Charles Dexter Morris

Ο Charles Dexter Morris  (1883-1954) ήταν συντάκτης ειδήσεων για το Near East Relief από το 1921-1924. Έχει πιστωθεί για τη λήψη μερικών από τις πιο αναγνωρίσιμες φωτογραφίες που απεικονίζουν την τελική φάση της Ελληνικής Γενοκτονίας. 

Γεννήθηκε στο Έλντρεντ της Πενσυλβάνια και έλαβε τις πρώτες σπουδές του στο Όλεαν της Νέας Υόρκης. Αποφοίτησε με πτυχίο στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1906 και αργότερα παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

 Το 1909 έγινε αρχισυντάκτης του πρακτορείου ειδήσεων Associated Press στη Νέα Υόρκη και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) ήταν μέλος του προσωπικού του Associated Press στο Λονδίνο. Για τα επόμενα τρία χρόνια ήταν υπεύθυνος της υπηρεσίας ειδήσεων και δημοσιότητας του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού στο Λονδίνο και το Παρίσι.

Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη στις 27 Ιανουαρίου 1922 και ήταν ο συντάκτης ειδήσεων της Επιτροπής Αρωγής της Εγγύς Ανατολής στην Τουρκία, την Ελλάδα και τις κοντινές περιοχές μέχρι το 1924, όταν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη για να ενταχθεί στο προσωπικό της Διεθνούς Νέας Υπηρεσίας. Έγραψε επίσης άρθρα για το τμήμα του περιοδικού The New York Times, το Saturday Evening Post και άλλα περιοδικά. Το 1923, του απονεμήθηκε ο Σταυρός του Αγίου Ξαβιέ από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας για το έργο του στη χώρα αυτή ως διευθυντής ειδήσεων και της Επιτροπής Αρωγής της Εγγύς Ανατολής.

  Το 1920 του απονεμήθηκε το παράσημο της τρίτης τάξης από τον βασιλιά Νικόλαο του Μαυροβουνίου για το έργο του στον Ερυθρό Σταυρό.

Μερικές από τις φωτογραφίες του
 

Ένα τμήμα  με 5.000 Χριστιανούς που έκαναν τον τραγικό δρόμο τους από το Χαρπούτ στη Θάλασσα. Αν και το Χαρπούτ, στην κεντρική Μικρά Ασία, απέχει μόλις 160 μίλια  από την Τραπεζούντα, στη Μαύρη Θάλασσα, αυτοί οι δυστυχισμένοι πρόσφυγες αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν μια κυκλική διαδρομή που εκτεινόταν σε 500 μίλια. 

Πηγή: The National Geographic Magazine, Nov 1925, σελ. 537

Άνδρες στρατιωτικής ηλικίας αποσχίστηκαν από τις γυναίκες και τα παιδιά τους και οδηγήθηκαν σε ομάδες για απέλαση στο εσωτερικό.

 The National Geographic Magazine, Νοέμβριος 1925, σελ. 562.

 Σμύρνη. Μετά την πυρκαγιά αυτοί οι άτυχοι, ηλικίας μεταξύ 17 και 45 ετών, δεν επετράπη να φύγουν από τη Σμύρνη με τις οικογένειές τους, αλλά στάλθηκαν πίσω στο εσωτερικό της Ανατολίας.

 Πηγή: The National Geographic Magazine, Nov 1925, σελ. 562.

Πρόσφυγες Σαμψούντας στην Πάτρα, Ελλάδα, ξεκινώντας για το εσωτερικό. Πολλοί από αυτούς τους Μικρασιάτες πρόσφυγες από το λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας έχουν βρει δουλειά ανάμεσα στους αμπελώνες και τους ελαιώνες της Πελοποννήσου, της οποίας η Πάτρα, η τέταρτη πόλη της Ελλάδας, είναι το κύριο λιμάνι. 

Πηγή: The National Geographic Magazine, Nov 1925, σελ. 568. 

Μια Ελληνίδα γιαγιά και μωρό. Γνωστό θέαμα στους μεταφερόμενους ήταν αυτό της γηραιάς γιαγιάς που φρόντιζε τα μωρά, οι γονείς που είχαν πεθάνει είτε στη φωτιά της Σμύρνης είτε από κακουχίες που συνδέονται με το μακρύ ταξίδι στη Μικρά Ασία. 

Πηγή: The National Geographic Magazine, Nov 1925, σελ. 567.