Τη φυλακής πα το νερόν, πικρόν φαρμακερόν εν.
Η ξενιτειά κι ο θάνατον τα δύο έναν είναι
κ εζύαξαν κ ετέρεσαν, η ξενιτιά βαρύνεν.
Σην ξενητείαν αχπάσκουμε κι έναν κορίτς κι αφήνμε
λέει με, πας κι άλλo κι έρχεσαι, για μίαν κι άλλο φίλμε
Να σαν εκείνον π' αποθάν σον τόπον π' εγεννέθεν
πι κι εφέκεν τα χώματα τ και που κι εξενιτεύθεν.
Τα τραγωδίας τα καλλά τ' έναν πε, τ άλλον άκσον
τ'έμορφα τα κόρτσοπα, τ' έναν φιλ, τ' άλλον δάκσον
Ο ουρανόν ελείβωσεν η γη ετσαμουρώθεν
κι ας ση σεβντά πε ερώστεσεν καμίαν κι ελαρώθεν
Έλα να λες με έρχουμαι,
Δέβα να λες με πάω
Να λέσμε δώσμε φίλεμαν εκείνο πα θα φτάω.
Σον ουρανόν χρωστώ την ψυμ σον Άδην το κορμώπο 'μ
Σε σεν πα κόρ πα ντο χρωστώ και τυρενίζς το ψώπο 'μ
Σκωπτικά
Αδά σον κόσμος ποι έρθεν και σεβνταλούχ κι εποίκεν
χαϊβάν έρθεν, επέρασεν, γαλαπαλούχ εποίκεν
Όλον τον κόσμον αγαπώ, τη ποππάδες κι θέλω
ξομολογούν τα κόρτσοπα κι άλλο κι μασκαρεύνε.
Αφκά σο σπαλερόπο σου ντο ειν ατά το κείνταν,
Κιμισχανάς μηλόπα ειν εμέν κι εσέν κανείνταν
Έμορφον ποι θα φιλεί πάντα θα παρακαλεί
κι άσκεμον πι θα φιλεί, τη μαννίτσα νατ να ηλί
Εγώ ποπάς κι γίνουμε
σα ιερά κι εμπαίνω
σήτε θα ψάλλω τραγωδώ,
σχιασχιεύω κι απομένω.