Το 1945 με 1946, μας μετέφεραν, για να συνεχίσουμε το δημοτικό σχολείο, στη Φυματιολογική Κλινική Παγιατάκη. Εκεί τελείωσα το δημοτικό. Η κλινική αυτή ήταν στη γειτονιά μας και συχνά βλέπαμε από μακριά τους φυματικούς αρρώστους στο προαύλιο.
Δεν θυμάμαι αν προηγουμένως την είχαν απολυ-μάνει ή την είχαν ασβεστώσει. Ίσως άλλοι φίλοι μας να θυμούνται τέτοιες λεπτομέρειες.
Το οίκημα αυτό ήταν ιδιοκτησία κάποιου Μπατάρα, που είχε χάσει στον αλβανικό πόλεμο το μονάκριβο παιδί του, τον Αρίωνα, και από τον πόνο του τον μεγάλο χάρισε στο ΙΚΑ όλο αυτό το κτήμα στη μνήμη του παιδιού του, όπου και σήμερα στεγάζονται τα ιατρεία.
Ήταν, ίσως, το ομορφότερο κτίσμα στον συνοικισμό με ένα μεγάλο προαύλιο, γιατί τα σπίτια εκεί ήταν φτωχικά και χωρίς ρυμοτομία.
Έτσι, μετά από όσα έμαθα, βρίσκομαι στο γυμνάσιο Καλαμαριάς. Εκεί έχω και τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις, τους πρώτους μου φίλους και τις πρώτες γνωριμίες και εμπειρίες.
Πολλά άγνωστα, ως τότε, πράγματα και γεγονότα, που συνέβαιναν την εποχή εκείνη, ήταν σταθμός για την παιδική μου ηλικία.
Μετά από χρόνια, όταν απόκτησα και τη δική μου πείρα, κατάλαβα ότι αυτή δεν μεταγγίζεται.
Μολαταύτα, καλό είναι να χρησιμοποιείς την πείρα των άλλων περισσότερο, παρά να περιμένεις να μαζέψεις τη δική σου, γιατί τότε θα λες ότι η πείρα είναι ένα χτένι που όταν το αποκτάς είσαι πλέον φαλακρός.
Δεν θυμάμαι αν προηγουμένως την είχαν απολυ-μάνει ή την είχαν ασβεστώσει. Ίσως άλλοι φίλοι μας να θυμούνται τέτοιες λεπτομέρειες.
 |
| Μαντολινάτα του Απόλλωνα Καλαμαριάς |
Ήταν, ίσως, το ομορφότερο κτίσμα στον συνοικισμό με ένα μεγάλο προαύλιο, γιατί τα σπίτια εκεί ήταν φτωχικά και χωρίς ρυμοτομία.
Έτσι, μετά από όσα έμαθα, βρίσκομαι στο γυμνάσιο Καλαμαριάς. Εκεί έχω και τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις, τους πρώτους μου φίλους και τις πρώτες γνωριμίες και εμπειρίες.
Πολλά άγνωστα, ως τότε, πράγματα και γεγονότα, που συνέβαιναν την εποχή εκείνη, ήταν σταθμός για την παιδική μου ηλικία.
Μετά από χρόνια, όταν απόκτησα και τη δική μου πείρα, κατάλαβα ότι αυτή δεν μεταγγίζεται.
Μολαταύτα, καλό είναι να χρησιμοποιείς την πείρα των άλλων περισσότερο, παρά να περιμένεις να μαζέψεις τη δική σου, γιατί τότε θα λες ότι η πείρα είναι ένα χτένι που όταν το αποκτάς είσαι πλέον φαλακρός.
Γιώργος Μουσικίδης
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1933. Με τη φωτογραφία ασχολείται απο το 1948 που ξεκίνησε τη μαθητεία του δίπλα στον διακεκριμένο φωτογράφο της Θεσσαλονίκης Γεώργιο Λυκίδη. Το 1963 φτιάχνει το δικό του φωτογραφικό εργαστήριο στο οποίο εξακολουθεί να δουλεύει μέχρι σήμερα με αντικείμενο την αρχαιολογική και ερευνητική φωτογραφία. Ταυτόχρονα όλα αυτά τα χρόνια φωτογραφίζει το Άγιον 'Ορος καθώς και διάφορα άλλα θέματα.
Το 1988 έκανε την πρώτη του έκθεση με θέμα το Άγιον Όρος, με μεγάλη επιτυχία. Μεγάλη υπήρξε επίσης η προσφορά του στην Αδελφότητα Κρωμναίων Καλαμαριάς, όπου χρημάτισε πρόεδρός της επί σειρά ετών και ξεκίνησε την οργάνωση του Ποντιακού Λαογραφικού Μουσείου της Αδελφότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου