Εποίκεν κι εκείνη ένα κορτσόπον, άμαν πολλά άσχημον. Άμαν κι έσκωσεν ατ το μάτ'ν ατς, το άλλον να εν πίον όμορφον ασ' σ' εκείνης. Έκρουεν ατα και κι έδινεν ατα να τρώγουν.
Κι ίναν ημέραν εσκώθαν, επέραν την στράταν και φεύ'νε. Η μητρυι' ατς η μάϊσα, άμα εγροίκ'σεν ατο, εμαϊεψε όλα τα νερά και όλας τας πατημασέας ντ' εκράταν νερόπο. 'Σ σ' ίναν πατημασέα ασ' σο λύκου ποδάρ' τ' αγουρόπον εθέλνεν να πίει νερό.
Η αδελφήν ατ είπεν ατον: "Αν θα πίεις ασ' σ' ατό το νερό, θα γίνεις λύκον και θα τρως με". Εποίκεν ατον και κι έπιεν νερό. Εδέβαν πολλά στράταν και άλλο μίαν εύρεν το παιδόπον ντ' εδίψα άλλεν πατημασέα ασ' σ' άρκου το ποδάρ'. "Αν θα πίεις ασ' σ' ατό το νερό", λέ' ατον, "θα γίνεις άρκον και θα τρως με". Αετς πα κι έπιεν. Άμαν άλλο την δίψαν ατ κι επόραεν να σύρει.
Εδέβαν την στράταν, επερπάτναν πολλά ημέρας. Η αδελφήν ατ πολλά έτσουξεν ατον η καρδίαν ατς, άμαν τηδέν κι επόραε να εποίκει ατον να χάνετ' η δίψαν ατ.
Κι επεκεί ελέπ'ν ίναν πατημασέα ασ' ση ζαρκαδί το ποδαρόπον. Έπιεν νερό κι εγέν'το ζαρκάδ'. Επεκεί πολλά κι εδέβαν, εύραν ένα εύκαιρον σπιτόπον κι εσέβαν απέσ'. Το κορτσόπον εσέρευε χαμούχτας, βατόμουρα, λιφόρια, σαχταρίτσας και χορταρόπα. Με ατά έζηαν.
Ίναν ημέραν επαρακάλεσεν την αδελφην ατ να αφήνει ατον να πάγει να λάσκεται 'ς σα ολοπράσινα λιβάδια. Εκείνη εφέκεν ατον. Ασ' σην χαράν ατ ελάγγευε αδά κι εκεί.
Εχαίρετο πολλά. Εκείνεν την ημέραν εξέβεν ο Κομνηνόν βασιλέας με τους ανθρώπ'ς ατ ' ς σο κυνήγι.
Άμα είδαν το ζαρκαδόπον να τρέχ' απάν' αφκά και να παίζει μοναχό του, έσυραν κι εντόκαν ατο 'ς σο ποδαρόπον και άλλο κι επόραε να τρέχ'.
Επέραν ατο ασ' οπίσ' κι ετέρεσαν ντ' εσούμωσεν 'ς σ' οσπιτόπον πολλά τρομαγμένο και έκραζεν ασ' σον πόνον ατ. Εξέβεν η αδελφήν ατ να τερήσ' ντο εν.
Ελέπ' τη ζαρκαδί το ποδαρόπον να τρέχ' πολλά αίμαν. Εσέρεψεν βοτανόχορτα κι έθεκεν απάν' 'ς σο τραύμα. Ετσέρτσεν και το φουστανόπον ατς κι έδεσεν ατο.
Ατότε εσέβαν απέσ' 'ς σ' οσπιτόπον ο βασιλέας και οι ανθρώπ' ατ. Ετέρεσεν ντο πολλά ομορφέσα έτον, πολλά αγάπησεν ατεν κι εποίκεν ατεν βασίλισσα.
Ατότε είπεν το κορτσ'οπον 'ς σον βασιλέα:" Άέτς κι αέτς εποίκεν μας η μητρυιά μας. Εμαΐεψε όλα τα νερά.'Επιεν ο αδελφόν μου νερό ασ' ση ζαρκαδί το ποδάρ' κι εγέν'το ζαρκάδ". 0 βασιλέας πολλά έτσουξεν τα ορφανά. Και έστειλεν κι έκαψαν την μαΐσαν, εχάθαν τα μάϊα, ελαρώθεν ο αδελφόν ατς κι εγέν'το ένα έμορφον παλληκαρόπον. Εκείνοι έζησαν πολλά καλά κι εμείς άλλο καλλίον.
Λπό διηγηση Σοφίας Σισμανίδου
Κάθεν Φτελέν το 1914
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου