Δε μετανιώνω

Δε μετανιώνω, δε φωνάζω, μόνο κλαίω,

Με λιώνει σαν τη καταχνιά ο χρόνος δολερός.

Της μάρανσης το χρώμα μοιραίο,

Δε θα είμαι ξανά νεαρός.

Δε θα χτυπάς με το ρυθμό παλιό, 

Καρδιά μου που την άγγιξε το κρύο, 

Και στον παράδεισό μου, στο χωριό

Ξυπόλητος θα τραγουδήσω ελεγείο.

Πνεύμα αλήτικο! Τα τελευταία πολύ σπάνια,

Φουντώνεις τη φωτιά των χειλιών.

Ω! Χαμένη μου φρεσκάδα-παράνοια,

Πλημμύρα αισθημάτων, παραφορά ματιών.

Έγινα πιο φειδωλός σ’ επιθυμίες, 

Δεν είναι δική μου αυτή η ζωή!

Λείπουν οι θύελλες και ανιαρές οι νηνεμίες,

Η μέρα δίχως το πολυυποσχόμενο πρωί.

Είμαστε όλοι στον κόσμο αυτό φθαρτοί, 

Κι από τα δέντρα, με τα φύλλα φεύγει η ψυχή…

Να ‘ναι πάντα αυτή η φορά σεβαστή,

Που είχαμε την ύπαρξη και την αποχή.

Σεργκέι Γεσένιν

(1895 - 1925)  

Ένας από τους πιο δημοφιλείς Ρώσους ποιητές του 20ου αιώνα. Το λογοτεχνικό του έργο περιορίστηκε στα 30 του χρόνια, δίνοντας ο ίδιος τέλος στη ζωή του.  

«...εγώ δε δέχομαι διάφορα ποιητικά ρεύματα, Νομίζω ότι ο αληθινός ποιητής δεν μπορεί ν’ ανήκει σε κάποια σχολή. Αυτό τον δεσμεύει, μονάχα ο ελεύθερος καλλιτέχνης μπορεί να επιφέρει ελεύθερη σκέψη».

Απ’ την αυτοβιογραφία

Μετάφραση

Γ. Σοϊλεμεζίδης