Άγγελος εζωγράφισεν εσένανε, ναι, ρίζα μ’,
εσέγκεν και ’ς σον πίνακα σ’ ολόχρυσον κορνίζαν.
Κι ατό εγώ επαίρ’ άτο και στολίζ’ το σαλόνι μ’,
και μαγεμένος προσκυνώ το είδωλο σ’, αηδόνι μ’.
Ζερβά κρατώ την κεμεντζέν και δεξά το τοξάρι μ’,
γράφτω τα κάλα σ’, τραγωδώ, ναι ψόπο μ’, ναι καμάρι μ’.
Αρχόντισσας τα λώματά σ’, μακρέα τα μαλλία σ’,
έρουξαν κι εγκαλάστανε, τ' ασπριδερά τ' ωμία σ’!
Σουμά 'ς σ’ ορμόπον κάθεσαι, 'ς σ’ έναν τρανόν λιθάρι,
το πρόσωπό σ’ επίχλωμον, αγγελικόν η χάρη σ'
Τα μανουσάκια εσίτωσαν κι εστόλ’τσανε τον τόπον,
πουλόπα ετοπλαεύτανε και κελαηδούν, αρνόπο μ'...
Θεόδωρος Αμπεριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου