Έπαινος στους πλούσιους

Γι’ αυτό ειδοποιώ εκ των προτέρων, 

Ότι μεταξύ εμού και σού – διάστημα!

Ότι τον εαυτό μου κατατάσσω στους φουκαράδες, 

Και κατέχω της τιμιότητας το ανάστημα.

Κατ’ απ’ τις ρόδες όλες οι υπερβολές:

Τεράτων, σακάτηδων, καμπούρηδων – τους εκούσιους, 

Και γι’ αυτό από την στέγη του καμπαναριού

Ανακοινώνω: αγαπώ τους πλούσιους!

Για τη ρίζα τους σάπια και κακοήθεια, 

Υπό του χρήματος τη σκέπη, 

Για την αμήχανη συνήθεια

Απ’ την τσέπη ξανά στην τσέπη.

Για τη σιγανή παράκληση, 

Που εκλαμβάνεται ως ηχηρή βρισιά.

Για την εξουσία που είναι η πεποίθηση,

Γι’ αυτό που για τους άλλους χτίζουν εκκλησιά.

Για τα μυστικά τους που προβάλλονται!

Για τα πάθη τους – μετρητά!

Για τις νύχτες που επιβάλλονται,

(Τα φιλιά που αποσπάνε, είναι προσποιητά!)

Και γι’ αυτό που με λογαριασμούς και την ανία, 

Μες στους χρυσούς και χασμουρητούς περίσσιους, 

Εμένα, τον θρασύ δε θ’ αγοράσουν, 

Επαναλαμβάνω: αγαπώ τους πλούσιους!

Και ακόμη, παρά την ξυρισματότητα,

Χορτασμότητα, ποιοτότητα – συνήθεια γενετήσια, 

Για κάτι σαν – έξαφνα – ξυλοδαρμότητα, 

Για κάτι σαν ματιά σκυλίσια.

Ο αμφιβάλλων … γενικά, δεν είναι, 

σαν άξονας για τα μηδενικά;

Γι’ αυτό, μεταξύ τις άλλες κολασμότητες

Δεν υπάρχει πιο ορφάνια μες στις ορφανότητες!

Ποτέ δεν δίνει την εντύπωση φευγάτου, 

Αποφασιστικά γυρίζει τα οπίσθια.

…Για τα μάτια τους έκπληκτα μέχρι θανάτου, 

Που αναζητά συγχώρεση, όταν πνέει τα λοίσθια.

Γι’ αυτό το σιγανό επιθανάτιο, 

Που με το βίο τους τους εναρμονίζει:

«Εγώ… φασούλι το φασούλι γεμίζει...»

Για τα όνειρά τους με τόπους παραδείσιους, 

Ορκίζομαι: αγαπώ τους περιούσιους!

Μαρίνα Τσβετάγεβα

Μετάφραση 

Γ. Σοϊλεμεζίδης