Τα λησμονημένα και αξέχαστα εγκαίνια της ΔΕΘ

Αν τα εγκαίνια της ΔΕΘ στα «προ ΔΝΤ» μεταπολιτευ­τικά χρόνια κυριαρχούνταν από τις διαδηλώσεις-διεκδικήσεις των εργαζομένων εναντίον των εκάστοτε κυβερνήσεων λιτότητας και σήμερα από τις οργισμένες αντιδράσεις στην «εξωτερική και εσωτερική τρόικα του κοινωνικού κανιβαλι­σμού», στα «πέτρινα χρόνια» της χουντικής τυραννίας σημα­δεύτηκαν από τις δυναμικές ενέργειες - «πράξεις δολιοφθο­ράς» κατά τους δικτάτορες- των αντιστασιακών οργανώσεων.

Στις 2 Σεπτέμβρη 1967, την ώρα που η χουντική κυ­βέρνηση εγκαινίαζε τη ΔΕΘ, το «Πατριωτικό Μέτωπο» ανατίναξε κολόνα της ΔΕΗ, βυθίζοντας στο σκοτάδι τον χώρο της έκθεσης. Τρεις μέρες αργότερα, ξημερώνοντας η 5 Σεπτέμβρη 1967, η γιάφκα της οργάνωσης στη Φι­λελλήνων 65 δέχτηκε την επιδρομή και τα καταιγιστικά πυρά των Ασφαλιτών.

Γιάννης  Χαλκίδης

Οι τρεις αγωνιστές που βρίσκονταν μέσα επιχειρούν να διαφύγουν. Ο αιμόφυρτος Γιάννης Χαλκίδης εκτελείται εν ψυχρώ από τον ασφαλίτη Λεπενιώτη, ενώ τραυματίζεται στο πόδι από σφαίρα ο Γρηγόρης Παντούδης. Ο τρίτος της ομάδας, ο Νάντης Χατζηγιάννης, θα συλληφθεί στο ση­μείο όπου έπεσε ο Χαλκίδης και θα βασανιστεί άγρια.

Η Αστυνομία της Χούντας εμφάνισε το στυγερό αυτό πολιτικό έγκλημα ως «ανταλλαγή πυροβολισμών μετά αναρχοκομμουνιστών που αντέταξαν ένοπλον βίαν εις επιχειρήσαντα την σύλληψίν των αστυνομικά όργανα». Όμως, οι αγωνιστές του ΠΑΜ ήταν άοπλοι.

Στις 26 Νοέμβρη 1967 το έκτακτο στρατοδικείο κα­ταδίκασε τους δύο επιζήσαντες σε κάθειρξη 20 χρόνων. Μαζί τους δικάστηκαν άλλοι 36 αγωνιστές. Από αυτούς, 22 καταδικάστηκαν σε ποινές από ισόβια μέχρι φυλάκιση με αναστολή.

Στις 6 Σεπτεμβρη 1969, η χουντική ασφάλεια εξαρθρώ­νει στη Θεσσαλονίκη την οργάνωση «Λαϊκή Πάλη», μετά από δυόμισι χρόνια παράνομης δράσης, λίγο πριν τοπο­θετήσει ωρολογιακές βόμβες στην Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών, το «περίπτερο ενημέρωσης του Γ.Σ.Σ.» -διάβαζε χουντικής προπαγάνδας - και τα γραφεία της Ολυ­μπιακής Αεροπορίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Τον Μάρτη του 1970 το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσ­σαλονίκης καταδικάζει τους συλληφθέντες σε βαριές ποι­νές: τέσσερις σε ισόβια (Στέργιος Κατσαρός, Αντώνης Λιάκος, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Τάσος Δαρβέρης), τρεις σε κάθειρξη 10-18,5 ετών (Παναγιώτης Καϊσίδης, Μιχάλης Αραμπατζόγλου, Ηλίας Οικονόμου,) έναν σε φυ­λάκιση 4 χρόνων (Πέτρος Έλκας) και σε διοικητική εκτόπιση 2,5 χρόνων στον Λαγκαδά τον Ελευθέριο Καπώνη.

