Εμείς πώς
ξάει κε θέλναμε
Να αφήνουμε εκείν τα μέρεα
Κάθαν ημέρα έρχουσαν
Τα μαύρα τα
χαπέρεα
Εμαύρινεν ο
ουρανόν
Η γή ετσαμουρώθεν
Και
ας οι τουρκάντς τ'αφορισμέντς
Κανείς
σε μούν και σώθε
Άμον καρτάλια
έτρωγαν
Τεμέτερα τα ψία
Εντούναν και ερήμαζαν
Χωρία και χωρία
Και επέμναμε
σο έλεος
Και απές συν μαύρη μπόρα
Κανείς και έκλαψε για τε μας
Ετότες και ατόρα
Εξέρετεν
ντάσκημον εν
Να χανς έναν πατρίδα
Να τρώγν εσέν τα βάσανα
Να ζείς με έναν
ελπίδαν
Πατρίδαμ
αραέβο σε
Και κλαίγω και ματούμαι
Ατό ως πόσον θα κρατεί
Χριστέμ θα παλαλούμε
Βασίλης Νικολαΐδης