Εγκωμιαστικά Δίστιχα ΜΕΡΟΣ 1ο

Ήλες ασήν ανατολήν είδε σε κι εφοέθεν,
ατός ατόσον ’κ’ έλαμψεν, την ώραν ντ’ εγεννέθεν.

Ήλες ασήν ανατολήν παίρ’ απέσ’ σην καρδία σ’,
άρ πάει ατός και βασιλεύ’ σα ξανθά τα μαλλία σ’.

Σο χάραμαν τ’ ανατολής τ’ αρνόπο μ’ εγεννέθεν 
κι όλια τα χάρεις τη θεού ατό πως εχαρέθεν.

Τ’ ουρανού τα πετούμενα, τη θεού τα πουλία,
εκάτσαν κι εζωγράφ’σανε τ’ ομματί σ’ τα πλουμία.

Κόρη, πέ με τον ζώγραφον, π’ έζωγράφ’σεν εσέναν,
 ας δίγ’ άτον τ’ αργατικά τ’ και ζωγραφίζ’ άλλ’ έναν.

Κόρη, πε με τον ζώγραφον, π’ εζωγράφ’σεν τα κάλλια σ’
 ας δίγ ’ άτον τ’ αργατικά τ' και βάλλ’ με σην αγκάλια σ

Έγάπη μου έχ’ κι έρχεται και τα στράτας φωτάζνε
 καί τ’ εμπρ’ τα στράτας χαίρουνταν, τ’ οπίσ’ αναστενάζ’

Ήλε μ’ ασήν ανατολήν, τζιτζέκ’ ασά παχτζέδες, 
αδά σ’ εμόν το κάρδοπον, πως έσκισες κι εσέβες.

Αηδόνια δεκατέσσερα σην αύλια σου πετούνε, 
κάθαν πουρνόν και για τ’ εσέν, τρυγόνα μ’, κελαηδούνε.

Τρυγόνα μου, σην αύλια σου κείντανε ξερά ξύλα
 καί ν’ ασήν εμορφιάδα σου ανθούν’ και φέρνε φύλλα.

Πουλόπο μ’, με το γέλος ίσ’ χαράζνε τα ραχία,
 ο φέγγον παίρ’ και βασιλεύ’, ξημερών’ κρύα-κρύα.

Σο κρεβάτι σ’ ολόερα πουλόπα κελαηδούνε, 
τ’ αγγέλ’τς πα επαλάλωσες, εκείν’ πα τραγωδούνε.

Ο πρόσωπο σ’ ζωγραφιστόν και πλουμιστά τ’ ομμάτια, 
τίνος καρδίαν να ταγιανίζ’, τίνος να στέκ’ ραχάτια.

Σ’ αλάτ’ αφκά μη κάθεσαι, τ’ αλατοκλάδια στάζνε, 
σα μανουσάκια απέσ’ πορπάτ’, τα κάλλια σ’ να φωτάζνε.

Έλα κι ας λάμπνε τα ραχιά, τ’ ομάλια να γελούνε,
 χωρίς εσέν και τα πουλιά, ρίζα μ’, ’κι κελαηδούνε.

Άσ’ άσπρα κι ασά κόκκινα είσαι ζωγραφιμέν’τσα 
και με τα χάρεις τη Θεού είσαι τονατεμέν’τσα.

Εσύ τη φέγγου η άδελφή, τη ήλ’ η θεγατέρα,
εσέν την Κερεκήν π’ ελέπ’, ’κι πάει ους την Δευτέραν.

Αρνί μ’ απέσ’ σ’ εγκάλοπο σ’ και τα τζιτζέκια ανθούνε 
κι ατά τ’ ομμάτια σ’ τ’ έμορφα, όνταν τερούν, γελούνε.

Αρνί μ’ τα τονατέματα σ’, άλάι-μαλάι τα κάλλια σ’,
 περιστερόπα κελαηδούν σ’ έρημον την έγκάλια σ’.


Όλια τα τριαντάφυλλα απέσ’ σην κάρδια σ’ κείνταν,
 ατά πα που μυρίσκεται, τα χρόνια τ’ ’κι τελείνταν.

Έ... Ουρανέ μ’ τα νύχτας ίσ’, τ’ άστρα  όνταν φωτάζνε
 τερώ ν’ ευρίκω άπ’ ατά, ποια τ’ αρνί μ’ ομοιάζ’νε.

Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον, η κάρδια σ’ εν ευόραν, 
μυρίσκουμαι τραντάφυλλον, κοιμούμαι σην ευόραν.

Όντες φορείς καί ν’ αναλλάεις, τα σοκκάκια φωτάζ’νε,
 τ’ ομμάτια ντο ελέπ’νε σε, άσ’ όλια δάκρυα στάζ’νε.

Εμπροστά σ’ κείνταν μάραντα, σήν κάρδια σ’ πορτοκάλια,
 σ’ έμορφον τ’ εγκαλόπο σου κείνταν τα παλληκάρια.

Άσπρα φορείς, άσπρα αναλλάεις, άσπρον η φορεσία σ’,
 άσπρα τζιτζέκια ξύουνταν  ασήν πορπατησία σ’.

Όντες φορεί και ν’ αναλλάζ’ και σο σοκκάκ’ εμπαίνει,
 εθαρρείς ασόν ουρανόν άγγελος κατηβαίνει.

Εσέν π’ εποίνεν η μάνα, χρυσόν εν η κοιλία τ’ς,
 εποίνε σε παντέμορφον άσ’ όλια τα παιδία τ’ς.

Κόρη, σην στράταν ντο διαβαίν’ τ’ς, τραντάφυλλα φύτρων’νε,
 με τα δάκρυα μ’ επότσ’ άτα κι εμέν θα φαρμακών’νε.

Σουμά σα ξημερώματα εξέβαν δύο άστρα,
τ’ έναν ομοιάζ’ τον πρόσωπο σ’, τ’ άλλο τα ψία σ’ τ’ άσπρα.

Όνταν επαρεξέγκασε κι εκλώστα οπίσ’ και έρθα, 
η μαχαλά εσκέμινεν και τ’ ανθρώπ’ς πα εγρέθα.

Γουρπάνι σ’ παρχαρί τζιτζέκ’ και Παναγίας δάκρεν, 
η μύρα σ’ ’κι χορτάεται, ευωδία σ’ ’κι χάται.

Εφώταξεν ο πρόσωπο σ’, εγκάλια σ’ το χρυσόν -ι 
και κιμιάν εγέντονε το φίλεμαν τ’ εσόν -ι.

Εσύ ομοιάς τον ήλιον, τ’ ομμάτια σ’ τον αυγίτεν, 
εσέν αν ’κι θά παίρω σε, ’κι ζώ ους τον Σταυρίτεν.

Αρνόπο μ’ τα στομόχειλα σ’ και όντες καλατσεύ’νε, 
είκοσ’ νομάτ’ λυγοθυμούν’, σεράντα ψία εβγαίνε.


Τ’ ομμάτια σ’ ματοζίνιχα, τ’ οφρύδια πογιαμάδες, 
τα χείλια σ’ κρασοπότηρα, ντο βάλ’ν και πιν’ αγάδες.