Δίστιχα για τους μόχθους της ζωής

Και ση καπνού σ' το φύτεμαν, έπαρ' κι εμέν αργάτεν,

κορτσόπον δος με φίλεμαν, ατό σ' εμέν  ΄κι χάται.

Και ση καπνού σ' το τσάκωμαν θα έρχουμαι τσακώνω,

μερακλία θα τραγωδώ, την κάρδια σ' θα ματώνω.

Και ση καπνού σ' το τίζεμαν θα έρχουμαι τιζεύω,

το σεβταλίν το καρδόπο  σ', πότε θα παργορεύω.

Έρθεν πουλί  μ' ο Αύγουστον, έρθανε και τ' αλώνια,

έγκεν χαράν σοι ραντζιπέρ' τς και λάρωσαν τα πόνια.

Ασόν πουρνόν ους το βράδον, πουλόπο μ', αλωνίζω,

εμέν ο ήλεν ξάι  'κι καίει, ασήν σεβτά σ' βρουλίζω.

Τ' αρνόπο μ' εβοτάνιζεν κι εγώ ν' επενερίνα,

τα κόκκινα τα μάγλα θε, εκλείσκουμ' κα κι εφίλνα.

Η μάνα μου εσέγκε με, να κρούω το δρουβάνι,

αν θέλω, τρώγω βούτορον κι αν θέλω, πίνω τάν-ι.

Σα χωραφάκρια κάθουμαι και ν'  άμον χωμολέας,

εκάθουμνε κι εμέτρανα τ' εγάπ'ς τα μακελέας.

Θυμάσαι όντες επέγναμε οντάμαν σα χορτάρια,

κάθαν ρακάν και φίλεμαν, κάθαν κοιλάδ' κι εγκάλια.

Τ' αρνί μ' είπε με κλάδεψον κι εγώ θ' εφτάγω φύλλα,

έναν εντούνα την κρεπήν, δύο ατό ν' εφίλνα.

Οικογένεια στη Σαντά

Δύο τικιάνια έχετεν ση Χάραβας τα χάνια,

 ο κυρ'ς εφτάει τεμιρτζιλούκ' κι εσύ φυσάς μχάνια.

Εγώ με το φουρουντζουλούκ'  κια με τ'έναν μηναίον

έφαγα τα νεότητα μ', κρίμα σ' εμέν το νέον.