Παρντόν, μαντάμ!

K’ έτον πολλά καιρός ας σου έρθαν τ' εμετέρ' ας σην πατρίδαν. Τα ελληνικά πα καλά όλα 'κ' εξέρναν ακόμαν να  καλατσεύ'νε  και να  εγροικούν ατα. Ίλαμ όνταν κάποιος ετάραζεν απεσκέσ' 'ς σα ελληνικά κάτ' μοντέρνα ντ' έρ­θαν απ' οξωκέσ' ας σα άλλα τα μιλάτα, γαλλικά, ιταλικά και 'κ' εξέρω ντο άλλο εκοβάλεσαν ας ατουνούς και τάκ τουκ εσύρναν απεσκέσ' 'ς σην καλατσήν ατουν κάμποσα ας ατά.

Και αντί να λένε το ελληνικόν «συγνώμη» ή «με συγχωρείτε, κυρία μου», τεΐ άμον κάπως θα  εποίναν ατο, ετάραζαν τ' απαίσιμ' άμον ντ' έλεεν η καλομάνα μ', και έλεγαν «παρντόν, μαντάμ».

Και ήντσαν έλεεν ατά τα ξενόφερτα, τεασί μοντέρνος και πολιτειανός και κάτ' αγνός και θαμαστός έτονε. Εχωρίουσουν ας σοι χωρέτας και εθαρρείς κι εσύ, ατός έτον κι άλλος  κανείς.'Κ' εξέρνεν ντο οι πλέτεροι 'κ' εγροίκαναν ατο.

Είνας γαρή ας έναν χωρίον επήεν 'ς σην πολιτείαν, 'ς σο παζάρ'. Σάββαν ημέραν έτονε. Κόσμος πολλά 'ς σο παζάρ', άμον μερμήκας. Άλλ' πάν', άλλ' έρχουνταν. Άλλ' απ' αδά, άλλ' απ' ακεί, άλλ' αν', άλλ' κά'.

Βελόν' να εσύρνες, αφκά, 'κ' ερούζ'νεν. Ο εις κοντά 'ς σον άλλον, όλ' αγληγορούν να αγορά'ζνε ήνταν χρέσκουνταν και να φύουνταν, να μη ρούζ'νε 'ς ση σκοτίαν. Άλλ' πα θέλ'νε να πάνε 'ς σα δουλείας ατουν. Οι χωρέτ' τ' εμέτερον και οι άλλ' πα αγληγορούν. Έχ'νε και τη στράταν, με το ποδάρ' θα πάνε 'ς σο χωρίον.

Κάποιος κύριος, κουστουμαρισμένος, πολιτειανός, εκούντεσεν ατέν τ' εμέτερον τη χωρέτσαν, τη θεία μ', ας λέγ' ατεν να εγροικάτεν. Αρίψ'ς, χωρίς να εθέλνεν εκούντεσεν ατεν και άσκεμα πα εκούντεσεν ατεν, έχ'κ' ερούζνεν η γαρή, θ' ετσάκωνεν και τα ποδάρα τ'ς.

Αρίφ'ς, την ορθίαν να λέγομε, πολλά εντράπεν. Ευγενικός πα έτον. Εκοντοστάθεν 'ς ση μέσεν απέσ' κι έναν έμορφα γαρσί ας ση θεία μ', λελεύ' ατεν εγώ, και λέει ατεν ευγε­νικά: «Παρντόν, μαντάμ!». Τεμάκ εχώρεσεν 'ς σο καπαϊάτ'ν ατ'.

Η θεία μ' 'κ' εγροίκ'σεν  η μάρσα. Εχπαράεν! Μώσε, ενούντσεν, ντο έποικα 'τον και είπε με αέτσ'. Έναν κι έναν δύο, κλώσκεται χολασμέντσα, λέει ατον: «Πάρδος πα είσαι και μα­ντάμ πα έν' η πατσή σ'».

Ο αδελφός ατ'ς, που έρχουτον από πίσ' ατ'ς, έκ'σεν ατεν, έκλισεν κά' το κιφάλ'ν ατ' κι εγριλεύτεν ας σο γέλος. Όνταν εδέβαν πλαν καικά, λέει ατεν: «Πάτση, ντο έτον ατό ντο είπες τον αρίφ';».

«Μώσε, ντο γελάς, τρώω την ψή σ’ δεν εγροίκ'σες; Νέπε, ντο είχεν αβούτος αρίφ'ς μετ' εμέν και είπε με 'πάρδο και μαντάμ'. 'Κι κανείται ντο εκούντεσέ με και θ' ερούζ'να, εταζουρλάεψέ με πα».

Ο θείο μ' ο Μαθαίον ελιγώθεν ας σο γέλος.

Πολιτίδου-Λαζαρίδου

Εκπαιδευτικός

Θεσσαλονικη