 |
| Γιάμπολης ποταμός σην Σαντάν |
Πατρίδα!-Αγαπημένα κι άγια χώματα!
Αυτού, που της ζωής την χρυσανατολή
είδαμε κάποια μέρα λιόχαρη,-Νοσταλγικά.
Η σκέψη μας γυρνά, στα ακρογιάλια σου τα χρυσά,
που του Εύξεινου γλαυκό γλυκά φιλεί το κύμα,
στα ήμερα σου τα βουνά τα ελατοσπαρμένα,
όπου της άνοιξης φυσά το μυροβόλο αγέρι,
αυτού π' αφήσαμε τα σπίτια μας
την προκοπή μας, την καρδιά μας,
τον μόχτο μας και τη χαρά μας.
Ω εσείς χορταριασμένοι τάφοι των προγόνων
αυτού γυρνά η σκέψη μας συχνά,
κι είναι παράπονο ο πόνος μας,
που κλάμα γίνεται σε κάθε μας τραγούδι.
Πατρίδα! Αγαπημένα κι άγια χώματα!
ας ήταν κάποια άνοιξη
λουλουδιασμένη και μοσχόλουστη
Να 'ρθουμε αυτού, πικροί προσκυνητές,
να σκύψουμε απ' την πηγή, κρύο νερό να πιούμε.
Μες τις παλάμες των χεριών,
λίγα λουλούδια μάραντα , μανουσάκια
να μυριστούμε αχόρταγα ως στης ψυχής το βάθος.
Κι ύστερα, -Ω ευφροσύνη!
να στήσουμε λεβέντικο χορό
στης Σουμελάς το πανηγύρι.
...............................................
Ας ήταν κάποια άνοιξη...
κι όμως οι άνοιξες περνούν
χρόνια και χρόνια τώρα
κι η νοσταλγία ανήμερη βόσκει τα σωθικά μας.
Πεθαίνουν οι γέροι μας με πικραμένα χείλη,
λίγο νερό ικετεύοντας απ' τις γλυκές πηγές σου.
Πεθαίνουμε με τον καημό, διπλός ο θάνατος τους.
Πατρίδα! Αγαπημένα κι άγια χώματα!
ας όψονται οι δυνατοί του κόσμου,
που ρήμαξαν και χάλασαν
κι ερήμωσαν κι αφάνισαν
της πατρικές φωλιές μας.
Της Ρωμανίας η αγκαλιά φιλόξενη μας δέχτει,
κι όμως ο πόνος μας λιγόστεψε για λίγο.
Όμως -ο νους κι η σκέψη κι η καρδιά
πάντα σε σένα τριγυρνά
νοσταλγικά, Αγαπημένη γη,
κι αξέχαστη-Αργοναυτών και Διγενή Πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου