Εσπόγ'ξα τα φτυσίματα....

Ση Χοντρού το καφενείον εποίναμε πρόβας για το θέατρον και το χορόν, και εμεσανυχτιάουμες. Έναν βράδον έρθα σ' οσπίτ' η ώρα ενάμ'ς και τερώ η λάμπα ακόμαν πιάν', νουνίζω γιαμ κάτ' έπαθαν.

Εμπαίνω απέσ' και τερώ η μάνα μ' και η νύφε κάθουνταν σον πέσκον κεκά. Αμάν εσκώθεν η μάνα μ' κι επαίρε με κι εστάθεν

-Νέπε, κι εντρέπεσαι, ντο καιρός έν' αβούτο, αντί να κάθεσαι αδακά μετ' εμάς άμον καλός οικοκύρτς, εσύ τουροχό-τουροχό ημέραν και νύχταν, λες κι εσύ το μηναίο σ' απ' ατουκά παίρτς. Νούντσον έναν ξάι, τη νύφεν πα κι τσού'εις και αφήντς ατεν μαναχέσαν αδακά.

-Μάνα, εγώ τη νύφεν αφήνω και το θέατρον και το χορόν κι αφήνω.

-Αβούτος επαλαλώθεν, φτου σε που κι εντρέπεσε. Κι αληθινά φτύ με απέσ' σον πρόσωπον.

Τον πουρνόν επήγα σο καφενείον και είπ' ατο. Είνας ερώτεσε με: κι εσύ πα ντο εποίκες;

 -Εγώ πα με την απαλάμια μ' εσπόγξ' ατα.

Γεώργιος Παρχαρίδης