το κορμί σ’ ετάφεν

κι άς  έμορφον τον πρόσωπο σ’ η  εμορφιάδα εχάθεν.

Αν άποθάνω, σο ταφί μ’ έλα το χρόνον μίαν,

άψον κερίν και ποίσον με, πουλόπο μ’, συντροφίαν.

Δέντρα πουθέν μη αφήνετεν, όλια κατακλαδέψτεν,

σερέψτεν τα κλαδόπα τουν, τον τάφο μ’ τονατέψτεν.

Αν  αποθάνω, γιάβρικα μ’, πίασον σο κανόνι μ’,

θα παίρνε και πάν  θάφνε με, θ’  απομέν’τς μαναχόν -ι.

Αποφασίζω ο καρίπ’ς, σον Άδ’ να κατηβαίνω,

εκεί  εν το μικρόν τ' αρνί μ’, θα παίρ’ άτο και φεύω.

Ψυχομαχιώ κι εσέν, πουλί μ’, τ’ ομμάτια μ’ αραεύνε,

έλα και κλείδ’ άτα  εσύ κι άλλο κανείς μη κλαίει με.

Τον θάνατο μ’ εξέγκανε, τα χρόνια μ’ ’κ’ ερωτούνε,

έχω μουράτια απλέρωτα κι ατοίν  αγληγορούνε.

Αρνί μ’ σταυρόν ετοίμασα με τ’ όνομα μ’ γραμμένον,

ελα, θάψον έναν καρδιάν, έναν ψην πονεμένον.

Το δαχτυλίδ’ ντ’ εδέκασε, ας δεις άτο σουμάδι,

εμείς  αδά ’κ’ εχάραμε, θα χαίρουμες σον Άδην.

Ν’ αηλί  εμέν, ν’ αηλί  εμέν, ν' αηλί  εμέν τον μαύρον,

στείλον, ας έρται, παίρ’ κι εμέν, ρίζα μ’, τ’ εσόν ο Χάρων.

Τ' αρνί μ' εψυχομάχινεν και ψήν ’κ’ επαρεδούνεν,

με τ’ αγγέλ’τς ετσεγκλέσευεν κι εμέν ισμάρ’ εντούνεν.

Σο λείμψανο μ’ ας  έρχουνταν εφτά νομάτ’ ποπάδες

και την κασέλα μ’ ας κρατούν κορτσόπα και νυφάδες.

Χάρε, όντες κατηβαίν’τς σην γην, ψία εσύ να παίρεις,

 εμέν και το μικρόν τ’ αρνί μ’ σβήσον ασό τεφτέρι σ’.

Φώταξον, ήλε μ’, φώταξον κι ας λύουνταν τα χιόνια,

 έρχουνταν σο ταφόπο μου μοιρολογούν τ’ αηδόνια.

Aν αποθάνω, θάψτε με και με τα κεμετζέδες,

με το ταουλ’, με την ζουρνάν και με τα εγλεντζέδες.

Ε... ουρανέ, παράκλητε, για δος με τ’ ανοιγάρια,

ν’ ανοίγω τον Παράδεισον, ν’ εβγαίν’ τα παλληκάρια.