Καμίαν να μη τραγωδώ, την λύραν να μη παίζω,
Να στεκ’νε τα γιαλούς λωλά, λωλά και τα παρχάρα,
Να στέκ’ ο Ποντον άλαλος, δίχως ζωής ανάσμαν
για το κακόν ντ΄εγέντονε, καταραμένον χρόνος,
Ανθρώπ’ εξεριζώθανε και περισάν’ σα στράτας
Και πως εγω να τραγωδώ , να παίζω και την λύραν;
Φουμίζ’ η Μαύρη θαλασσα με το βαρύν τον όρκον,
Φουμίζ’, βοά και κρούει ταλγάν, αντιλαλούν τα λόγια τ’ς:
-Λωλά να στεκ’νε ‘κι επορούν τα’εμά τα περιγιάλους
και τα παρχάρα θλίφκουνταν διχως λαλόπον λύρας
ο Πόντον ‘κι επορεί να ζεί διχως ζωής ανάσμαν.
Παίξον τη λύρα σ’ και τραγώδ’ χαράντας, καμονάντας.
Παίξον τη λύρα σ’ θλιβερά, τραγώδ’ παρακαμένα
Κι ας κλαίν’ τα ραχοκέφαλα, γιαζία τσιλωμένα
Τα μοναστήρα τ’ ερημα, των Κομνηνών τα κάστρα,
Όλεν ο κόσμος να μαθάν για το κακόν ντ’ εγέντον
Και μοιρολόεσον πικρά με τον ήχον τη λύρας.
Άλλο η ψή μ’ ‘κι επόρεσεν, επέρα ξαν τη λύρα ‘μ,
Έκ’σα τη μαυρη Θαλασσαν κι επάτεσα τον ορκο μ’ !!!
Ρενα Ποιμενιδου
Ηθοποιος ποντιακου θεατρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου