12 Ιούνη 1922, Αθήνα, Ελλάδα

Λήψη επεί­γοντος αιτήματος για παρέμβαση της ελληνικής  κυβέρνησης στην τραγωδία του Ποντιακού Ελλη­νισμού με αποστολέα τον Δ.  Οικονομίδη, καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη και ποντιακής καταγωγής. 

Το αίτημα προσυπογράφεται και από άλλα εξέχοντα μέλη της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντι­νούπολη. Μεταξύ άλλων η επιστολή τους αναφέ­ρει: 

«οι νεοτουρκικές οργανώσεις και οι χριστιανομάχοι χοτζάδες φανάτισαν το μουσουλμανικό λαό και ενθάρρυναν τις βιαιοπραγίες.

 Προς κατατρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού δολοφονούν, ληστεύουν, εξορίζουν και εξισλαμίζουν. Προς αποδεκατισμό μας επιλέγουν σκόπιμα μέρες κακοκαιρίας και θύελλας, ώστε απροσδόκητα να εκτοπίζουν τον κόσμο. Σωρηδόν πέθαναν στις πορείες γέροντες, ασθενείς και μικρά παιδιά. Σπαρακτικές σκηνές εκτυλίσσονταν όταν απο­χώριζαν βίαια παιδιά από τις μητέρες τους. Ελάχιστα άντεχαν τις δοκιμασίες αυτές, σε πορείες των 1.000 και 1.500   χιλιομέτρων.

 Πολλά τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας στο βωμό της τιμής. Οι γυναίκες της Οινόης ρίχθηκαν με τα βρέφη τους στη θάλασσα, από απόκρημνο σημείο, όταν ήρθε η διαταγή εκτοπισμού τους. Έφθασε σε τέτοιο σημείο η θηριωδία των Τούρ­κων, που γέμισαν σε μια περίπτωση λέμβους με νήπια και ορφανά, τα οποία έπειτα δολοφόνησαν ως εξής: μεταξύ Κερασούντας και Πουλαντζάκης, κάτω από τη λοφοσειρά του Αγίου Βασιλείου, έχει απόκρημνους βράχους. Οι Τούρκοι πλησίαζαν εκεί με τις λέμβους και συνέτριβαν τα βρέφη και τα νήπια ένα προς ένα, εκσφενδονίζοντάς τα με μανία στους βράχους. Ύστερα, τα πετούσαν στη θάλασσα...». 

Όμως είναι πια πολύ αργά. Η γενοκτονία έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί ενώ η ελληνική κυβέρνηση είναι απορροφημένη από τις δυσμενείς εξελίξεις στο μικρασιατικό μέτωπο.