ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Είναι δύσκολο για τους Αμερικανούς πού ζουν στη Χριστιανική αυτή χώρα να αντιληφθούν τη θέση ενός ιε­ραποστόλου πού πηγαίνει σε μια Μωαμεθανική κοινότητα με το σκοπό να προσηλυτίσει τα μέλη της.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο ακριβώς με εκείνο πού θα αντιμετώπιζε ένας Μουσουλμάνος Χότζας η ιερεύς όταν εμφανιζόταν με δυο η τρεις γυναίκες με γιασμάκι σε μια ευσεβή κοινότητα Μεθοδιστών στο Michigan και άρχιζε μια εκστρατεία υπέρ του Προφήτου.

 Όσο για τα αποτελέσματα της εκπαιδεύσεως επάνω σε έναν Μωαμεθανό πού έχει φτάσει ν' αμφιβάλλει για τη θρησκεία του, όταν εκπαιδευτεί έξω απ' αυτή, ο Μωαμεθανός αυτός γίνεται άθεος.

 Το θέαμα του Μεγάλου Παγκοσμίου Πολέμου έχει επηρεάσει βαθειά όλους τους μη Χριστιανικούς λαούς και έκα­με το ιεραποστολικό έργο δυσκολώτερο από ποτέ άλλοτε. «Ο Χριστός δεν είναι ο Ηγεμών της Ειρήνης», λέγουν, και κανένας αριθμός κηρυγμάτων δεν μπορεί να τους κάνει να πιστεύσουν το ενάντιο.

 «Ηγεμών της Ειρήνης;», λέγουν ειρωνικά. «Είναι Ηγεμών των υποβρυχίων, των βομβαρδιστικών αεροπλάνων, των δηλητηριωδών αερίων, των πολυβόλων». Τα υποτιθέμενα αποτελέσματα των διδασκαλιών για τον Χριστό είναι πιό φανερά απ' τις ίδιες τις διδασκαλίες. Ένα στοιχείο δυνάμεως της Μωαμεθανικής θρησκείας είναι το ότι είναι ειλικρινής και δίνει ελεύ­θερο πεδίο στα πάθη και τα ορμέμφυτα της κατώτερης ανθρώπινης φύσεως.

 Ο,τιδήποτε κι αν λέγουν οι διδασκαλί­ες του Κορανίου σχετικά με τη διάδοση του δόγματος του με το σπαθί — γιατί υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ερ­μηνευτών του βιβλίου αυτού και μπορεί κανένας να εύρει ο,τιδήποτε επιθυμεί μέσα σ' αυτό — δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία σχετικά με το παράδειγμα πού έδωσε ο Μωάμεθ, ο οποίος ίδρυσε το βασίλειο του με το σπαθί στο χέρι, ο οποίος ήταν οπαδός της πολυγαμίας, και ληστής καραβανιών καμηλιών και έδινε διαταγές να δολοφονούν τους εχθρούς του. 

Αυτό δεν το λέγω για να δυσφημήσω τον Προφήτη, αλλά σαν μια εξακρίβωση πασίγνωστων ιστορι­κών γεγονότων. Ενώ συνηγορεί για πολλές αρετές, το Κοράνι δίνει μεγαλύτερη ελευθερία στα ανθρώπινα πάθη και προσελκύει περισσότερο τον φυσικό άνθρωπο παρά ο ασκητισμός του Χριστιανισμού και γι αυτό διαδίδεται γρη­γορότερα ανάμεσα στους πρωτόγονους λαούς και στους λαούς χαμηλότερου βαθμού πολιτισμού.

Κάποτε συνάντησα μια χαριτωμένη ιεραπόστολο πού επέστρεφε απ' την Αφρική στην Αμερική μαζί με το παιδάκι της, πού είχε αρρωστήσει από πυρετό για να το υποβάλλει σε θεραπεία. Μου περιέγραψε τη μεγάλη διά­δοση του Μωαμεθανισμού στην Αφρική και ότι το έργο των Χριστιανών ιεραποστόλων εκεί καταφανώς δεν πα­ρουσίαζε πλέον ελπίδες επιτυχίας.

 Μου έκανε ένα είδος χάρτου των Χριστιανικών σταθμών ιεραποστολής, μου εξήγησε: «Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα φράγμα δια μέσου της Αφρικής για να εμποδίσουμε τον Μωαμε­θανισμό να διαδοθεί στο Νότο, πέρα απ' τον Ισημερινό». «Γι αυτό πού μου λέτε» παρετήρησα, «δεν μπορείτε να το κάμετε». «Δεν μπορούμε» είπε, «ο Θεός όμως μπορεί». Η απάντηση φαίνεται πώς δεν επιδέχεται αντίρρηση και συνδέεται βαθιά με τη θρησκευτική αφιέρωση, υπάρχει όμως μια απάντηση και είναι η εξής: «Ο Θεός μπορεί, βεβαίως μπορεί αλλά δεν το κάμνει και πιθανώς δεν το θέλει».

 Φαίνεται πιθανό ότι έχει γίνει τόσο μεγάλη κατά­χρηση απ' τα λεγόμενα Χριστιανικά έθνη του μεγάλου δώρου του Χριστιανισμού και τόσο έχει εξευτελιστεί απ' αυτή, ώστε ο Θεός έχει αποκάμει και θεωρεί προπέτεια εκ μέρους των εθνών αυτών να στέλνουν ιεραποστόλους για να προσηλυτίζουν λαούς πού έχουν άλλες θρησκείες. 

Έχει γίνει ολοφάνερο σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα, πού δεν είναι ζηλωτής και θρησκόληπτος, ότι τα χρήματα πού ξοδεύονται για τον προσηλυτισμό Μουσουλμάνων είναι «λεφτά πεταμένα». Κι αυτοί ακόμα οι ιεραπόστολοι πού δουλεύουν στην Τουρκία φαίνεται πώς έχουν σταματήσει το έργο τους.

Την ίδια ιστορία ακούει κανείς παντού. Στο βιβλίο «Η Ημισέληνος στη Νοτιοδυτική Κίνα» πού έγραψε ο ιε­ραπόστολος G. Findlay Andrew, ο συγγραφεύς λέγει: «Ο Ισλαμισμός συχνά αναφέρεται ως αντίπαλος των Χρι­στιανικών ιεραποστολών. Τα τελευταία λίγα χρόνια μερικοί Hwei Hwei (Κινέζοι Μουσουλμάνοι) επηρεάσθηκαν απ' το Ευαγγέλιο και υστέρα από ομολογία πίστεως, έγιναν δεκτοί σαν μέλη μιας εκκλησίας η σαν δόκιμοι.

 Ο α­ριθμός των εν πάση περιπτώσει υπήρξε πολύ μικρός και από κείνους πού «εφύλαξαν την πίστιν», μόνον ένας σχε­δόν παραμένει μέλος εκκλησίας τώρα πού γράφουμε το βιβλίο». Μολαταύτα ο καλός αυτός ιεραπόστολος κλείνει τη θλιβερή αυτή έκθεση του με την παρατήρηση: «Όσο μεγάλο κι αν είναι το πρόβλημα, όμως ο θρίαμβος του Σταυρού απέναντι της Ημισελήνου στο Kansu είναι εξασφαλισμένος». Είναι δύσκολο να εννοήσει κανείς τη συλλογιστική διαδικασία πού βγάζει απ' τα παραπάνω δεδομένα το συμπέρασμα αυτό.

Έχομε ήδη επιστήσει την προσοχή του αναγνώστου έναντι στο γεγονός ότι οι Τούρκοι είναι η πιό κατώτερη απ' τις Μουσουλμανικές φυλές και δεν θα ήταν δίκαιο απέναντι των Μουσουλμάνων γενικά να πεί κανείς ότι επιδοκιμάζουν τις σφαγές και τους βιασμούς πού διαπράττει ο λαός αυτός πού τόσο σωστά έχει χαρακτηρίσει ο Gladstone και πολλοί ιστορικοί. 

Στην πραγματικότητα οι Τούρκοι δεν αποτελούν τον μέγιστο κίνδυνο για τη Χρι­στιανική Εκκλησία. Έχουν επιτελέσει το θηριώδες έργο τους και η επιρροή τους σαν μιας προσηλυτιστικής δυνά­μεως δεν θα επεκταθεί πέρα απ' τις περιοχές πού βρίσκονται κάτω απ' την κυριαρχία τους, εκτός εάν διεξαγάγουν έναν καινούργιο επιτυχή πόλεμο.

Μερικές περικοπές απ' το βαθυστόχαστο εκείνο βιβλίο του Lothrop Stoddard «Ο νέος κόσμος του Ισλάμ» θα είναι αρκετές για να δείξουν πώς ο Ισλαμισμός διώχνει τον Χριστιανισμό στους τόπους εκείνους οπού συναντώ­νται αντιμέτωποι. Το ισχυρότερο και καλύτερα οργανωμένο για προσηλυτισμό θρησκευτικό τάγμα μεταξύ των Μουσουλμάνων είναι το τάγμα των Senussi πού περιγράφει πολύ καλά ο κ. Stoddard:

«Η αρχή του συνειδητού και συστηματικού Πανισλαμισμού χρονολογείται απ' τα μέσα περίπου του δεκάτου ενάτου αιώνος. Οι Senussi φροντίζουν ν' αποφεύγουν μιαν απ' ευθείας ρήξη με τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις. 

Η έξυπνη και προσεκτική πολιτική τους είναι πράγματι καταπληκτική. Επί περισσότερο από μισόν αιώνα το τάγμα αποτε­λούσε μια μεγάλη δύναμη και όμως ποτέ δεν τόλμησε ν' αντιμετωπίσει την τελική αναμέτρηση. 

Σε πολλές απ' τις φανατικές εξεγέρσεις πού έλαβαν χώρα σε διάφορες περιοχές της Αφρικής οι τοπικές οργανώσεις των Senussi έ­λαβαν αναμφιβόλως μέρος, το ίδιο δε συνέβη και κατά τη διάρκεια της Ιταλικής εκστρατείας στην Τριπολίτιδα και του τελευταίου πολέμου, αλλά το τάγμα το ίδιο ποτέ δεν κατέβηκε στο στίβο.

 Το πρόγραμμα των Senussi είναι η συγχώνευση αρχικά της Μουσουλμανικής Αφρικής και αργότερα ολόκληρου του Ισλαμικού μέσα στα «Ιμαμάτ» των πρώτων ημερών του Ισλάμ, πού θ' αναβιώσει, δηλ. σε μια μεγάλη θεοκρατία, πού θα περιλαμβάνει όλους τους αληθινούς Μουσουλμάνους πιστούς, — με άλλες λέξεις στον Πανισλαμισμό. Πιστεύουν όμως ότι πριν απ' την πο­λιτική απελευθέρωση του Ισλάμ απ' την Χριστιανική κυριαρχία, πρέπει να λάβει χώρα μια βαθειά πνευματική ανα­γέννηση. 

Χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με δεκαετία, οι Senussi προχωρούν βραδέως, με γαλήνη και ψυχραιμία. Έχουν γεμίσει τη Βόρεια Αφρική με τα οικήματα και τα σχολεία τους προχώρησαν επίσης προς τον Νότο προση­λυτίζοντας εκατομμύρια νέγρων ειδωλολατρών στη θρησκεία του Ισλάμ. Κάθε ειλικρινής Ευρωπαίος παρατηρητής λέγει την ίδια ιστορία.

 Όπως παρατηρούσε ένας Άγγλος πριν από είκοσι χρόνια περίπου: «ο Μωαμεθανισμός κάμνει αξιοσημείωτες προόδους στο εσωτερικό της Αφρικής. Εκτοπίζει διαρκώς την ειδωλολατρεία. Μπροστά σ' αυ­τόν η Χριστιανική προπαγάνδα είναι εντελώς ασήμαντη». 

Και ένας Γάλλος διαμαρτυρόμενος ιεραπόστολος παρα­τηρεί με την ίδια διάθεση: «Βλέπουμε τον Ισλαμισμό στην πορεία του, πού κάποτε επιβραδύνεται, αλλά ποτέ δεν σταματά, προς την καρδιά της Αφρικής. Τίποτε δεν φοβάται. Ακόμα και τον Χριστιανισμό, πού είναι ο σοβαρώτερος αντίπαλος του, τον αντιμετωπίζει χωρίς μίσος. Ενώ οι Χριστιανοί ονειρεύονται την κατάκτηση της Αφρικής, οι Μωαμεθανοί την πραγματοποιούν».

 Οι επιτυχίες αυτές πραγματοποιούνται κατά τον ίδιο τρόπο εις βάρος του Α­φρικάνικου Χριστιανισμού. Οι Ευρωπαϊκές Ιεραποστολές χάνουν πολλούς απ' τους προσηλύτους των προς όφελος του Ισλάμ, ενώ σε όλο το πλάτος της Ηπείρου, η αρχαία εκκλησία της Αβησσυνίας, πού επί τόσον πολύ καιρό απο­τελούσε ένα προχωρημένο οχυρό εναντίον του Ισλάμ, φαίνεται ότι διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί μέσα στην πλημμυρίδα του Ισλάμ, πού αυξάνει ολοένα. Υπάρχει σήμερα μέσα στον Μουσουλμανικό κόσμο μια πολύ διαδε­δομένη πεποίθηση ότι ο Ισλαμισμός μπαίνει σε μια περίοδο αναγεννήσεως και ανανεωμένης δόξας».

Ο Μωαμεθανισμός σήμερα καλύπτει το βόρειο τμήμα της Αφρικής απ' τον Ατλαντικό Ωκεανό μέχρι την Ερυ­θρά Θάλασσα, σχεδόν μέχρι τον Ισημερινό, και έχει περάσει προς τ' ανατολικά πολύ χαμηλότερα απ' αυτόν: περι­κυκλώνει την Αβησσυνία, πού αποτελεί μια νήσο εκφυλισμένου Χριστιανισμου κατέχει σταθερά την Αραβία, την Περσία, το Αφγανιστάν, το Τουρκεστάν και έχει πλημμυρίσει μεγάλες περιοχές της Κίνας και Ρωσίας, όπου κάμνει ταχείες προόδους. Είναι μια απ' τις κυριώτερες θρησκείες στην Ινδία και έφτασε μέχρι τις Ολλανδικές Ινδίες και τις Φιλιππίνες.

Ο Pierre Andre στο έργο του «Islam et les Races» ανεβάζει τον ολικό αριθμό των Μωαμεθανών σε όλον τον κόσμο στα 1917 σε 246.920.000. Ο Laurence Martin της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσσου, σε ένα άρθρο του στο Foreign Affairs του Μαρτίου του 1923 καθορίζει τον ίδιο αριθμό στα 230.000.000, πού είναι κάπως συντηρητικώτερος αλλά κάθε υπολογισμός πρέπει να αναθεωρείται χρόνο με χρόνο, γιατί ο αριθμός αυξάνει με εκπληκτική τα­χύτητα. Είναι πιθανό ότι ο αριθμός των Μωαμεθανών σ' όλον τον κόσμο ανέρχεται σήμερα σε 250.000.000 περί­που.

Στις απέραντες περιοχές της γήινης επιφάνειας, πού έχουν ήδη αναφερθεί παραπάνω ως σταθερά Μωαμεθανι­κές, πρέπει τώρα να προστεθεί και η Μικρά Ασία η τελευταία ελπίδα και προφυλακή του Χριστιανικού πολιτισμού στην Εγγύς Ανατολή, ο όποιος είχε διαδοθεί και αναπτυχθεί γρήγορα με τη βοήθεια των δικών μας και άλλων Χρι­στιανικών σχολείων, ο όποιος όμως σαρώθηκε τελευταία με τη φωτιά και με τις σφαγές και με τη βοήθεια και συ­νενοχή των Χριστιανικών Δυνάμεων.

Έχει ήδη διαπιστωθεί ότι προσηλυτισμοί Μωαμεθανών στο Χριστιανισμό είναι τρομερά σπάνιοι, ενώ ο Μωα­μεθανισμός έχει σοβαρές επιτυχίες στον προσηλυτισμό Χριστιανών. Φαίνεται επίσης ότι υπάρχουν εξακριβωμένες περιπτώσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων πού έχουν ασπασθεί τον Ισλαμισμό. Ο Καθηγητής Τ. W. Arnold στο

βιβλίο του «The Preaching of Islam» (To κήρυγμα του Ισλάμ) πού αποτελεί μια έξυπνη συνηγορία υπέρ του Μωαμεθανισμού, αναφέρει την περίπτωση ενός Άγγλου δικηγόρου του κ. William Henry Quillam, ο όποιος ασπά­στηκε τον Μωαμεθανισμό και έγινε ιεραπόστολος της θρησκείας αυτής στο Liverpool.

Μέχρι το 1897 δηλ. δέκα έτη μετά τον προσηλυτισμό του ο κ. Quillam είχε προσηλυτίσει εκατόν τριάντα εφτά άτομα.

Ένας Αμερικανός, ο κ. Alexander Russel Webb, πού χρημάτισε Πρόξενος των Ηνωμ. Πολιτειών στη Μανίλα, αφού ασπάστηκε τον Μωαμεθανισμό, ίδρυσε μια ιεραποστολή. Ο κ. Webb είχε ανατραφεί σαν Πρεσβυτεριανός. Στα 1875, ένας Μεθοδιστής ιερεύς ονομαζόμενος Norman προσηλυτίστηκε στον Μωαμεθανισμό και άρχισε να τον κηρύττει στην Αμερική.

Σμύρνη

Όσο ήμουν στη Σμύρνη, ένας Αμερικανός υπήκοος εκ γενετής, πού είχε βαρεθεί τη Χριστιανή και ασκητική γυναίκα του πού ήταν τόσο καλή, ώστε δεν μπορούσε να πάρει διαζύγιο απ' αυτή, έγινε Μωαμεθανός για να πα­ντρευτεί μια νέα γυναίκα πού είχε ερωτευτεί και ζούσε μ' αυτή ευτυχισμένος σαν να ήταν αντρόγυνο σύμφωνα με το Μωαμεθανικό Δίκαιο, μέχρι και τελευταία. 

Υπάρχει επίσης και μια εξακριβωμένη ιστορία πού, για προφανείς λόγους δεν δόθηκε στην πλατειά δημοσιότητα, για μια Αμερικανίδα ιεραπόστολο, η οποία παντρεύτηκε έναν πλούσιο Τούρκο και έγινε μέλος του ήδη πολυάριθμου χαρεμιού του. Μερικές πρώην συνάδελφοι της την επισκέ­φτηκαν και προσπάθησαν να την καταπείσουν να ξαναγυρίσει κοντά τους. Εκείνη απάντησε: 

«Πάντοτε επιθυμού­σε να παντρευτώ και να ζήσω τη φυσική ζωή μιας γυναίκας, για την οποία με προώριζε ο Θεός. Έβλεπα τα χρόνια να περνούν χωρίς να φαίνεται η πιθανότης να εκπληρώσω τα καθήκοντα, για τα όποια με έκανε ο θεός και γι' αυτό επαναστάτησα. Κανένας Χριστιανός άνδρας δεν μου έκανε ποτέ έντιμη πρόταση γάμου, αν και πολλοί μου έκαναν κόρτε με ανέντιμες προθέσεις.

 Ο άνδρας αυτός μου πρόσφερε μια έντιμη ένωση σύμφωνα με τη θρησκεία του και με τους νόμους της χώρας του και εγώ δέχτηκα. Προτίμησα να έχω δικό μου ένα τέταρτο ανδρός παρά καθόλου. Πλησιάζω τώρα να γίνω μητέρα. Είμαι τελείως ευτυχής και δεν επιθυμώ καθόλου να ακούσω ο,τιδήποτε πειά για ιεραποστόλους και ιεραποστολικό έργο».

Οι τελευταίες δυο περιπτώσεις πού αναφέραμε παραπάνω είναι χαρακτηριστικές, γιατί αποκαλύπτουν μια απ' τις αίτιες, για τις όποιες είναι λιγώτερο δύσκολο να κηρύξει κανείς με πειστικότητα τον Μωαμεθανισμό κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, παρά τον Χριστιανισμό. Ο πρώτος λύνει και για τους άνδρες και για τις γυναίκες, μερικά δύ­σκολα προβλήματα του πολιτισμού μας, τα οποία υπάρχουν παρά την ολοένα μεγαλύτερη δραστηριότητα πού α­ναπτύσσουν τα δικαστήρια μας σχετικά με το διαζύγιο.

Οι σελίδες αυτές γράφτηκαν χωρίς κανένα πνεύμα φανατισμού και με τον μοναδικό σκοπό να δοθεί στον κό­σμο και ιδιαίτερα στο Χριστιανικό κόσμο η αλήθεια σχετικά με ορισμένα ζητήματα μεγάλης ιστορικής σημασίας.

 Οι Μωαμεθανοί με την οργανωμένη προπαγάνδα πού κάμνουν εναντίον του Χριστιανισμού και με δημοσιεύματα και με το πολύ διαδεδομένο σύστημα τους των κοσμικών ιεραποστόλων, είναι πολύ καλά ενημερωμένοι πάνω στην αντιχριστιανική ιστορία του Χριστιανικού κόσμου, το δε τρομερό θέαμα του Μεγάλου Πολέμου προσέθεσε ένα ισχυρότατο επιχείρημα στην ήδη γεμάτη φαρέτρα τους. 

Είναι επίσης ενήμεροι το ότι η διδασκαλία του Χρι­στού, ενώ ουδέποτε υπηγόρευσε σε κάπως μεγάλη έκταση την πολιτική των Κυβερνήσεων, απέτυχε επίσης στο να ρυθμίζει όπως θα έπρεπε τη ζωή των ατόμων.

 Ο Μωαμεθανισμός δεν ζητεί τόσα πολλά απ' το άτομο, όσα ο Χρι­στιανισμός και γι' αυτό είναι ευκολώτερο να ζει κανείς σύμφωνα με αυτόν. Επομένως σ' αυτόν υπάρχει ολιγώτερη υποκρισία. Παραδείγματος χάριν η σχέση του γάμου είναι πολύ χαλαρή κατά to δόγμα του Προφήτου και η πολυ­γαμία επιτρέπεται. 

Ένας Μωαμεθανός συγγραφεύς λέγει ότι η Κοινωνική διαφθορά είναι άγνωστη στις Μωαμεθα­νικές χώρες και ένας συγγραφεύς απάντησε μέσα στο περιοδικό «Armenia» πού κυκλοφορούσε άλλοτε στη Βοστώνη, ότι αυτό είναι αληθές, γιατί στον Μουσουλμάνο επιτρέπει η θρησκεία του να μεταβάλει το σπίτι του σε πορνείο. 

Η Μουσουλμανική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι οι πολλές δικές τους γυναίκες έχουν μια ειλικρινή και έντιμη κοινωνική θέση, ενώ ο Χριστιανός έχει παράνομες σχέσεις, πού συχνά καταστρέφουν τα θύματα του, τα όποια εγκαταλείπει αυτός σε μια ζωή εξευτελισμού.

Αλλά προσεγγίζουμε τους Μωαμεθανούς στο ζήτημα των σχέσεων χαλαρών γάμων και στην ανάγκη ιεραπο­στολικού έργου στο εσωτερικό της χώρας μας. Στα 1922 περισσότερα από ένα στα οχτώ ανδρόγυνα είχαν διαζευχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και συχνά συμβαίνει σε μας να έχουμε μια διαδοχή στους συζυγικούς συντρόφους πού συναγωνίζεται τους Μωαμεθανούς στην ειδική αυτή περίπτωση. Στα 1922 υπήρχαν 184.554 διαζύγια στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ στα 1916 ήταν μόνο 112.036. 

Στα 1922 έλαβαν χώρα πενήντα δύο λυντσαρίσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα 1922 υπήρχαν 4.931.905 αναλφάβητοι στη χώρα αυτή και τον ίδιο χρόνο το ποσοστό των αναλφάβητων ανάμεσα στους Νέγρους εφτά Νότιων Πολιτειών έφτανε σχεδόν τα 23%.

Το Κοράνι δεν επιτρέπει τη χρήση κρασιού και πιστοί Μωαμεθανοί απέχουν απ' τη χρήση οινοπνευματωδών ποτών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες το Σύνταγμα παραβιάζεται γενικά από πλατειές μάζες του λάου και η ήμερα των Χριστουγέννων γιορτάζεται σε μεγάλη έκταση με μεθυστικά όργια.

Η μυστική ανηθικότης επικρατεί στις Ηνωμέ­νες Πολιτείες σε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ' ότι φαντάζονται πολλοί άνθρωποι. Κάθε τόσο ανατρέπεται ένα αυ­τοκίνητο και σκοτώνει ένα παράνομο ζευγάρι, η κάποια κοπέλα, από το φόβο του επιθεωρητού των ηθών, πηδάει από ένα παράθυρο και αποκαλύπτει την ανηθικότητα μέσα σε κύκλους πού κανείς δεν θα το περίμενε.

Ο Χριστιανισμός έχασε τη δύναμη του σαν μια θρησκεία πού πρόκεται να κατακτήσει τον κόσμο — και έτσι έγινε εύκολη λεία για τον Μωαμεθανισμό, όταν αμαυρώθηκε από ένα προπέτασμα καπνού αντιφάσεων. Οι ανα­ρίθμητες σοφιστίες πού φέρνουν σύγχυση και πού δημιουργήθηκαν και προκάλεσαν πολλές αιρέσεις και τα τρομε­ρά μίση και σχίσματα πού γεννήθηκαν, αποτελούν μια εντελώς ιδιαίτερη ιστορία. Την εποχή πού εμφανίσθηκε ο Μωάμεθ επάνω στην παγκόσμια σκηνή, η Εκκλησία είχε ήδη διασπασθεί σε αλληλομαχόμενα δόγματα, πού είχαν χάσει την επίγνωση των απλών διδασκαλιών του Κυρίου. Οι Χριστιανοί είχαν διαφθαρεί και είχε επικρατήσει γε­νική ανηθικότης και εκφυλισμός.

Σήμερα ο Χριστιανικός κόσμος είναι σχεδόν εξ ίσου διηρημένος μεταξύ Διαμαρτυρομένων και Καθολικών, δογμάτων ανταγωνιζομένων άλληλα, πού δείχνουν ελάχιστο πνεύμα συμβιβασμού μεταξύ τους. Πρόσφατες στατι­

στικές πού δημοσίευσε το Whittaker's Almanak, ανεβάζει τον ολικό αριθμό των Καθολικών στον κόσμο σε 272.860.000 και τον αριθμό των Διαμαρτυρομένων και άλλων δογμάτων (όπως της Ανατολικής Εκκλησίας), πού αρνούνται τη δικαιοδοσία του Πάπα, σε 290.000.000. Οιοσδήποτε έζησε για ένα διάστημα σε χώρες πού εργάζο­νται ιεραπόστολοι έχει διαπιστώσει τον ευσεβή χαρακτήρα των Καθολικών Μοναχών και των δύο φύλων. Θα βε­βαιώσει επίσης τον ανώτερο χαρακτήρα, το θάρρος και τον ενάρετο βίο των Διαμαρτυρομένων ιεραποστόλων, αν­δρών και γυναικών. Τα δύο όμως δόγματα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο.

Σμύρνη

Στη Σμύρνη κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Διοικήσεως είχε ιδρυθεί μια Y.M.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης των Νέων) και έκαμνε ένα θαυμάσιο έργο, καθώς επίσης και μια Y.W.C.A. (Χριστιανική Αδελφότης Νεανίδων). Σε όλες τις Καθολικές Εκκλησίες τοιχοκολλήθηκε μια ανακοίνωση ότι τέτοια ιδρύματα ήταν ιδρύματα σκότους και όχι φωτός και ότι κάθε πιστός Χριστιανός έπρεπε να απέχει από αυτά.

 Μια Καθολική διδασκάλισσα της Y.W.C.A. πού πληρωνόταν έναν καλό μισθό, του οποίου είχε ανάγκη, εξαναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από πολλά πού θα μπορούσαμε ν' αναφέρουμε. Όταν ένας Μωαμεθανός παρακινείται να γίνει Χρι­στιανός, συνήθως άπαντα: «Τι είδους; Υπάρχουν τόσο πολλά είδη από σας και το κάθε είδος μας κάμνει προσεκτι­κούς εναντίον των άλλων». 

Σήμερα υπάρχει μικρότερη ελπίδα για έναν Πανχριστιανισμό παρά για έναν Πανισλα- μισμό. Λέγει ο Kurtz πού αναφέραμε πριν λίγο: «Σήμερα ο Μωαμεθανισμός είναι ο μόνος αντίπαλος του Χριστια­νισμού πού μπορεί να γίνει παγκόσμια θρησκεία» και ένας άλλος συγγραφεύς γράφει στο περιοδικό «Μουσουλμα­νικός Κόσμος» (Moslem World) του Ιανουαρίου 1925: «Η Χριστιανική Εκκλησία, υστέρα από σκληρόν αγώνα δεκατριών αιώνων βρίσκει ακόμα στον Ισλαμισμό ένα πρόβλημα πού την φέρνει σε πολύ μεγάλη σύγχυση. 

Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι ο Ισλαμισμός γεννήθηκε υστέρα απ' τον Χριστιανισμό και όμως τον εκτόπισε σχεδόν παντού, οπού διαδόθηκε. Αυτό προκύπτει καθαρά απ' την ιστορία ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής, της Παλαιστί­νης και της Συρίας, καθώς και της σημερινής Μικρας Ασίας».

Ο Αίδεσ. George Bush στο βιβλίο του «Life of Mohammed» πού δημοσίευσε ο εκδοτικός οίκος Harpers στα 1830 διατυπώνει την εξής σκέψη:

«Τω όντι και στην περίπτωση αυτή, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, στην οποία οι τύχες ενός ατόμου είναι ολότελα δυσανάλογες προς τα μέσα πού χρησιμοποιήθηκαν και ξεπερνούν κάθε λογικό υπολογισμό, είμαστε ανα­γκασμένοι να λύσουμε το πρόβλημα με την ειδική Πρόνοια του Θεού. Τίποτε άλλο απ' αυτή δεν θα μπορούσε να φέρει τόσο σημαντικά αποτελέσματα».

Αν δεν υπάρχει άλλη εξήγηση απ' αυτή για την επιτυχία του Μωαμεθανισμού, είναι πρόδηλο ότι η πρόθεση του Θεού δεν άλλαξε κατά τα τελευταία ενενήντα χρόνια. Αυτή είναι η άποψη του βαθειά θρησκευόμενου ανθρώ­που πού πιστεύει στην προσωπική εκ μέρους του Θεού ρύθμιση όλων των υποθέσεων του παρόντος κόσμου και αποδίδει σε αιτίες της σοφίας του Θεού τα ζητήματα, πού είναι πάρα πολύ σοβαρά για την ανθρώπινη κατανόηση. Ο μελετητής της ιστορίας θα κατανοήσει τη διάδοση του Μωαμεθανισμού εις βάρος του Χριστιανισμού και οι κυριώτερες αιτίες εμφανίστηκαν η θα διασαφηνιστούν στην συνέχεια της παρούσης διηγήσεως.

Μια άλλη δυνατώτερη και γενναιότερη απ' τον Μωάμεθ προσωπικότητα προσπάθησε να ιδρύσει μια παρό­μοια θρησκεία σ' αυτήν την Ήπειρο. Δεν μπόρεσε να αποχτήσει παγκόσμια επιρροή και να γίνει μόνιμος παράγων στην ιστορία, κυρίως από γεωγραφικούς λόγους. 

Η περιοχή του κόσμου μέσα στην οποία ο Brigham Young ίδρυσε το πολυγαμικό δόγμα του, δεν ήταν τόσο κατάλληλη για τη διάδοση του, όσο η περιοχή στην οποία ο Μωάμεθ α­νέπτυξε τις αρχικές του δραστηριότητες. Ο δυτικός πολιτισμός, ακολουθώντας από κοντά τη δίψα του χρυσού, υ­περνίκησε τον Αμερικανό απόστολο και έμπιστο όργανο του Αγγέλου Γαβριήλ. 

Η κυριώτερη αιτία για την οποία ο Χριστιανισμός έχασε τόσο πολύ έδαφος προς όφελος του Μωαμεθανισμού και όπως φαίνεται θα χάσει στο μέλλον περισσότερο ακόμα, είναι το ότι ουδέποτε υπήρξε στον κόσμο πολύς πραγματικός Χριστιανισμός.

Η ιστορία των λεγομένων «Χριστιανικών Εθνών» υπήρξε μια μακρά σειρά αιματηρών πολέμων, προδοσίας και ληστείας, ήμερων του Αγίου Βαρθολομαίου, και Καθολικών πού μαρτυρούσαν εξ αίτιας των Διαμαρτυρομέ­νων, διωγμών αγίων και μαγισσών πού καίγονταν «επί της πύρας».

Και η κατάσταση ανάμεσα στα «Χριστιανικά Έθνη» πού επέτρεψε στους Τούρκους να κάψουν τη Σμύρνη και να σφάξουν τους κατοίκους της η να κακουργήσουν εις βάρος τους, υπήρξε ένας Κολοφώνας ατιμίας και αίσχους πού δείχνει ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα και λιγώτερο Χριστιανικός, όσο περνούν τα χρόνια.

Βέβαια δεν υπάρχει λόγος να περιμένει κανείς απ' το Θεό να βοηθεί τους Χριστιανούς ιεραποστόλους υστέρα από τέτοιες απογοητεύσεις και διακωμωδήσεις. Εάν, όπως παρατηρεί ο αιδέσιμος Bush, η θαυμαστή διάδοση του Μωαμεθανισμού δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο σαν μια ιδιαίτερη πρόνοια του Θεού, δεν αποκλείεται Εκεί­νος να εμνεύσει στους Senussi να κάνουν πνευματικώτερη τη θρησκεία τους και να αναπτύξουν τα καλύτερα χα­ρακτηριστικά της. 

Αν η Χριστιανική θρησκεία έχει επιτύχει τόσο ασθενή αποτελέσματα πάνω στη συμπεριφορά των Χριστιανικών εθνών και έχει τόσο μικρή προσαρμογή προς το θέλημα του Θεού, ώστε να μην έχει τη δύναμη να προσηλυτίσει Μωαμεθανούς, τότε η μόνη δυνατότης πού απομένει στη σοφία την πεπερασμένη η την απέρα­ντη, θα ήταν να χρησιμοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα μια άλλη θρησκεία. Όταν οι ιεραπόστολοι μας φέρουν σε πέρας την τοποθέτηση της Τουρκικής Διοικήσεως «επάνω σε μια υγιή βάση» θα μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα και να μας διδάξουν πώς να είμαστε καλύτεροι Χριστιανοί.

 Αν ο Χριστιανισμός δεν περισωθεί μέσα στις χώρες, οπού έχει ακόμα μια τυπική υπόσταση, θα καταστραφεί, και ο πολιτισμός των χωρών εκείνων θα κατα­στραφεί μαζί του. Οι Μπολσεβίκοι το ξέρουν αυτό, όπως μαρτυρεί ο πόλεμος πού διεξάγουν εναντίον του Χρι­στιανισμού.

GEORGE HORTON

Προξένου και Γενικού Προξένου των Ήνωμ. Πολιτειών στην Εγγύς Ανατολή επί τριάντα χρόνια.