Υπομονήν

Βάσταξον, κάρδια, βάσταξον, κάμποσα χρόνια κι άλλο,

 όπως βαστούνε τα ραχιά την βαρυχειμωνίαν,

 όπως βαστάζνε τα δεντρά την παραγρανεμίαν,

 όπως βαστάζ’ η θάλασσα τη κοσμί τα καράβια,

 όπως βαστάζ’  ο ουρανόν ακείνα όλια τ’ άστρα,

 όπως βαστάζ’ το χάλκωμαν ση καζαντζή τα χέρια, 

όπως βαστάζ’ το σίδερον σην βαρυτσακουτσέαν.

Βάσταξον, κάρδια, βάσταξον, αν θέλεις κι αν ’κί θέλεις!

★★★

παραγρανεμία = υπερβολικά δυνατός άνεμος,
βαρυτσακουτσέαν = σκληρό χτύπημα με βαρύ σφυρί,
 καζαντζή = χαλκουργού.

Υπομονή

Βάστα, καρδιά μου, βάσταξε, κάμποσα χρόνια ακόμα,

 όπως αντέχουν τα βουνά στο βαρύ το χειμώνα, 

όπως τα δέντρα στέκουνε στ’ άγριο ξεροβόρι,

 όπως κρατάει η θάλασσα των καραβιών το βάρος,

όπως κρατάει ο ουρανός τα μύρια ’κείνα τ’ άστρα,

 όπως βαστάει κι ο χαλκός στου καζαντζή τα χέρια 

και κράτα σαν το σίδερο, που το σφυροκοπάνε.

Θέλοντας και μη θέλοντας, βάστα καρδιά μου, βάστα.

Είναι αρετή  η υπομονή. Μ' αυτήν ξεπερνιούνται οι αντιξοότητες και εκπληρώνεται ο επιδιωκόμενος σκοπός. Είναι ακόμη η υπομονή το καλύτερο φάρμακο, που θεραπεύει τον πόνο.
Στο τραγούδι αυτό, η πονεμένη καρδιά δεν ξεσπά σε θρήνους και μοιρολόγια. Έχει το μεγαλείο της σιγής. Μιλάει μόνο ο νους, η ψυχρή λογική. Δεν υπάρχει διάλογος. Η παραίνεση του νου προς την καρδιά είναι μονόλογος.
Στην καρδιά μαζεύονται συχνά αβάσταγοι πόνοι. Τους προκαλούν δραματικά περιστατικά η άδικη και βάναυση συμπεριφορά συνανθρώπων. Τα περιστατικά αυτά μοιάζουν με τις παγωνιές του χειμώνα, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τα βουνά. Με τον άγριο βοριά, που  απειλεί να τσακίσει τα δέντρα. Με το βάρος των καραβιών, που πιέζει το νερό της θάλασσας. Καλείται η πονεμένη καρδιά, να βαστάξει, όπως ο ουρανός τα άστρα. Οπως ο χαλκός, στα χέρια του χαλκουργού. Όπως το σίδερο, κάτω από τα βαριά σφυροκοπήματα.
Ο νους σταθμίζει τα πραγματικά περιστατικά. Τα περιγράφει με τρόπο τραγικό. Οι ποιητικές εικόνες υποδείχνουν τη δραματική πορεία, που πρέπει να κάνει η πονεμένη καρδιά. Πρέπει να κάνει υπομονή. Να υπομένει με στωικότητα, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Να πορευτεί ματωμένη, όμως περήφανα. Έτσι, το αίσθημα πόνου θα το διαδεχτεί κάποιο αίσιο τέλος.

Στάθης Ι. Ευσταθιάδης