Δίστιχα για τη Φύση...

Ο ουρανόν κι η θάλασσα, η γη κι όλια τα πάντα

έλα πουλί μ' ας χαίρουμες, πασκίμ θα ζούμε πάντα

Η πλάσ’ όλεν χαμογελά και τα τζιτζέκια ανθούνε

 και τα πουλία τη Θεού γλυκέα καλαηδούνε.

Ισχανάντων Σαντάς

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, κόσμος όλεν ζελεύ’ σας,

’κ’ εντρέπεται ο χειμωγκόν, χιονίζ’ και γαπατεύ’ σας.

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, η νέτε σουν ’κί χάται,

κρούει ο ήλεν αάσόν πουρνόν κι εσείν χαμογελάτεν.

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, ρακάνια και ορμία,

ντ’ έμορφα τραγωδούνε σας τη Θεού τα πουλία.

Καλομηνά, ζωή, χαρά, κελαηδούν τα πουλία,

 χαλία έστρωσαν σην γην, λογιών-ειδών πλουμία.

Τα τζιτζέκια σκουντουλιχτά, πράσινα τα ραχία,

δάκρυα, ποτάμια τα νερά, άμον παγούρια κρύα.

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, πάντα χλωροφοράτεν,

διαβαίνε χρόνια και καιρούς, καμίαν ’κί γεράτεν.

Ζουρνατσάντων Σαντάς

Να σαν εσάς ψηλά ραχιά, σην ξενιτείαν ’κι πάτεν,

 σεβτάν ’κι αποχωρίουζνε, σ’ έναν τόπον γεράτεν.

Εχιόντσεν κι εγαπάτεψεν ραχία και ορμία

και ψήν πουθέν ’κι λαταρίζ’, εκρύφταν σα τρυπία.

Μάνα, έρθεν ξάν άνοιξη, τα πουλία κελαηδούνε,

κλαδίν-κλαδίν σίτια πετούν, τ’ έναν-τ’ άλλο αγαπούνε.

Άνοιξη και Θεού χαρά, τα δέντρα όλια ανθούνε,

τα πουλόπα σα κλαδία ζευγάρια κελαηδούνε.

Και τα πουλία σ’ έρημα εφτάγνε συντροφίαν,

όχι να έχνε άμον εσέν λιθαρένεν καρδίαν.

Και τα πουλία τ’ αγλώσσωτα, σα δέντρα κελαηδούνε,

 ατά πα εφτάγνε σεβταλούκ, εγροικούν κι αγαπούνε.

Μάνα έρθεν η άνοιξη, έρθαν τα χελιδόνια

και σα ραχία τα ψηλά ξαν κελαηδούν τ’ αηδόνια.

Χαρέστεν τον καιρόν έσουν και παραδείσ’ πουλία,

 να σαν που ζει και χαίρεται κι ελέπ’ σας αλλομίαν.