Το Τσάμπασιν (Κοτύωρων - Ορντούς)

Εκάεν και το Τσάμπασιν κι επέμναν τα τουβάρια,

ερρούξαν σο γουρτάρεμαν τ’ Ορντούς τα παλληκάρια.

Τρανόν γιαγκούν σο Τσάμπασιν, ’σπίτια ’κι θ’ απομένε,

τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν, όλ’ κάθουνταν και κλαίγνε.

Ρακάνια εκαπνίγανε, τ’ ορμία ετσουρώθαν,

σαχτάρια εστοιβάγανε, οτζιάκια εκαρακώθαν.

Τ’ αρνόπα και τα πρόγατα, τ’ ομάλια, τα παΐρια,

τ’ ορμία και τ’ ορμόχειλα εγέντανε γιασύρια.

Κλαίν’ τα πουλόπα τ’ άχαρα, κλαίν’ τα πεγαδομάτια,

κλαίει το Τσιαμπλούκ’, το Καρακιόλ’, κλαίν’ τ’ έμορφα τ’ αλάτια.

Εκάεν και το Τσάμπασιν, γιαβρού μ’τιδέν ’κ’ επέμνεν,

ραχιά και λειβαδότοπια, άλλο χορτάρ’ ’κι φέρνε.

Ρεφραίν

Και ν’ εκάεν κι εμανίεν τ’ Ορντούς το παρχάρ’

και ν’ εκεί τιδέν ’κ’ επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ’.