Στο έκτακτο χουντικό στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης δικάστηκαν τον Φλεβάρη του 1970 τα μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης «Λαϊκή πάλη», από αριστερά Στέργιος Κατσαρός, Λεύτερης Καπώνης (διακρίνεται πίσω), Πέτρος Έλκας, Τάσος Δαρβέρης, Ηλίας Οικονόμου, Πάνος Καϊσίδης, Μιχάλης Αραμπατζόγλου, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης και Λντώνης Λιάκος.

Η Χούντα όχι μόνον παρασημοφόρησε τους δολοφό­νους του Γιάννη Χαλκίδη, αλλά το 1968 για να σβήσει τα ίχνη του εγκλήματος τους, με απόφαση του τότε διορισμέ­νου δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, άλλαξε ακόμη και το όνομα του δρόμου όπου δολοφονήθηκε, μετονομά­ζοντας την οδό Φιλελλήνων σε Θ. Νάτσινα(!) Προφανώς γιατί για τους τυράννους της Χούντας οι ξένοι (οι Φιλέλ­ληνες) που αγωνίστηκαν για την ελληνική ελευθερία ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν!

Στις 11-2-2008 το τριμελές πλημμελει­οδικείο Θεσσαλονίκης με την ομόφωνη ετυμηγορία του αποκατέστησε την ιστο­ρική αλήθεια, απορρίπτοντας τη μήνυση του βασανιστή Αντώνη Λεπενιώτη κατά του Νάντη Χατζηγιάννη για «συκοφαντι­κή δυσφήμιση». Ο Λεπενιώτης, μπροστά στο «κατηγορώ» των θυμάτων του και των συνηγόρων υπεράσπισης, «έσπασε» και ομολόγησε, 41 χρόνια μετά, ότι ο Γιάννης Χαλκίδης δολοφονήθηκε από την ομάδα των ασφαλιτών στην οποία συμμετείχε.

Μετά από 44 χρόνια, στις 4-7-2011 το δημοτικό συμ­βούλιο Θεσσαλονίκης μετονόμασε την οδό Νεμέας —πα­ράλληλη προς την οδό Κωνσταντινουπόλεως— σε οδό Γιάννη Χαλκίδη, ανταποκρινόμενο σε αίτημα του Συν­δέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967- 1974 και σε κοινή πρόταση συμβούλων της συμπολίτευ­σης και αντιπολίτευσης. Μειοψήφησαν οι προσκείμενοι στη Ν.Δ. δημοτικοί σύμβουλοι. Η αρμόδια επιτροπή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης απορ­ρίπτει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσα­λονίκης, με το εξοργιστικό επιχείρημα ότι η μετονομασία του δρόμου «θα προξενήσει προβλήματα στην επίδοση της αλληλογραφίας και θα διαταράξει την κοινωνικοοικο­νομική ζωή της περιοχής»(!)

Μετά από 46 χρόνια, το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλο­νίκης στη 1/11/2013 μετονομάζει σε οδό Γιάννη Χαλκί­δη το τμήμα της οδού Κωνσταντινουπόλεως από τη συμ­βολή της με την οδό Κωνσταντίνου Καραμανλή και μέχρι το τέλος της.

Μετά από 47 χρόνια, στις 28/3/2014: η αρμόδια επιτροπή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονί­ας- Θράκης μετά από παρέμβαση των συναγωνιστών του Γιάννη Χαλκίδη, επικυρώνει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης

Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα αποκτά νόημα στον βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας, ιδιαίτερα στις δίσεκτες μέρες μας.

Τριαντάφυλλος  Μηταφίδης

Φιλόλογος , δημοτικός σύμβουλος δήμου Θεσαλονίκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.