Ονειρεύκεται το θάνατον

-Μάνα απόψ σείτ' εκοιμούμ έναν όρωμαν είδα,

ουρανόν έτον κατενόν άμα τον ήλεν 'κ είδα.

Μάνα, είδα σον  ουρανόν ολόχρυσον αητέν

μάνα, γώ εφοβέθ' άτο θαρρείς άσκεμον έν.

Μάνα, είδα έναν σαντούχ εκείτονε σο γιάν ιμ,

μάνα είδα έναν παχτσιάν επλούτονε απάν' ιμ.

Μάνα είδα έναν ποτάμ θολόν και ματωμένον,

εκ' έναν παπόρ έπλεεν τα μαύρ' αρματωμένον.

Μάνα είδα ευρέθα ΄γω ση θάλασσας το βάθος,

επορείς κ' εξηγίεις άτο ογώ όπως εγνώρτσα,

τον ολόχρυσον τον αητέν τον νουσιαλού 'σ εχώρτσα.

Το σαντούχ θα εν η προίκα 'σ ευθύς άμα λαρούσαι,

την ποχτσιάν σο στεφάνωμαν εσύ θα καμαρούσαι.

Το θολωμένον το ποτάμ κρασία και ρακία,

 να τρων και πίνε ση χαρά 'σ τα νέϊκα τα παιδία.

Το παπόρ εν τ' οσπίτν έμουν, ατότε θ' αρματούται

πολλά 'κι πα  θα γίνεται ατό θα φανερούται.

-Μάνα αητέντζ έν άγγελον τη ψή 'μ που θάρται παίρ

και το σαντούχ η κασέλα 'μ το λείψανον θα φερ.

Μάνα το μαύρον η ποχτσιά ντ' εκείτονε σο γιαν ιμ

εκείνο θα εν το χώμαν ντο θα σύρνε απάν ιμ.

Το θολωμένον το ποτάμ μάνα θα ειν' τα διάκρια 'σ.

και το παπόρ θα κουβαλεί έν όσω ζεις τα τιάρτια 'σ.

Ογώ άμον ντ' εξήισ' άτο θα έρται και θα βγαιν,

γίνεται , ανασπάλτς άτο αλήγορα διαβαίν.

Η μάρσα έτον άρρωστος κ' εκείτον σα κρεβάτια.

μερών ο Θεός και βραδύν 'κι φερ απάν ομμάτια.

Πάντα 'κλαιεν και έλεεν ατέ παρακαλίας

-Έλα χάρε, μ' ευτάς εσύ αοίκ' αγνά δουλείας.

Μη θανατώντζ ανύπαντρους νέϊκα άμον εμέν

δέβα έπαρ γεροντάδας συντρόφς άμον εσέν.

Τον κόσμον ατώρα 'γνώρτσα να χαίρουμαι κι ογώ,

κ' εσύ έρθες να παίρτς τη ψημ και 'κι  αφήντζ με να ζω.

Εκείνε είδεν όρωμαν φανερωμένον έτον

επεκεί και πλάν η ζωή για τ' ατέν άλλο κ' έτον.

'Κ' επόρεσεν για να γλυτών ατέ ας σο κακόν άτς,

επέθανεν τα ύστερα επήεν σο καλόν ατς.