Η Μακεδονία, μετά τη Συνθήκη του Νεϊγί του 1919, με την οποία καθορίστηκαν τα σύνορα μεταξύ της Βουλγαρίας, Νοτιοσλαβίας και Ελλάδας (άρθρα 27-85), βρίσκεται σε ένα αδιάσπαστο σύνολο με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό κατοχυρώνεται σε όλα τα ελληνικά Συντάγματα. Με τη Συνθήκη του Νεϊγί, όσοι από τους κατοίκους των περιοχών, που εντάχθηκαν στην Ελλάδα (άρθρα 36, 39-40, 42, 48, 49-57) θεωρούσαν τον εαυτό τους Σλάβοι, έφυγαν και πήραν την εθνικότητα της προτίμησής τους. Έτσι, στην Ελλάδα δεν έμειναν σλαβικές μειονότητες, παρά μόνον Έλληνες, που σε μερικές περιοχές ήταν και είναι δίγλωσσες.
Η Μακεδονία μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης και ο ελληνισμός του Πόντου.
Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, περίπου 1.500.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου κατακλύζουν στην κυριολεξία την κατεστραμμένη από τους πολέμους Ελλάδα και τότε γράφεται στη χώρα αυτή ένα νέο έπος, ένα μοναδικό έπος, το έπος της αποκατάστασης του προσφυγικού ελληνισμού.
Το μεγαλύτερο μέρος του ποντιακού ελληνισμού εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία. Οι Πόντιοι πολιτογραφούνται στα εθνικά μητρώα της Μακεδονίας, με δικαιώματα που τους παραχωρήθηκαν, πρώτα πρώτα με την ελληνική τους ιδιότητα, σε μια αδιάσπαστη ενότητα με ολόκληρο τον ελληνισμό, που ζει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, και, δεύτερο, στη διεθνή Συνθήκη της Λωζάνης του 1923.
Με την εγκατάσταση της πλειονότητας των Ποντίων στη Μακεδονία, ο εθνολογικός χάρτης της περιοχής αλλιώνεται και οι ελληνικοί πληθυσμοί, με την απογραφή του 1926, φτάνουν στο 90% έως 100%.
Οι Έλληνες του Πόντου, από ακρίτες του ελληνισμού στον Πόντο γίνονται νέοι ακρίτες του ελληνισμού στα βόρεια σύνορα της πατρικής γης. Με τους νέους οικισμούς τους, που έχουν τα ονόματα των πόλεων και των χωριών του Πόντου, από όπου ήρθαν, διατηρούν τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, τους χορούς και τις μελωδίες τους, και την πίστη τους.
Οι Πόντιοι στον πόλεμο και στην πολιτική
Συμμετείχαν στον πατριωτικό πόλεμο κατά των Ιταλών, Γερμανών και Βουλγάρων κατακτητών και διακρίθηκαν για την ανδρεία τους, τον ηρωισμό τους, αλλά και για την καρτερικότητά τους στις δοκιμασίες, ιδίως από τους Βουλγάρους κατακτητές. Δεν ίδρυσαν δικό τους κόμμα παρά το γεγονός ότι είχαν πολλά στελέχη και ηγέτες. Συμμετείχαν στα πολιτικά σχήματα που υπήρχαν και η ψήφος τους στάθηκε αποφασιστική στο δημοψήφισμα του 1924, όταν περίπου 760.000 Έλληνες ψήφισαν υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, ενώ υπέρ της βασιλευόμενης δημοκρατίας ψήφισαν μόνον 325.000 Έλληνες. Έτσι, η συμβολή των προσφύγων Ποντίων, Ιώνων και Θρακών, στην πολιτική και πολιτειακή διαμόρφωση της Ελλάδας υπήρξε και σημαντική και αποτελεσματική.
 |
| Πρόσφυγες φθάνουν στην Καβάλα μετά την ανταλλαγή πληθυσμών. |
Σύμπνοια με τους γηγενείς συμπατριώτες
Με τους γηγενείς συμπατριώτες δεν άφησαν να δημιουργηθούν στεγανά και αντιπαλότητες. Συγκρότησαν μαζί τους τον νέο εθνικό κορμό της Ελλάδας και ζουν και δημιουργούν το μέλλον της, μαζί με τους άλλους Έλληνες ολόκληρης της Ελλάδας.
Με τους γηγενείς Μακεδόνες, οι Έλληνες του Πόντου έδωσαν και πήραν γιους και θυγατέρες. Η αφομοίωση έφτασε σε τέτοιο βαθμό, που σήμερα δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ποιος προέρχεται από ποιόν.
Εξάλλου, στη Μακεδονία έφτασαν κατά μάζες και οι Έλληνες του Πόντου, μετά την πτώση της Τραπεζούντας το 1461. Ακόμη και η αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών έζησε περίπου οχτώ χρόνια στη Μακεδονία, μετά την παράδοση της Τραπεζούντας και μέχρι την εξόντωσή της από τους Τούρκους.
Ο ελληνισμός του Πόντου έδωσε τα παιδιά του και στον Μακεδονικό Αγώνα (1904), τόσο με γνωστούς μαχητές όσο και με άγνωστους, όπως ο μητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος Καλπίδης, ο μητροπολίτης Γρεβενών Αιμιλιανός Λαζαρίδης, ο ναύαρχος και συγγραφέας Γεώργιος Κακουλίδης, ο στρατηγός και συγγραφέας Νεόκοσμος Γρηγοριάδης κ. ά.
Πάντα μπροστά στους εθνικούς αγώνες
Ο ποντιακός ελληνισμός αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και μεγάλη αποφασιστικότητα τις διάφορες προκλήσεις και τάσσεται ολόψυχα με τις βασικές αρχές του έθνους, που είναι η άμυνα και η αντίσταση, που περιλαμβάνονται στις έννοιες της αμυντικής και επιθετικής στρατηγικής, σε κάθε απόπειρα παραβίασης της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.
Πέτρος Προκοπίδης
(Αποσπάσματα από την ομότιτλη εισήγηση του στο Β' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούλιο — Αύγουστο 1988)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου