Εγκωμιαστικά Δίστιχα ΜΕΡΟΣ 2ο

΄Ηλεν ασήν ανατολήν ελέπ’ σε και φοάται,
 ο πρόσωπο σ’ λάμπ’ παραπάν’ και τ’ εχτιπάρ’ν ατ’ χάται.

Σά δεξιά σ’ κείνταν μάραντα, σα ζεβριά σ’ τουτουγιάδες,
 κλείσκουνταν και μυρίσκουνταν τη χωρί’ οι γιοσμάδες.

Εσέναν ποιος έπλασεν, ’κ’ είχεν άλλο δουλείαν;
Πώς ’κ’ έτυχεν νά σασειρεύ’ ατός το κοντύλ’ μίαν;

Η κάρδια σ’ εν θυμίαμαν, τα χέρια σ’ αε-κέρια, 
για τ’ εσέν έμνε άρρωστος εννέα καλοκαίρια.

Σον ουρανόν κρεμάεται ασημένιον καντάρι,
 θα ζυάζω την κάλη μου με το μαργαριτάρι.

Ψηλά πετούνε τα πουλιά και γλυκοκελαηδούνε,
 τ’ εσά τα κάλλια, ναι πουλί μ’, ατά πάλ’ επαινούνε.

Ασπρειδερόν κεράσ’ είσαι, να σαν που αγαπά σε
 και άμον μάλαμαν σταυρόν πάει κι  έρται, προσκυνά σε.

Χρυσόν σταυρόν εδέκα σε, για να φυλάτ’ κι οριάει σε,
 ε, ρίζα μ’, είσαι έμορφος, ο ήλεν πάλ’ ομοιάει σε.

Εσέν πού έχ’ τη σκύλ’ ο γιόν, ντο θ’ εφτάει και το κάζι,
 ας στέν’τσε απέσ’ σο μεσοχάμ’, ο κόσμος να φωτάζει.

Το σπαλερόπο σ’ κόκκινον, η φοτά σ’ γερανέον 
κι ατό το πιτσιμόπο σου τούρκον εφτάει ρωμαίον.

Άμον ήλες εφώταξες κι άμον αέρα ’δέβες
 κι ους να θ’ εκαλοτέρνα σε, ραχιόπα επιδέβες.

Αρνί μ’ η μορφάδα σου και με το περισσόν -ι, 
κι η ασπροκοκκινάδα σου εδέβεν το χρυσόν -ι.

Γουρπάν’ εγώ να γίνουμαι ατού σ’ εσά τ’ ομμάτια, 
σ’ ατά τιδέν ’κι ταγιανεύ’, όλια γίνταν κομμάτια.

Κόρη, στρογγυλοπρόσωπος, κόκκινος άμον μήλον, 
απέσ’ σην μέσεν κάθεται και λάμπ’ άμον τον ήλεν.

Τ’ ομμάτια σ’ ολογάλανα, ζινίχια πλουμισμένα
 κι ολήμαυρα τ’ οφρύδια σου, θαρρείς, ζωγραφισμένα.

Τ’ ομμάτια σ’ ειν’ ολήμαυρα, τ’ οφρύδια σ’ ειν’ τζατμάδες,
 για τ’ ατέν μαχαιριάουνταν τη μαχαλάς γιοσμάδες.

Ηλεν ασήν ανατολήν παίρ’ απέσ’ σο καρδόπο σ’,
 το πόι σ’ πα εσκέπασεν, το ξανθόν το μαλλόπο σ’.

Έμορφον και παντέμορφον, φορείς και τα μαβία,
 εβγαίν’τς απάν’ σ’ εξώπορταν, παλαλών’τς τα παιδία.

Οντες φορείς και ν’ αναλλάεις, τα σοκκάκια γελούνε,
 σην στράταν που απαντούνε σε, κλώσκουνταν και τερούνε.

Τ’ ομμάτια σ’ ασόν ουρανόν αστρόπα κατηβάζ’νε,
 πόσα καρδόπα έκαψες και πόσα αναστενάζ’νε.

Λελεύω σε, λελεύω σε, ναι κανατλήν εικόναν,
 το πόι σ’ λαμπαδόχτιστον και παλαλών’τς τη χώραν.

Λελεύω σε, λελεύω σε, Παναγία γραμμέν’τσα, 
ετοπλαεύταν έμορφοι, άσ’ όλ’τς έσ’ φωταγμέν’τσα.

Άστρα, τον φέγγον πέτ’ άτον, τον κόπον ατ’ μη χάνει, 
τ’ εμόν εγάπ’ εν έμορφος, τον τόπον ατ’ πιάνει.

Εσύ π’ έεις τ’ ηλ’ τα κόκκινα, τη φέγγονος τ’ ασπρότας,
 εσέν που έχ’ τη σκύλ’ ο γιόν, πρέπ’ να κλειδών’ τα πόρτας.

Τη σπαλερί σ’ τα δέματα, ρίζα μ’, όντες ελύγαν,
 τα καταράχτες τ’ ουρανού, εθάρρεσα, ενοίγαν.

Ο πρόσωπος ίσ’ εν σταυρός, η καρδία σ’ εικόνα, 
κλείσκουμαι κα και προσκυνώ, παντέμορφη τρυγόνα.

Τραντάφυλλον φυλάττω σε και μανουσιάκ’ φιλώ σε
 και χαντιλιάζ’ ο πρόσωπο σ’, ’κ’ επορώ να τερώ σε.

Εγαντούρεψες τον Θεόν κι όλια εσέν εδέκεν
 κι όλια τ’ άλλα τα κόρτσοπα πουγαλεμένα εφέκεν.

Ρίζα μ’ τ’ εσόν η καλατζή θερία ημερώνει,
με τ’ εσέν που βραδιάσκεται, ’κι θελ’ να ξημερώνει.

Που καλατζεύ’ σε, ’κι νυστάζ’, π’ ελέπ’ σε, ’κι κοιμάται
 και με τ’ εσέν που πορπατεί, σην χαμονήν πάει, χάται.

Ατό το κουτνίν το σπαλέρ’, κουρπάν’ όθεν κι αν κείται,
 εξήντα χρονών γέρονταν εφτάει άτον και νεΐται.

Ζωγράφε μ’ π’ εζωγράφιζες κανέναν εβδομάδαν, 
σ’ ατέν κεκά ετελείωσες όλεν την εμορφάδαν.

Εγώ είδα, εγάπεσα τ’ εσά τα νυφαδότας,
 ο ήλεν πριν νά βασιλεύ’, κρού’ς, ασπαλείς τα πόρτας.

Εσέν π’ εποίνεν η μάνα κατ’ εποίνεν άλλ’ είναν,
 εποίνεν εσέν μαναχόν κι εχαρεντέρτσεν είναν.

Ανάθεμα τη μάνα σου, τον κύρ’ π’ εσέν εποίκεν,
 εποίνε σε παντέμορφον, σ’ εμέν πελιάν εφήνεν.

Άρ είσαι πολλά έμορφον και πολλά φωταγμένον,
 το πόι σ’ ερωθύμεσα, ντο έμ’ αγκαλιασμένον.